Eerste stappen

De eerste maanden van mijn ziekte waren in een bepaald opzicht heel dubbel. Je weet nu dat je ziek bent en dat het niet meer geneest. Alles wat dat raakt zit opgesloten in die constante mist die je maar niet kunt beschrijven, waar je maar geen grip op krijgt. Je weet ook niet wat er allemaal in die mist rond doolt. Wat je gaat tegen komen en hoe heftig dat kan zijn. Aan de andere kant beleefde je een - ik weet niet hoe ik het moet omschrijven - maar het lijkt op een soort “opluchting” omdat je een anti-hormoonkuur hebt. Zo’n kuur kan kort, maar kan ook langer werken denk je dan hoopvol. En als deze ophoudt zijn er nog een paar andere. Dat lijkt ruimte te geven. Met de nadruk op lijkt. Je weet natuurlijk beter, maar wat is er makkelijker dan zorgen en problemen voor je uit schuiven. Maar een ding is voor ons al duidelijk: het wordt nooit meer zoals het was. Bij alles wat je doet, denkt, voelt is die mist aanwezig. Die trekt nooit meer op; kan je niet uitschakelen, niet wegblazen, niet vergeten. Soms moeten je ogen aan donker wennen, maar met deze mist lukt dat niet.

Dan komen de dingen op, voel je, denk je aan wat. Dat kan van alles zijn. Vraagtekens over je leven, je lichaam, je relatie, je kinderen, je werk, je toekomst. Wat me op is gevallen, is dat ik tot nu toe nooit echt boos ben geweest. Boos in de zin van waarom moet juist ik die erfelijke aanleg hebben en waarom komt het bij wel mij tot uiting. Is dat een berusting, verstoppen, negeren? Ik weet het niet. Maar ik ben er wel van overtuigd dat als ik in die boosheid mijn energie gestopt zou hebben, dat verloren energie zou zijn geweest.

De reacties zijn heel verschillend. Mensen die je gaan negeren of in de supermarkt vlug een andere gang inschieten als ik of mijn vrouw er staan. Maar ook mensen die op je afstappen om met je te praten. “Men” vindt dat we ons er zo goed doorheen slaan. Zo komen we dus over. Dit klinkt mooi. Maar er zijn veel tranen gevallen. En die tranen zullen blijven vallen. Soms als je alleen bent, soms als je met vrienden praat. Maar meestal in de vele gesprekken die mijn vrouw en ik hebben.

Het is opvallend hoe weinig aandacht de omgeving voor mijn vrouw als partner van een kankerpatient heeft. Altijd moet zij uitleggen hoe het met mij gaat. Er zijn maar weinig mensen die vragen hoe het met haar gaat. Ook zij heeft hier niet om gevraagd. Ook zij had natuurlijk een ander toekomstbeeld. Zij werd ook overvallen, zij kreeg al die vragen,onzekerheden en emoties die ik ook heb over zich heen gegooid. En daar moet ook zij haar weg in vinden. Daar moet zij ook mee leren omgaan. Dat moet zij kwijt kunnen. Verwerken. Voor zich zelf en niet alleen voor mij.

Voor mij is een ding altijd heel belangrijk geweest. Dat is mijn vrouw en mijn relatie met haar. In het begin had ik daar niet altijd oog voor haar kant. Ik dacht, voelde heel veel vanuit mezelf. Mijn vraagtekens, onzekerheden sloegen ook onze relatie niet over en dan ga je jezelf opeens afvragen of onze relatie dit aan zou kunnen. Ben ik nog wel de goede partner. Sterker: waarom zou ik nog de juiste partner zijn. Ik begon daaraan te twijfelen en me zorgen te maken. Vraag me niet waarom maar het gebeurde vanzelf. Het kroop tussen mijn oren. En als je eenmaal in die maalstroom zit, kom je daar haast niet vanaf, zie je over al het gelijk van je twijfels in, worden die bevestigd.

Deze onzekerheid begon na een paar maanden. We zijn wel een keer op gesprek geweest bij een “deskundige”. Die kwam niet verder dan de vaststelling dat de horizon van mijn vrouw een andere is dan die van mij. Verbazingwekkend. Dat hadden we zelf ook nog wel kunnen bedenken, ook als ik niet ziek zou zijn geweest.

We hebben er veel over gesproken. We hadden de afspraak gemaakt dat we alles zouden zeggen ook als dat bij de ander pijn zou doen, niet leuk zou zijn en dat we alles wat op het hart lag ook direct zouden zeggen. Dat moet je doen anders kom je niet verder. Dus niet twee weken later pas iets wat je dacht of voelde naar boven brengen, maar direct. Die “ja maar toen…..”-gesprekken leveren echt niets op.

2 reacties

Beste Geert,

Mooi en open geschreven - en op een aantal punten zo herkenbaar. Dank voor het delen en heel veel sterkte voor je vrouw/gezin en jou!

Vr. gr.,

Carolina

Laatst bewerkt: 07/09/2017 - 07:50

Carolina,

Dank voor je reactie. Openheid over je emoties, gevoel, gedachten is zo belangrijk. Sterkte.

Geert

Laatst bewerkt: 08/09/2017 - 09:58