Eenzaam maar niet alleen
Ik mag niet klagen. Ik heb weliswaar een levensbedreigende ziekte, maar ik ben al ruim 40 jaar getrouwd en ik heb gezonde (klein)kinderen. Ik ben 62 jaar en ik heb de beslissing kunnen nemen om vorig jaar met pensioen te gaan. Ik ben meer voorkeur gaan geven aan (kwaliteit) tijd van leven dan geld. Dus vijf jaar eerder met pensioen dan gepland, maar dan maar met wat minder geld. Tijd is immers kostbaar!
Nu kan je denken; "Nou, nou die mag zeker niet klagen". Allemaal voorwaarden die een basis vormen voor een gelukkig leven. Echter is er een "monster" dat ik nu ruim 3 jaar met mij mee draag, die toch regelmatig onrust veroorzaakt. Zowel fysiek, maar zeker ook mentaal. Nu heb ik gelukkig (nog) geen ondragelijk pijn, maar dat monster zorgt er wel voor dat die wat mij betreft te vaak op de deur klopt. Vooral als er een leuke afleiding is geweest, waar ik nog volop van kan genieten. Zoals de kleinkinderen zien opgroeien, vakanties, wandelen in de natuur, uit eten, gezellig samen zijn met vrienden en familie. Bezigheden die ik gelukkig allemaal nog kan doen en daar dan ook zoveel mogelijk gebruik van maak. Al hoewel dat in deze(corona) tijd ook beperkt is.
Dat monster zegt af en toe: "Hé joh, geniet er maar lekker zo veel mogelijk van, want er komt een moment dat je dat niet meer gaat lukken". Gedachtenspinsels, die als een spook van links naar rechts kan gaan in mijn brein. Dan moet ik er nu nog om lachen, want ik voel mij nog naar omstandigheden redelijk goed. Toch heeft dat monster mijn mentaal wel af en toe te pakken. Sterker nog, het lijkt wel of dat langzamerhand steeds meer terrein gaat winnen. Nu is het nog niet zo dat ik vind dat ik daarvoor maandelijks mijn psycholoog voor in moet schakelen, maar toch.... De mentale druk blijft hoog. Het is en blijft presteren op hoog niveau waarbij het constant een confrontatie is van 1 op 1. Mijn lieve dierbaren wil en kan ik hier niet meer altijd goed in betrekken. Als ik daar wel eens een poging toe doe, merk ik al gauw dat ik daar niet genoeg aan heb. Dat ligt overigens niet aan hen maar meer aan mij. Dat is ook wel logisch, want zij hebben het immers (gelukkig) niet zelf mee gemaakt.
Alleen dat zorgt er wel voor dat ik mij soms mentaal eenzaam voel, maar fysiek niet alleen. Dat is voor velen wellicht niet te begrijpen, maar lotgenoten weten vast wat ik hier mee bedoel. Is dat kruipen in een "slachtofferrol"? Misschien wel, maar af en toe moet dat kunnen.
4 reacties
Ik heb het monster ook ruim 3 jaar bij me en meen te weten wat je bedoelt. Nee, het is geen slachtofferrol, het is de harde werkelijkheid. Niemand weet wanneer het einde daar is, maar met een levensbedreigende ziekte is de horizon dichterbij- want als je niet ziek bent, denk je er niet zo over na. En weet je gelukkig niet hoe het voelt, de zwarte raaf op je schouder.
Ik heb wèl mijn psycholoog weer ingeschakeld. Want door de coronamaatregelen is het kankerleven toch weer ingewikkelder en kan ik niet de dingen doen die ik graag doe. Maak ik me zorgen of ik de tijd die mij rest wel naar mijn zin kan besteden.
Ik kan het je aanraden. Alleen al omdat het fijn is met iemand te sparren die nìet betrokken is bij je leven. Sterkte!
Frie, het is goed dat je vakdeskundigheid erbij betrekt. Zeker om te sparren. Doe ik ook hoor. Alle hulp helpt. Goede gesprekken lucht altijd op. Hou je goed en sterkte voor nu en in de toekomst.
Warme groet.
Geloof me, je kruipt echt niet in een slachtofferrol. Pffff.... al drie jaar hangt het zwaard van Damocles boven je hoofd en daarmee moet jij toch maar elke dag dealen. Dat zwaard gaat niet meer weg en bij tijd en wijle heb je het gevoel dat het je recht in de ogen kijkt.
Iemand zonder een enorm inlevingsvermogen kan zich echt niet voorstellen hoe dit voelt. Dat doet mij pijn, maar aan de andere kant ben ik ook erg blij dat ze dat niet kunnen, omdat dat betekent dat ze de ziekte (of een andere) niet hebben. Die mentale eenzaamheid zullen wij hier vrijwel allemaal herkennen en kennen.
Voor mij betekent deze site een vracht aan herkenning en medeleven en een o zo fijne uitlaatklep voor al hetgeen ik in 'het normale leven' niet krijgen kan. Even mijn partner buiten beschouwing gelaten.
Ik heb geen professionele hulp, maar kan wel met een paar mensen praten over...?? na ja, je snapt hem wel. Voor wie psychologie onderdeel van hun professie is.... En ja, dat is heel fijn.
Lieve groetjes Hebe
Jammer genoeg ken ik dit gevoel maar al te goed. Na de operatie 5 jaar geleden aan een tumor in de Thymus, kwam het 2 jaar geleden helaas terug. Niet meer te genezen, teveel plekjes. Nu sta ik voor de keus: niets doen en afwachten of een chemokuur die de uitzaaiingen voor een half jaar tot 1 jaar zou kunnen stilzetten. En nu voel ik me pas echt eenzaam, maar niet alleen. Ik ben 74 jaar heb man, kinderen en kleinkinderen. Een mooi leven gehad wordt er gezegd, dus waar begin je aan. Niemand kan me zeggen hoe veel impact de chemo heeft. Is ook bij iedereen anders. Dit wordt mijn beslissing en dat voelt zo alleen. Mag als het lukt de beslissing uitstellen tot januari'21. De klachten nemen helaas toe. Ik heb in het begin ook hulp gehad van een psycholoog. Vond het zo vlak na de operatie wel heel fijn. Ik lees ook verschillende rubrieken op deze site. Zie ook vaker dezelfde lotgenoten die reageren. Geeft wel een soort band. Ik wens jullie allemaal veel sterkte toe. Samen voelen we ons misschien iets minder eenzaam.
Gr. Riet.