Mijn vrouwen

Ik wijk even af van mijn wijze van schrijven. Geef nu een beschrijving hetgeen ons een jaar geleden is overkomen en de gevolgen ervan.

 

Medio 2018 werd bij Helga, mijn vrouw, eierstokkanker vastgesteld. Binnen 2 uur na binnenkomst bij de huisartsenpost werd ons door 2 specialisten medegedeeld dat “zij enorm geschrokken zijn”. Eierstokkanker stadium 4 met uitzaaiingen in longen, middenrif, milt, en darmen. Genezing niet mogelijk. Mogelijk geen behandeling. Verder onderzoek moest uitwijzen welke opties er waren.

Onmogelijk!! Helga, nooit ziek, nooit verzuimend. Sportlessen geven en zelf sporten was haar leven. Nooit gerookt, nooit alcohol, tientallen jaren vegetarierer. Ze had slechts 2 manco’s: slagroom en chocola. Haar gewicht leed er niet onder: zestig gezonde kilo’s. Totdat......

 

Vier dagen onderzoek volgden. Balanceren tussen hoop en wanhoop. Het verlossende woord kwam op maandag 21 oktober. Levensverlengende behandelijk was mogelijk!! We huilden en vierden een “feestje” in het ziekenhuis: koffie met gebak. En slagroom. Veel slagroom. Nog meer slagroom.

 

Onderzoek had uitgewezen dat ze het BCRA-1 gen had. Ze is genetisch belast. Behalve Helga werd de hele familie daarop bij het onderzoek betrokken. Hier kom ik deels nog op terug.

 

Helga moest, alvorens ze geopereerd zou worden, 3 chemo’s ondergaan. Het behandelplan stond vast. Nooit hebben we ons af moeten vragen welke keuzes we moesten maken. Groot voordeel is dat we nooit twijfelden. Er was slechts 1 weg. We stapten in een sneltrein. De route stond vast. 

 

De eerste coctailchemo was heftig. Heel heftig. Nooit had ik verwacht dat mijn Helga zou zeggen:”Ik wil niet meer......”.

Ik was bij haar en kon niets..... 

Leven is gemakkelijker als je kunt reageren. Tot actie over kunt gaan. Actie impliceert regie.... 

Machteloosheid geeft een immens gevoel van weerloosheid. Gedevalueerd tot slachtoffer.....

 

Na een aantal dagen knapte Helga op. Wandelen en sporten. Ze moest! Die drive tot sporten heeft haar gebracht waar ze is. Proberen te eten. Geen drie maaltijden per dag. Dat kon ze niet. Zestien maaltijdjes per dag. Niet omdat het smaakte. Nee, ze moest terug naar de zestig kilo voor de volgende chemo. Dat was de voorwaarde van onze oncologe om de volgende chemo in volle kracht te weerstaan. Sporten, eten, sporten, eten. En nee, geen slagroom. Ze vond het vies..... kaasstengels. Veel kaasstengels. Nog meer kaasstengels.

 

De volgende chemo. Hetzelfde verhaal. Hier komt ie....

Na een aantal dagen knapte Helga op. Wandelen en sporten. Ze moest! Die drive tot sporten heeft haar gebracht waar ze is. Proberen te eten. Geen drie maaltijden per dag. Dat kon ze niet. Zestien maaltijdjes per dag. Niet omdat het smaakte. Nee, ze moest terug naar de zestig kilo voor de volgende chemo. Dat was de voorwaarde van onze oncologe om de volgende chemo in volle kracht te weerstaan. Sporten, eten, sporten, eten. En nee, geen slagroom. Ze vond het vies..... kaasstengels. Veel kaasstengels. Nog meer kaasstengels.

 

De derde chemo. Hetzelfde verhaal. Hier komt ie....

Na een aantal dagen knapte Helga op. Wandelen en sporten. Ze moest! Die drive tot sporten heeft haar gebracht waar ze is. Proberen te eten. Geen drie maaltijden per dag. Dat kon ze niet. Zestien maaltijdjes per dag. Niet omdat het smaakte. Nee, ze moest terug naar de zestig kilo voor de volgende chemo. Dat was de voorwaarde van onze oncologe om de volgende chemo in volle kracht te weerstaan. Sporten, eten, sporten, eten. En nee, geen slagroom. Ze vond het vies..... kaasstengels. Veel kaasstengels. Nog meer kaasstengels.

