Vertrouwen

Vertrouwen bepaalt je leven. Vertrouwen is voor de één een woord en voor de ander een begrip, dat je voor de rest van je leven bewust dan wel onbewust meedraagt.

Op het moment dat je op de wereld wordt gezet, vertrouw je er onbewust op dat je met adem halen, liefde, verzorging en genegenheid wordt klaargestoomd voor de inmiddels steeds ingewikkelde maatschappij. In je jongere jaren bouw je volledig op het vertrouwen van de mensen die je opvoeden. Zij zijn je grote voorbeeld hoe je je in de maatschappij stand moet gaan houden. Dat gaat naar mate je ouder wordt met vallen en opstaan.                     

 Als je op jonge leeftijd te maken krijgt met scheiding of (ernstige) ziekte van je ouders (opvoeders), sociale en/of psychische problemen bij jezelf en in het nog ernstigste geval overlijden van dierbaren dan krijgt je innerlijke vertrouwen op jonge leeftijd al een behoorlijke knauw en kan dat de rest van je leven tekenen. Toch zal je daar uiteindelijk mee moeten dealen. De één geeft het een plek en vormt het voor de rest van zijn/ haar leven een litteken en de ander heeft daar (uiteindelijk) professionele hulp voor nodig.

Als je dan klaar bent om (zelfstandig) de grote wereld in te stappen, gaat wijsheid en (levens) ervaring een steeds grotere rol spelen. Je kiest met je bagage je eigen weg en kijkt voornamelijk naar de (nabije) toekomst. Je bent dan vaak op middelbare leeftijd onvoldoende bezig met de dag van vandaag. Je vertrouwt erop dat alles goed gaat in de rest van je leven.

Echter krijgen we vroeg of laat vrijwel allemaal te maken met tegenslagen. Zo zit het leven nu eenmaal in elkaar. Echter hoe later op leeftijd je met tegenslagen te maken krijgt des te moeilijker wordt het om zo een ervaring te verwerken/ accepteren, denk ik. Krijg je bijvoorbeeld op een latere leeftijd een zware tegenslag in je gezondheid, dan zal het proces van verwerken en accepteren veel moeilijker kunnen zijn dan wanneer je al op jongere leeftijd met (zware) tegenslagen te maken hebt gehad. Dat heeft dan onder meer te maken met het vertrouwen in je eigen lichaam. Je hebt dan het gevoel dat je lichaam je in de steek heeft gelaten. Om dat vertrouwen dan weer terug te winnen, is best wel een lange weg en kost veel energie.

Vertrouwen ontwikkel je vanaf je geboorte  en het liefst wil je dat je hele leven vast houden. Alleen is dat niet altijd even makkelijk. Vooral als je te maken krijgt met een chronische of ongeneeslijke ziekte!

3 reacties

Beste René, ik heb je even 2 x gelezen. Jouw woorden 'doen' wat met me, maar ik moet nadenken hoe dat te om/beschrijven. Ik begin maar gewoon; meestal rolt mijn gevoel er dan gewoon uit. 

Er zijn ook andere dingen die ervoor kunnen zorgen dat je al op jonge leeftijd een gebrek aan zelfvertrouwen hebt/krijgt/opbouwt. Weet ik uit ervaring.
Heel bescheiden, onzeker en verlegen was ik. Maar ook jong, dartel en vol vertrouwen in het goede van de mens en de wereld om mij heen. Gooi dat samen in een emmertje en ik heb vele 'vormingsstadia' doorlopen; om het zo maar te noemen. Tegenslagen - in de breedste zin van het woord - vormen je; hoe dan ook.

Ik ben gezegend - af en toe is dit overigens helemaal geen zegen - met een (bovengemiddeld?) gevoel. Ik voel sterk en allerlei en mijn gevoel heeft mij nog nooit bedrogen.
Bescheiden ben ik nog. Onzeker en verlegen niet meer. Ondanks alles (ja hoor....) is mijn zelfvertrouwen er eentje 'met verstand' geworden; alhoewel ik altijd nog wel eens 'struikel' over mijn te grote vertrouwen. Al heb ik geleerd te luisteren naar mijn gevoel, soms is dat heel onwerkelijk. Dan gebeurt in principe ook dat struikelen. Vertrouwen verloren in mijn lichaam of in mijzelf? Gelukkig niet. Ondanks mijn ongeneselijk ziek zijn. 

Geen idee of dit nu een goede reactie is op jouw woorden. Dit is wat in me opkomt en wat ik erbij voel. 

Ik wens je dat je jouw vertrouwen in jou en je lichaam niet kwijt bent. En als wel, dat je dat weer hervindt. Samen vorm je een team; het beste team om al wat je overkomt aan te kunnen. 

Lieve groetjes Hebe

Laatst bewerkt: 14/11/2020 - 21:07

Beste Hebe,

Bedankt dat je je reactie hebt willen delen.

Je hebt het mooi en begrijpelijk geschreven. Het sluit aan op mijn verhaal, maar als dat niet het geval was maakt het natuurlijk niets uit. Het is jouw gevoel en gedachten. Het is een samenspel tussen je hart (gevoel) en gedachten. Als dat oké is, zorgt het m.i. voor een goede balans in acceptatie van je (ongeneeslijke) ziekte. Volgens mij zit dat nu wel goed bij jou (en mij). Natuurlijk  zijn er dips, maar daar is tot nu toe goed mee te leven.

Ik wens je veel kracht en sterkte toe voor de toekomst.

Warme groet

 

Laatst bewerkt: 15/11/2020 - 10:35

Dank je!

'Ineens' heb ik 'ergens' energie vandaan gekregen. Gisteren... bij het kijken van de eerste 'uitzending' van Alpe d'HuZes 2021 voor deelnemers. Zoals altijd diep geroerd en ontroerd en in tranen. We zouden dit jaar...... mijn 10 jarig jubileum sinds de stamceltransplantatie vieren op en tijdens de Alpe. Als deelnemers; nog één maal...

Gaandeweg borrelt het steeds meer. Ik móet 'gewoon' nóg meer geld binnenhalen! Maar zo lastig voor de 3e keer én met mijn on-mogelijkheden. 
En nu ben ik mijn gedichten aan het verzamelen. Dat hebben 'ze' (heeeel velen dus) mij al zo vaak gezegd. Wil ik ze gaan uitgeven. Voor AD6; en dus voor KWF. 

Vertrouwen voel ik. Vertrouwen dat het me gaat lukken!

Lieve groetjes Hebe

Laatst bewerkt: 16/11/2020 - 22:23