Aan de knellende leiband.
Inmiddels ben ik iets meer uit de okselleed-gevangenis ontsnapt. Thuiszorg hoeft alleen nog maar in de ochtend langs te komen, de avondsessies zijn godzijdank vervallen. Het gat is inmiddels gekrompen van 6 naar 4 cm. Er komt alleen nog wondvocht uit en geen pus. Pffffff, wat ben ik blij! Allereerst omdat dit genezingsproces toch redelijk snel resultaat afwerpt, tevens dat rond het avondeten niet meer zo vol smart op verpleging moet worden gewacht.
Een paar keer heb ik na achten moeten bellen omdat ik schrik had dat ze me vergeten waren. Verdomme, je kunt niet weg in de avond en niet later thuis komen in de middag. Het verkeer tijdens spitsuur in de stad en op de Ring zorgt er best vaak voor dat het tijdstip redelijk vaak naar achter verschuift. Alleen, ik kan het risico niet lopen om later in de namiddag thuis te komen want stel je voor dat verpleegkundige dit keer nu wel eens op tijd aanwezig is......
Dit schema voelde als een leiband, hard om mijn nek gesnoerd. Af en toe werd er eens flink aan getrokken. Ook hier weer, knop omdraaien en meelopen.
Mijn hele ‘meeloopproces’ baart me wel enigszins zorgen. Ik kan niet echt met de behandelaars meedenken. Normaal gesproken neem ik graag zelf het heft in handen, Zowel zakelijk als privé. Nu voel ik me redelijk afgeserveerd. Ik kan lezen zo veel ik wil, allerlei informatie opsnorren, de juiste vragen stellen. Alleen, als dan de reactie komt dat ik uiteindelijk zelf beslis over mijn behandeling dan glijd ik weer van m’n stoeltje tot onder het bureau.
Ik heb al vele, vele blogs hier gelezen. Vaak ook de onderhuidse irritatie opgemerkt. Niet iedereen neemt klakkeloos aan dat het voorgestelde ‘standaard behandelingsplan’ voor die bepaalde soort kanker altijd de juiste is. Sommigen willen het traject op een alternatieve manier in. Anderen slaan een stap over of draaien de stappen even om, stellen uit, zoeken verder.
Er zijn ook kanker collega’s die achteraf veel spijt hebben. Hadden ze van tevoren geweten hoe ze uit een bepaalde behandeling zouden komen, hadden ze die ‘keuze’ niet gemaakt.
Helaas zijn het toch vaak diegenen, wiens leven echt het nakende einde nadert, die zo sterk in hun vertrapte schoenen kunnen staan dat ze zich onnodig extra behandelingsleed besparen. Echter ook zij worden toch nogal eens voor even voor de poorten van het hiernamaals weggesleurd. Men kan mee doen aan een alternatieve route. De wetenschap moet natuurlijk verder en wie weet...... Als je intekent is er misschien.....Blah-blah.
Waar leg je de grens voor jezelf?
Ik weet het niet.
Ik weet alleen dat ik ooit met mijn doodziek meisje in mijn armen op de grond van de huiskamer heb gezeten. Ze bloedde uit diverse lichaamsopeningen. Ik had haar specialist gebeld om mijn wanhoop en radeloosheid te kunnen spuien. We konden naar het ziekenhuis komen om haar een bloedtransfusie te laten toedienen.
’Als dit toch eens het einde voor haar zou kunnen betekenen’. Op dat moment verlangde ik daarna. ‘Hoefde ik haar misschien niet ooit in kindertaal uit te leggen dat ze dood zou gaan. Was alle ellende afgelopen’.
Welles-nietes.
Ik heb geweigerd, ben thuis gebleven, ze krabbelde er weer voor even bovenop.
De bestralingen die ik na m’n chemo’s, een maand lang, elke dag moet krijgen kunnen ernstige schade aan mijn hart toebrengen. Hartfalen, hartritmestoornissen. Laat ik nu juist voor die twee hartproblemen in het verleden langdurig en nog, inclusief ziekenhuisopnames plus ingreep, behandeld zijn geweest.
‘Wil ik dit risico lopen? Nu zeg ik ‘nee’. Niet op de condities die me nu bekend zijn. Er bestaat bestralingingsapperatuur die ‘hartvriendelijker’ is. Alleen niet in dit ziekenhuis. Wil ik daarvoor elke dag naar Leuven rijden? Welk percentage extra zekerheid levert me dit uiteindelijk op? Is die zogenaamde ‘zekerheid’ wel echte zekerheid? Wil ik het risico lopen eventueel veel levenskwaliteit in te leveren voor.......?’
Vragen, vragen en nog eens vragen. Ik moet erin duiken. Ben bang dat ook ik me uiteindelijk toch over de streep laat trekken. Niemand kan me hierin bijstaan.