 

Na 3 chemo’s volgde de operatie. Gelukkig. Even bevrijd van de chemo’s. Tja, zelfs op leeftijd blijft naieviteit een optie. De operatie duurde zes uur. Helga was uitverkoren om mogelijk (in onderzoeksfase) een plasmajet operatie te ondergaan. Naast de traditionele operatie werd een plasmajet gebruikt om actieve kankercellen te “verdampen”. Voordeel daarvan is dat er minder “conservatief” snijwerk verricht hoefde te worden. 

De operatie verliep uitstekend. De chirurg was lyrisch: “Mevrouw Helga, het was een genot om uw lichaam te mogen opereren. Uw lichaam is een voorbeeld”. Mijn gespannen zenuwen noopten me op te merken dat zij, mochten we het eens worden over de betaling, Helga nogmaals mocht opereren. Onder spanning zoek ik wel vaker de kant van zwarte humor......We zijn al lachend niet tot een vergelijk kunnen komen. Gelukkig maar.

 

De complicaties die volgden op de operatie waren zwaar. Heel zwaar. We hadden de gevolgen van de operatie totaal onderschat. Hoewel, de problemen die volgden waren de konsekwenties van de chemo’s: de leucocytewaarden waren laag. Heel laag. Dat was ons en de artsen bekend. Maar, chemo’s en operatie duldden geen uitstel. Onze sneltrein moest voort.....en voort.

Helga heeft 2 ontstekingen gehad: een longontsteking en een buikontsteking. Het lichaam kon zelf niet herstellen. Medicatie moest haar werk doen. Bij de longontsteking lukte dat. Bij de buikontsteking niet. De ontsteking liet zich niet, ook niet na opname in ziekenhuis, remmen. Op vrijdag, voor zijn weekendverlof, kwam de chirurg nog bij Helga langs. Na kort onderzoek concludeerde hij: “Sorry, Helga. We moeten opereren. Nu! Geen tijd voor OK. Op haar ziekenhuisbed werd ze geopereerd. De plaatselijke verdoving werkte niet. Die verdween in haar ontsteking. Uitstel niet mogelijk. Nu....nu....

Twee verpleegsters hielden Helga’s handen en voeten vast. Het moest....nu....het heeft haar gered. 

 

Daarna volgden, na twee weken uitstel, de volgende chemo’s. Ik zal jullie mijn “knippen en plakken” besparen. Ik verwijs jullie naar bovenstaande alinea’s over chemo’s.

 

Hoe is het nu? In april heeft Helga haar laatste chemo gehad. Ze rent een halve marathon. Ze geeft aerobiclessen. Ze geeft bootcamplessen. Ze doet bootcamplessen. Hoe? Ik snap er niets van. Als haar gevraagd wordt hoe het met haar is dan antwoordt ze:” Nu gaat het heel goed. Ik voel me sterker dan ooit”. Ze bruist, geniet van haar kleinkinderen en lacht. Lacht omdat ze weet dat ze nu kan lachen. Er is slechts “nu”. Haar leven, totaal geent op het nu. Ik hobbel mee omdat ik dit “nu” niet beheers.

 

Onze dochter, door onderzoek uitgewezen, heeft hetzelfde gen als Helga. Ze is 37 jaar oud. Drie kinderen, 14, 12 en 3 jaar. Samen zijn we naar het Radboud ziekhuis geweest. Binnenkort worden haar eierstokken verwijderd. Borstverwijdering is verstandig. Haar kans op borstkanker is 60 tot 80 procent. Maar, ze is ook vrouw. Ze ontleent haar vrouw zijn ook aan haar borsten. Ze verkeert in ernstige dubio.....wat te doen? Wijsheid is slechts op nahand te bepalen. 

Samen zijn we na het ziekenhuis wezen winkelen in Nijmegen. Koffie gedronken met gebak. En slagroom. Nog meer slagroom. Zoals een man betaamd sjok ik achter “mijn” vrouwen aan. Ze genieten, lachen en houden elkaar vast. Allebei zie ik ze genieten in het “nu”. Ondanks dat ze ook weten dat we kleindochters hebben. Met hetzelfde gen? Maar dat ervaren ze niet als probleem. Want “nu” is het goed.

 

Wat ben ik gezegend met mijn vrouwen!