Augustus, nazomer.

Een week na de bestralingen was de huid nog vrij gaaf en ongeschonden. In de tweede week begon het plotseling slechter te worden. Goedbeschouwd was het een complete bende daar; open wondjes, korsten en de huid in alle kleuren, roze, rood en bruin. Dat was de tweede week van augustus. Ik heb veel hulp gehad van de wijkverpleging, de nazorg en ook het ziekenhuis. Nu is de huid gelukkig een stuk beter, het gaat de goede kant op. Ook het lymfoedeem is nu stukken minder. Het inzwachtelen heeft het been goed gedaan. Ik draag nu een speciaal voor mij gemaakte kous tot aan het bovenbeen. Het been heeft echter zwaar te lijden gehad van al dat vocht en is overgevoelig geworden, tegelijkertijd voelt het been als dood en bevroren. Echt veel pijn heb ik niet en ik kan weer redelijk normaal lopen. Maar manuele drainage zal niet goed kunnen met een overgevoelig been.

Vorige week voor het eerst bloed laten prikken voor controle van het eiwit, de tumormarker. Bij melanomen is dit het S100b. Al weet ik niet zeker of dit een eiwit is of een andere stof. Ik hoop wel dat de tumormarker bij mij werkt, iedere drie maanden word ik gecontroleerd. Ik heb 50% kans dat de ziekte terugkeert, volgens het Radboud UMC dus. Ik heb een vrij zeldzame kanker, niet zoveel mensen hebben een nodulair melanoom boven de vijf millimeter. Het is misschien wel één van de meest kwaadaardige kankers. Ik ga nog een spannende tijd tegemoet, als er voor het einde van het jaar geen nieuwe tumoren komen mag ik blij zijn.

Het is een mooie nazomer en daar genieten we dan maar van, zolang het nog kan.