Deze leiband knelt nog harder. Gek word ik ervan!
Iets over vier in de ochtend. Schrijft lekker weg zo, toch proberen nog wat slaap mee te pakken. Morgen tussen de middag lunchgasten. Ziekenbezoek, gezellig!
Liefs,
xxx
Okkie
.
Een paar keer heb ik na achten moeten bellen omdat ik schrik had dat ze me vergeten waren. Verdomme, je kunt niet weg in de avond en niet later thuis komen in de middag. Het verkeer tijdens spitsuur in de stad en op de Ring zorgt er best vaak voor dat het tijdstip redelijk vaak naar achter verschuift. Alleen, ik kan het risico niet lopen om later in de namiddag thuis te komen want stel je voor dat verpleegkundige dit keer nu wel eens op tijd aanwezig is......
Dit schema voelde als een leiband, hard om mijn nek gesnoerd. Af en toe werd er eens flink aan getrokken. Ook hier weer, knop omdraaien en meelopen.
Mijn hele ‘meeloopproces’ baart me wel enigszins zorgen. Ik kan niet echt met de behandelaars meedenken. Normaal gesproken neem ik graag zelf het heft in handen, Zowel zakelijk als privé. Nu voel ik me redelijk afgeserveerd. Ik kan lezen zo veel ik wil, allerlei informatie opsnorren, de juiste vragen stellen. Alleen, als dan de reactie komt dat ik uiteindelijk zelf beslis over mijn behandeling dan glijd ik weer van m’n stoeltje tot onder het bureau.
Ik heb al vele, vele blogs hier gelezen. Vaak ook de onderhuidse irritatie opgemerkt. Niet iedereen neemt klakkeloos aan dat het voorgestelde ‘standaard behandelingsplan’ voor die bepaalde soort kanker altijd de juiste is. Sommigen willen het traject op een alternatieve manier in. Anderen slaan een stap over of draaien de stappen even om, stellen uit, zoeken verder.
Er zijn ook kanker collega’s die achteraf veel spijt hebben. Hadden ze van tevoren geweten hoe ze uit een bepaalde behandeling zouden komen, hadden ze die ‘keuze’ niet gemaakt.
Helaas zijn het toch vaak diegenen, wiens leven echt het nakende einde nadert, die zo sterk in hun vertrapte schoenen kunnen staan dat ze zich onnodig extra behandelingsleed besparen. Echter ook zij worden toch nogal eens voor even voor de poorten van het hiernamaals weggesleurd. Men kan mee doen aan een alternatieve route. De wetenschap moet natuurlijk verder en wie weet...... Als je intekent is er misschien.....Blah-blah.
Waar leg je de grens voor jezelf?
Ik weet het niet.
Ik weet alleen dat ik ooit met mijn doodziek meisje in mijn armen op de grond van de huiskamer heb gezeten. Ze bloedde uit diverse lichaamsopeningen. Ik had haar specialist gebeld om mijn wanhoop en radeloosheid te kunnen spuien. We konden naar het ziekenhuis komen om haar een bloedtransfusie te laten toedienen.
’Als dit toch eens het einde voor haar zou kunnen betekenen’. Op dat moment verlangde ik daarna. ‘Hoefde ik haar misschien niet ooit in kindertaal uit te leggen dat ze dood zou gaan. Was alle ellende afgelopen’.
Welles-nietes.
Ik heb geweigerd, ben thuis gebleven, ze krabbelde er weer voor even bovenop.
De bestralingen die ik na m’n chemo’s, een maand lang, elke dag moet krijgen kunnen ernstige schade aan mijn hart toebrengen. Hartfalen, hartritmestoornissen. Laat ik nu juist voor die twee hartproblemen in het verleden langdurig en nog, inclusief ziekenhuisopnames plus ingreep, behandeld zijn geweest.
‘Wil ik dit risico lopen? Nu zeg ik ‘nee’. Niet op de condities die me nu bekend zijn. Er bestaat bestralingingsapperatuur die ‘hartvriendelijker’ is. Alleen niet in dit ziekenhuis. Wil ik daarvoor elke dag naar Leuven rijden? Welk percentage extra zekerheid levert me dit uiteindelijk op? Is die zogenaamde ‘zekerheid’ wel echte zekerheid? Wil ik het risico lopen eventueel veel levenskwaliteit in te leveren voor.......?’
Vragen, vragen en nog eens vragen. Ik moet erin duiken. Ben bang dat ook ik me uiteindelijk toch over de streep laat trekken. Niemand kan me hierin bijstaan.
Deze leiband knelt nog harder. Gek word ik ervan!
Iets over vier in de ochtend. Schrijft lekker weg zo, toch proberen nog wat slaap mee te pakken. Morgen tussen de middag lunchgasten. Ziekenbezoek, gezellig!
Liefs,
xxx
Okkie
.
2 reacties