Overlevingsstand
Ik zit in de overlevingsstand. Ik leef sinds de operatie van dag tot dag en kijk niet te ver vooruit. Ik heb trauma, zowel fysiek als mentaal en heb veel stress/zorgen. Daarnaast heb ik nog veel angst over terugkeer van kanker in welke vorm dan ook.
Nu had ik vrijdag een afspraak met mijn POH en zij gaf aan dat ik toch al een beetje uit die overlevingsstand kom omdat ik af en toe met vrienden afspreek. In eerste instantie klonk dat heel positief, maar inmiddels vraag ik me af of dat wel zo is.
Overleven doe je toch om weer terug te kunnen komen naar leven. Van Dale heeft er geen uitleg over. In het geval van kanker is het letterlijk overleven van een behandelperiode om kwaliteit van leven te behouden en in het beste geval weer grotendeels je oude leven op te kunnen pakken. Vaak zit daar dan nog de periode van herstel tussen.
Wanneer ben je dan uit die overlevingsstand?
Voor de laatste diagnose was ik er voor een groot deel uit. Alleen het stuk werk en inkomen was nog een onbekende factor.
Nu zijn mijn emoties over wat me is overkomen nog geblokkeerd. Ik kan er rationeel over praten. Ik kan er beter mee omgaan door alle handvaten die ik de laatste jaren heb geleerd. Ik ben gefocust op fysiek herstel, luisteren naar mijn lichaam, eten, bewegen en rusten. En in kleine stapjes opbouwen, daar horen ook bezoeken bij. Want alleen maar thuis zijn wordt ook saai.
Kom je dan uit de overlevingsstand of is het een copingmechanisme? Ik denk het laatste. Vooral omdat ik praat over de operatie en wat er in mijn lichaam aan de hand is. Ik praat niet over hoe ik mij mentaal voel, eigenlijk omdat ik dat zelf nog niet weet. Of nog niet wil weten, want het was een zware periode met grote klappen.
Voor nu is die overlevingsstand helemaal zo gek nog niet. Mijn herstel gaat met kleine stapjes vooruit. Verwerken kan later ook nog wel als ik fysiek sterker ben en weer een beetje kan leven.
Ik ben wel heel benieuwd hoe anderen hier mee omgaan. Deel gerust jouw ervaringen en tips.
14 reacties
Een vriendin van mij (die geen Nederlands spreekt) heeft vorige week een HIPEC gehad, met oa een hysterectomie. Ze zag er vreselijk tegenop. Ik heb voor haar het blog dat je een week na je operatie schreef, vertaald, en dat jij zo snel al alle drains en infusen kwijt was, hielp haar enorm. Misschien dat het voor jou ook fijn is dat te weten.
Bedankt voor het delen. Ik hoop dat het goed gaat met je vriendin en dat zij ook voorspoedig mag herstellen.
Fijn dat je mijn ervaring hebt gedeeld. Een beetje geruststelling in zo'n zware tijd is prettig, zeker aangezien hier nog niet heel veel verhalen over zijn.
Hi meisje
Wat een knapperd ben je toch ! En die vlechtjes staan je geweldig 👧. Ik denk dat iedereen kanker overleefd op zijn eigen manier . Ikzelf heb ervaren dat je het toch in je eentje moet doen omdat mensen het er liever niet over willen hebben . Ja , heel even en hoe lief ze ook voor je zijn . Ze kunnen niet voelen wat jij voelt . En hoe moet je het uitleggen ? Ik vind de psychische problemen best wel heftig en had daar veel last van . Jouw zorgen en problemen raken mij echt . Je hebt al zoveel meegemaakt , het moet nou een keer klaar zijn vind ik . Het is genoeg . Zoek hulp voor je lieve hoofd en als je iemand kan vinden die echt luistert is dat ook fijn . Ik vind je een mooi stoer mens en wens je veel kracht en sterkte .
Veel liefs en een dikke knuffel
Nell
Dank je wel! Die vlechten waren vooral uit praktisch oogpunt. Hoefde ik de eerste dagen na de operatie niets aan mijn haar te doen.
Lief dat je je zorgen om mij maakt. Het gaat best goed hoor. Soms heb ik van die gedachte spinsels die ik dan opschrijf. Na al die diagnoses en bijwerkingen sta ik (nog steeds) aan de goede kant van de streep. En dat wou ik inderdaad voorlopig ook zo houden.
Ik loop nog bij de POH, een schat waar ik een goede klik mee heb. Dus de psychische hulp heb ik nog.
❤️
Zelf zit ik al 7 maanden aan de chemo en weet dat de kanker ook na de chemo terug kan komen. Toch probeer ik positief te blijven. Ieder mens is een mens van de dag. Dagelijks gaan mensen, ook veel jonge mensen, dood aan verkeersongevallen en hartinfarcten. Ieder mens is kwetsbaar.
Probeer iedere dag er iets van te maken en zoek afleiding. Ieder mens is anders, dus wat ik schrijf is voor ieder mens een andere beleving. Als de geest steeds maar bezig is met de kanker die je hebt, is het genezingsproces lastiger. Je maakt het jezelf moeilijk.
Erover praten is goed, maar zielig doen niet. Sterkte met alles.
Bedankt voor je reactie.
