Leven in de hoogste versnelling
In december besluit mijn vader niet meer te kiezen voor een 6e kuur. Hij is door een hel gegaan. Elke bijwerking die hij had, was voor hem een drama en en toch had hij theoretisch gezien relatief weinig bijwerkingen. Let wel theoretisch. Immers, ieder ervaart de klachten en bijwerkingen anders. Maar mijn vader had bijvoorbeeld genoeg eetlust tijdens de chemo en leerde een nieuwe kookwijze en werd een ware kok. Steeds weer een andere variant op een bestaand recept uitproberen. Shoarma werd een wekelijkse uitspatting, mooi om te zien hoe hij koos voor deze recepten. Wel ondervond mijn vader veel bijwerkingen van de hoge dosis prednison. Hoge pieken en vreselijk diepe dalen. Wij als kinderen hebben wel eens gezegd, in no-time de hoogste bergtop bereikt maar in een nog sneller tempo 'donderde' hij naar beneden, Mijn vader ging van euforisch naar zwaar depressief, binnen 24 uur!. Dat was heftig om te zien. Het afbouwen werd bijgesteld en gelukkig ging dat stukken beter. Toch was zijn keuze begin 2020 duidelijk, geen 6e kuur.
In ons hoofd waren wij nog druk bezig met het nemen van afscheid en elk symptoom werd vertaald in een oplaaiing van de kanker. Voelde mijn vader iets, dan was het niet goed. Hij ging zich hier naar gedragen en vertaalde ook zelf zijn klachten naar het terugkeren van de kanker. Juist door deze houding en dit gedrag zou een uitslag van een onderzoek niet tegenvallen. Immers, als je negatief denkt heb je jeze lf al beschermd tegen de ergste boodschap.... Het vervelende is dat ik de daarop volgende maanden steeds klachten gingen vertalen in het mogelijk opnieuw toeslaan van de ziekte ondanks dat de eerdere controles steeds positieve berichten gaven. Langzaam maar zeker meende ik kennis van zaken te hebben. Dat wat ik zag bij mijn vader was toch waarschijnlijk wel de terugkeer van de kanker. Langzaam maar zeker ging ik ook mee in het vertalen van signalen. Mijn interpretatie, onze interpretatie van de klachten werd de waarheid.
Ondertussen werd de houding van mijn vader anders. Van kwetsbare vader wordt hij de vader die alles lijkt aan te kunnen. Hij bagatelliseert op zijn manier alle klachten die voorbij komen. Mijn moeder kan hem niet meer bijhouden en zit af en toe met de handen in het haar. Hij eist op een bepaalde manier van haar dat zij zijn tempo volgt. Maar dat kan ze niet meer. Mijn moeder is net als ons kinderen bezig de afgelopen periode te verwerken maar mijn vader lijkt dat niet altijd te begrijpen; dat de mensen die aan de zijlijn staan, de afgelopen periode machteloos geweest zijn. Dierbaren die al die tijd willen helpen maar niet weten hoe ze moeten helpen. En die maanden veel te verduren hebben gekregen. Alles 'moeten' accepteren maar soms zo erg in hun eigen verdriet zitten dat ze dit niet kunnen accepteren. De dierbaren nu in een spagaat. Het gaat niet om onbegrip naar de zieke maar als dierenbare ben je ook ziek. Machteloos aan de zijlijn staan is onverteerbaar want juist nu wil je er zijn en alles geven, steunen waar je kan.