We vetrekken

In mijn vorige blog schreef ik over het allereerste begin. Nu, en in mijn volgende blogs, wil ik de reis van mij /ons verder beschrijven. Niet vanuit al die medische invalshoeken. Die zijn eigenlijk niet interessant. Wat er in je hoofd gebeurt, je gevoel, je ontwikkeling, je relatie, je belevingen. Daar gaat het om. Dat zijn de aspecten die bepalend zijn. Bepalend voor je in dat alles waarin je staat. Waar je door dalen gaat, maar merkt dat je die nodig hebt om de mooie dingen te kunnen ontdekken of je daar bewust van te worden. Soms heb je trouwens die dalen helemaal niet nodig om mooie dingen te zien.

Vrijwel direct nadat het ons was verteld, hebben we onze geplande vakantie afgezegd. Wij hebben onze Franse vrienden gebeld of we in hun boerderijtje konden. Dat is ons vaste plekje in Frankrijk. Daar komen we al jaren in oktober en december en mei. Het is een leuk oud boerderijtje precies in het midden van Frankrijk. We hoeven altijd maar te bellen en we kunnen komen. We waren, zoals altijd, welkom. Omdat je alles in die omgeving kent, “moet” je niets meer. Alles is vertrouwd. De bakker, de kroeg, de kerk, het restaurantje, de krantenwinkel. Een prima plek dus om tot rust te komen, je te laten gaan, alles op je af te laten komen, aandacht voor elkaar te hebben, los van je eigen, vaste woonomgeving waar je zo snel in je dagdagelijkse dingen kunt vervallen, wordt afgeleid. Dat is belangrijk.

Het begint al bij het aankomen. Je weet waarom je hier naar toe bent gegaan. Ook weet je dat alle volgende keren toch anders zullen zijn. En je vraagt je ook stiekem af hoe vaak je hier nog kunt komen. Het was lief om te zien hoe ontdaan onze Franse vrienden waren.

Daar konden we onze emoties, ons verdriet laten gaan, onze zorgen, vragen, angsten en alles wat er in je opkomt echt loslaten. Gewoon loslaten. Op de momenten die opkomen. Zonder plan of zo iets. Laat maar komen. Je weet toch al dat er nog zoveel onbeantwoord blijft, dingen nog niet besproken worden. Die komen later wel. Maar je merkt dat alles, maar dan ook echt alles, in elkaar grijpt, met elkaar verbonden is. Een angst gaat naar een onzekerheid. Een zin gaat naar angst. Een vraag gaat naar emotie. Een twijfel gaat naar verdriet. Als je ergens over begint, weet je niet waar het eindigt. Soms bespreek je iets 3 keer en iedere keer loopt het anders dan de vorige keer. Soms worden gesprekken niet af afgemaakt omdat je opeens een heel andere richting bent uitgegaan. Je wordt onzeker. Door het nieuws begonnen bij mij de onzekerheden. Je begint aan alles te twijfelen. Je eigen lichaam. Je relatie; hoe moet dat verder, kunnen we dat aan? De toekomst en eigenlijk alles. Over al die dingen praat je samen, maar je praat ook vanuit jezelf, vanuit je vrouw want je wilt meedenken en meevoelen. Je zoekt, ja waar zoek je naar? Maar je vrouw ziet, ervaart, voelt dingen soms echt anders. Ik kan haar beleving en alles wat er tussen haar oortjes zit niet altijd invullen. Wel proberen in te voelen, te begrijpen of zelfs aan te geven (ik ken haar al zo lang).
Het was dus eigenlijk gewoon een grote chaos. Maar dat geeft ook niet. Het nieuws was ook pas net bekend. Maar je merkt weer dat je zo intens met elkaar kunt praten, lachen en huilen, elkaar vasthouden. Die intensiteit leek wel nieuw, maar was het niet. De basis daarvoor moet er altijd al zijn geweest. Al die jaren. Eigenlijk weet je dat natuurlijk wel. Maar het kwam niet altijd naar boven. Die intensiteit was heerlijk om weer te ervaren. Soms hard. Maar altijd open en eerlijk. Later heeft dit een grote impact op mij gehad. Vooral de vraag waarom je dat liet weg zakken. Waarom is dat gebeurd? Dat liet me een lange tijd niet los.

Voor het eerst hebben we het over de dood gehad. Maar daar wil je nog niet aan. Nu nog niet. Mijn tijd is het nog niet. Er zijn nog zoveel dingen dingen die je wilt doen, zien, horen. En vooral: bij elkaar blijven. We zullen het hier echt nog wel vaker over hebben.

Natuurlijk zijn we niet alleen met “het” bezig geweest. We hebben ook leuke dingen gedaan. Lekker samen uit eten of met onze Franse vrienden (namen ons zelfs mee naar een borrel van hun vrienden), het kasteeltje van George Sand enzovoort. Dat is ook belangrijk. Niet alleen focussen op het probleem. Maar dat valt niet altijd mee. Die mist is soms meedogenloos. Toch doen. Ook al heb je er van te voren niet zo veel zin in. Natuurlijk zijn we er die eerste keer in Frankrijk niet uitgekomen. Niet alles is besproken. Niet alles is opgekomen. Kan ook niet. Er komt zo veel op je af en je bent pas net “begonnen” met alles, de mist, de onzekerheid, het verdriet en al die andere dingen. Toen we thuis kwamen wisten we allebei wel dat het heel goed was geweest dat we dit gedaan hadden. Het begin was gemaakt. Het begin van heel veel dat nog zou komen. Wij zijn nog vele keren naar het boerderijtje geweest. En iedere keer vonden we het heerlijk omdat je in zo’n omgeving, anders (of makkelijker) dan thuis, los kunt komen. Je bent meer “met elkaar”.

Over ongeveer een week wil ik mijn volgende tekst op de blog zetten.