De eerste twee weken na de diagnose mondkanker

Mijn wereld stond volledig op zijn kop. Mijn werkgever stelde voor mij naar huis te brengen, vond het niet verantwoordelijk dat ik met mijn eigen auto naar huis zou rijden. Mij maakte het allemaal niet meer uit. Ik had toch kanker, ik zou toch dood gaan, dus ach, wat maakte het allemaal nog uit. Mijn werkgever nam mijn verantwoording over. Hij ging snel zijn auto ophalen en zou later terug komen om mij naar huis te brengen. In de tussenliggende tijd mocht ik wachten bij mijn collega's, welke mij opvingen en lieten praten en zelf ook totaal van de rel waren. Ondertussen keek ik naar buiten met het zicht op het rookterras en realiseerde mijzelf dat er een tijd zou komen dat ik geen rokende mensen meer zou zien, niet meer kon werken, alles zou verliezen en dood zou zijn. Dit was niet de eerste tegenslag in mijn leven, ik had een zware tijd gehad en nu dit. In wanhoop wendde ik mijzelf tot de arts waar ik voor werkte en vroeg hem: Zeg me, zeg me alsjeblieft wat het leven toch van mij wil .... zeg het mij en dan doe ik dit als deze nachtmerrie maar voorgoed stopt .... Hij keek mij knikkend aan, hij wist het antwoord niet.

Dan arriveerde mijn werkgever. Hij had de auto opgehaald en bracht mij naar huis. Eenmaal thuis aangekomen vroeg hij aan mij of hij nog iets voor mij kon betekenen, waarop ik hem zei dat ik liever alleen was. Eenmaal binnen in het huis heb ik mijn moeder gebeld. Ik zei dat ik eindelijk wist wat ik had, vertelde het haar en ze schrok zich wezenloos. Binnen een half uur zat zij bij mij in de keuken. Totaal overstuur. Niet veel later kwam mijn dochter thuis uit school en ze vroeg waarom ik al thuis was, terwijl ik naar mijn werk moest. Ik vertelde haar de uitslag. Ze werd stil, probeerde haar tranen te verbergen. Dezelfde dag werd iedereen, binnen mijn gezin en familie, op de hoogte gesteld. De avond had ik een keuken vol visite. Overbezorgde kinderen die net als ik naar een groot donker toekomst gat staarde. Een echtgenoot, welke zich schuldig begon te voelen over alles wat hij ooit verkeerd bij mij had gedaan. De volgende dag kreeg ik te horen dat ik twee dagen later al terecht kon bij het hoofd/halsteam in Alkmaar. Dat was gelukkig zeer snel. Mijn moeder kwam tijdelijk in huis. De dagen vulde ik met zitten voor mijn grote houtkachel in de keuken. De hele dag zat ik te staren in de vlammen. Realiseerde mij achteraf niet eens meer wie er nu telkens hout op de kachel gooide, ik zag alleen maar mijn hele leven als een film aan mij voorbij gaan in de vlammen. Alles kwam naar voren. Mijn slechte huwelijk, mijn driejarig revalidatie proces ten gevolge van een whiplash en ik realiseerde mijzelf wat een zinloze toestand ik ervan had gemaakt, door nooit voor mijzelf op te komen, mijn leven aan mij voorbij had laten gaan en nu een leven had dat zou eindigen, over, uit, dood. Er kwam veel visite, mensen welke mij probeerde moed in te praten om toch vooral positief te blijven. Wie weet was er nog van alles te redden, eerst de onderzoeken afwachten dan weer verder kijken .... Ik kon het niet. Ik was 24 uur per dag in een paniektoestand.

Na twee dagen ging ik voor mijn eerste consult naar de hoofd/hals oncologie in Alkmaar, vergezeld van mijn werkgever, moeder en toen nog echtgenoot. De arts legde mij zeer goed uit wat er aan de hand was. Dat de tumor op een voor hem mooie plaats zat, welke goed te opereren was en dat verdere onderzoeken moesten uit wijzen hoe de stand van zaken was en wat de definitieve mogelijkheden zouden kunnen zijn. Hij vroeg mij of ik nog vragen had. Het enige wat ik wilde weten was of ik dood zou gaan aan de gevolgen van deze aandoening. Hij kon mij daar nog geen antwoord opgeven. Eerst de onderzoek resultaten afwachten dan zouden we verder met elkaar praten. Dezelfde week onderging ik bloedonderzoeken, röntgenonderzoeken, echo van mijn lymfklieren en een mri scan. Daarna moest ik een week wachten voordat de volledige uitslag bekend was en er een behandelplan kon worden opgesteld. De tweede week zat ik weer voor mijn houtkachel, als in een boze droom, er zat niks geen enkele energie meer in mij. Angstig, in paniek en verdoofd in afwachting van wat komen zou. Dan uiteindelijk was de dag aangebroken dat ik voor de uitslagen terug kon op consult bij het hoofd/hals team. De arts vertelde mij dat de tumor op een mooie plaats zat waar goed is te opereren. Hij vertelde mij dat ik, voor zover ze konden constateren, geen uitzaaiingen in mijn lichaam had en dat de tumor alleen beperkt was tot die ene plek in mijn gehemelte. Dat het een traag groeiende kankersoort is. Dat, wanneer ze deze goed weg konden snijden, ik 95 procent kans had op algehele genezing. Mijn hals klieren waren niet aangedaan dus die mochten gewoon blijven zitten. Ik was er tijdig op tijd bij. Ik stelde voor om deze hals klieren ook maar tegelijk operatief te verwijderen. Al was het maar uit voorzorg. De arts vond dit geen noodzaak. Alleen een chirurgische ingreep voor het verwijderen van de tumor zou al voldoende zijn. Hij legde uit wat de plannen waren: Ik zou worden opgenomen voor een chirurgische ingreep voor het operatief verwijderen van de tumor uit mijn gehemelte. Wanneer ik zou ontwaken zou ik een klos ingebracht hebben gekregen. Ook zou hij enige minder goede kiezen verwijderen, welke hij een haard vond voor het verkrijgen van ontstekingen. Hij vertelde dat een klos een soort afdekplaatje was wat het ontstane grote gat, na het verwijderen van de tumor, in mijn gehemelte zou afdekken, zodat ik toch kon eten en drinken. Anders zou er een open verbinding zijn met mijn neusholte, waardoor alles mijn neus uit zou lopen en ook het spreken erg zwaar zou zijn. Ik moest gips happen voor het vooraf maken voor een voor mij passende klos. Ook kreeg ik pakjes vloeibare voeding mee naar huis. Want na de operatie zou ik even geen vast voedsel tot mijzelf kunnen nemen. Ik werd op de opname lijst geplaatst, bracht een bezoek aan de anesthesist en zou binnen enkele dagen een telefonische oproep krijgen met de datum waarop ik zou worden opgenomen voor de operatie. Ik bleef piekeren over de overige 5 procent waar de dokter over had gesproken. 5 procent kans dat het toch mis kon gaan, waarop de arts zei: stel jezelf voor dat je in een hand een zak hebt met 95 knikkers en in je andere hand een zak met 5 knikkers, voor welke ga je dan? Ik zei dat ik zou gaan voor de zak met 95 knikkers. De arts antwoordde: Mooi zo, je hoeft er nog maar 5 over te dragen in de andere zak en daar moet je wat voor doen. Het leek wel een soort quiz van de tv. Ik kon de hoofdprijs winnen, ik kon van 95 knikkers 100 knikkers maken maar zei hij: DAAR MOEST IK WEL WAT VOOR DOEN!