Hoi Judosas,
Ik heb zelf lang in een overlevingsstand gezeten. Pas toen ik begreep wat dit eigenlijk inhoud kon ik daar beter mee omgaan. Ik heb dit geleerd via de Polyvagaal therapie. Het heeft met ons zenuwstelsel te maken. Doordat je zoveel stresserende gebeurtenissen meemaakt, staat je zenuwstelsel constant in een vecht/vluchtmodus en bij mij uiteindelijk ook in de bevriesmodus, waardoor ik sterk prikkelgevoelig was, doodmoe, niet meer bij mijn emoties kon komen en niet meer kon connecten met andere mensen. Door handvaten te krijgen om het zenuwstelsel tot rust te laten komen (nervus vagus of ventrale status), kan de natuurlijke veerkracht weer herstellen. Ik ben er nog niet, maar ben in ieder geval weer in staat bij mijn gevoel te komen en weer te connecten met mensen, waardoor ik nu aan verder herstel kan werken met de psycholoog. Ieder moet zijn eigen pad naar herstel vinden, maar mogelijk kan de polyvagaaltherapie jou ook helpen.
Veel sterkte op je pad naar herstel!
Groetjes,
Bello
Bedankt voor je tip. Ik had nog niet eerder van deze therapie gehoord. Ik hou het in gedachten. Eerst het fysieke herstel, want anders kan ik helemaal niets.
Hoi hoi,
Mooi te lezen hoe dichtbij je bij jezelf staat met de analyse over je overlevingsstand en copingmechanisme. Herkenbaar ook bij mezelf. Ik had alle energie nodig om mij te focussen om goed voor mezelf te zorgen en per dag te kijken hoe het gaat en wat ik ga doen, om de behoefte van regie op mijn leven te hebben. Mijn wilskracht is heel sterk, maar mijn gevoelens had ik onbewust daarbij uitgeschakeld. Ik ben veel gaan haken als afleiding en stressreductie. Dat was en is nog steeds heel fijn. Ook heb ik op momenten echte aandacht gegeven om te voelen. Om stil te staan wat er onder de oppervlakte speelt. Met mindfullness, een psycholoog vanuit het ziekenhuis, ‘schrijfdumpen’, massages, mindfull schilderen/ tekenen/ kleien/ dansen kwamen emoties los en mochten er zijn. Dat was óók goed voor mezelf zorgen. Het herstel was 1 stap vooruit en 2 stappen terug. Het accepteren daarvan vond ik best lastig. Ik ben gaan luisteren naar mijn behoefte op dat moment en waar ik energie van kreeg. Zelf ben ik nu na 1,5 jaar werken helaas mentaal ziek (stressklachten) en denk ik dat ik uit enthousiasme mezelf voorbij ben gelopen. Deze tegenslag voelt erg naar en is voor mij moeilijk te accepteren. Weer ziek, weer thuis. Ik merk dat ik niet meer zo veerkrachtig ben als voordat ik borstkanker kreeg. Ook het omgaan met tegenslagen valt mij zwaarder. Daar zit op dit moment mijn verdriet en laat ik soms ook toe. Mijn opdracht is: Eerst naar ‘binnen’ ,innerlijk werk, dan naar ‘buiten’ om mezelf ‘heel’ te gaan voelen.
Ik wens je alle sterkte en zorg met mildheid voor jezelf.
Je verhaal klinkt bekend. Na de borstkanker ben ik door een diep zwart gat gegaan. Ik heb heel veel baat gehad aan een uitgebreid revalidatietraject. Daar pluk ik nu na de nieuwe diagnose en de zware operatie de vruchten van.
Ik heb er veel moeite mee dat ik wederom aan huis gebonden ben om te herstellen. Het kan niet anders en langzaam wordt het beter. Maar ik heb wederom veel moeite met prikkelverwerking terwijl ik dat zo mooi had opgebouwd.
Heel veel sterkte met het verwerken van alle tegenslagen op jouw pad. Het klinkt alsof je op de goede weg bent.
het is zwaar om te overleven zonder leven je doet het voor vrouw en kinderen en de rest denk wel was ik er maar nooit mee gestart 3verschillendeziekenhuizen eerst kop tumor alvleesklier verwijdert duurde 7uur2jaar later 2 tumors milt gal alvleesklier stukmaag en darm verwijdert duurde 14uur en nu weer een plek gezien in de buik hoe moet je dan nog verder als mens met zo veel problemen
Jij hebt het zwaar voor de kiezen. Je zegt dat je het doet voor je gezin. Het is belangrijk dat je jezelf niet uit het oog verliest. Wat zegt je eigen gevoel dat goed is voor jou? In elk geval heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.
Ik ben alleenstaand en heb geen kinderen. Ik doe het voor mezelf. Makkelijk is dat niet, maar daardoor maak ik keuzes die bij mij passen en durf ik wel te kijken naar de toekomst ook al maak ik nog weinig concrete plannen.
Hoi Judosas,
Mooi hoe je dit beschrijft. Ik denk dat het goed is dat je in je eigen tempo naar herstel werkt. Voor iedereen is dit verschillend; sommige mensen willen graag snel met het emotionele stuk aan de slag, voor anderen komt dat later. Maar als je merkt dat je “vastloopt” (je krijgt er klachten bij of je herstel voelt als een stap vooruit en weer twee achteruit, je blijft alsmaar in de overleefstand staan) dan denk ik dat het tijd is om het emotionele stuk aan te gaan kijken en er wat mee te doen. Wát precies is afhankelijk van wat bij jou past. Er is heel veel begeleiding hiervoor beschikbaar!
Bedankt voor je reactie. Ik krijg nog begeleiding van de POH en dit kan altijd weer opgeschaald worden. Alhoewel ik het nu mentaal lang zo zwaar niet heb als na de borstkanker met het beruchte zwarte gat. Ik ben nu 7 weken na de operatie en de focus ligt vooral op het fysieke herstel. De rest komt vanzelf weer ga ik vanuit als ik meer buiten de deur kan en mijn sociale leven terug krijg.