In je eentje samen ...

De bomen zijn groen, het gras wordt weer gemaaid en de lammetjes lopen buiten. Kortom, we zitten diep in de lente en de zomer komt er aan. Heerlijk, heel veel zin in! In mijn vorige blog bejubelde ik de start van de maand april, namelijk mijn zoveelste verjaardag (en dat er maar veel mogen volgen...) en als kers op de taart zowaar 48 uur zonder gedachten aan dat woord met die K. Na die overheerlijke uren daal je toch weer ietsje af van je wolk en beland je terug in de realiteit. Enerzijds vertrouw ik er volledig op dat het weg is en weg blijft, ik voel me gezond, maar toch blijft de ziekte ergens "aanwezig". Ik voelde me namelijk ook gezond toen ik vorig jaar dat knobbeltje voelde, dus wat zegt het eigenlijk, je gezond voelen? Dat gezond voelen van toen was kennelijk niet genoeg om te voorkomen dat tumorcellen konden ontstaan... In domme pech geloof ik niet, dus werk aan de winkel! maar hoe? Niemand die hét antwoord weet, er is (helaas) niet één oorzaak met één oplossing. Ik ben m'n gezondheid vanuit meerdere hoeken en vlakken gaan bekijken en ja, daar trof ik wel enige onbalans. Ik ben via allerlei aanpassingen bezig mijn gezondheid (fysiek en mentaal) een duw(tje) te geven in de gezondere richting, als in meer in balans, passend bij wie ik ben en hoe ik dit leven wil leven. De knoppen waar ik aan ben gaan draaien zijn gezonder eten en drinken, meer slapen, minder stress, meer bewegen, je rugzak legen met emotionele belasting, meer tijd aan gezin, familie en/of vrienden, het liefst alles tegelijk. Best lastig hoor, het is veel, dan toch maar niet? waarom zou ik? en hé morgen weer een nieuwe dag... Wat houden wij mensen toch van onze gewoonten en hoe moeilijk is het om die te doorbreken? Heeeeel moeilijk, zelfs voor mij, nu het, voor m'n gevoel, over leven en dood gaat! Beetje bij beetje maak ik een beweging op allerlei vlakken en de uitdaging (daar hou ik toch zo van?!) is om niet alleen nu, maar vanaf nu te blijven luisteren naar je lichaam, met aandacht te kauwen op alle signalen en vervolgens de signalen om te zetten in een (re)actie die goed voelt. Ik probeer, ik leer, ik val en sta weer op ...

Ik beweeg de laatste tijd vooral letterlijk, op de fiets ter voorbereiding op onze deelname aan de Alpe d'HuZes (1 juni a.s). Ik ben na afloop van Herstel & Balans in het ziekenhuis (eind april) gaan trainen in een Medisch Trainings Centrum. Eerst cardio training, daarna spieroefeningen op maat. Ik miste op dag 1 m'n lotgenoten van Herstel & Balans, het is vast stukken saaier in je eentje trainen dan in je eentje samen, dacht ik of dat wist ik eigenlijk zeker ... maar daar had ik me toch lelijk vergist in de positieve zin! Deze week gaf de begeleidend fysiotherapeut aan dat ze 15 jaar geleden tijdens haar opleiding bij een praktijk had gewerkt met veel borstkanker patienten. De eigenaar van die praktijk had op een gegeven moment zelf de diagnose borstkanker gekregen en vertelde haar dat ze, tot het moment dat ze zelf borstkanker kreeg, stellig overtuigd was dat ze zich door haar vele jaren ervaring ondertussen echt wel goed kon inleven in haar patienten. Nou, zei ze tegen haar stagiair: niet dus! Toen ze namelijk eenmaal zelf aan den lijve ondervond hoe het voor haar was om in de achtbaan van kanker te stappen, heeft ze haar overtuiging bijgesteld en drukte ze dus al haar stagiaires op het hart dat het heel, heel lastig is om ook maar enigszins te voelen wat een (borst)kanker patient voelt. Dat ze die ervaring met mij deelde, deed me heel goed, meer dan goed zelfs! Bij iedereen heeft het stuk voor stuk een eigen uitwerking en 'we' zijn niet in een groep te passen met een standaard behandeling. Dit betekent voor de fysiotherapeut dat ze veel vragen stelt (omdat ze weet dat ze het niet weet) en maatwerk levert (omdat ze heel flexibel en klantgericht is). Hierdoor maakt deze fysiotherapeut het trainen meer samen dan in je eentje en daarmee is twee keer per week trainen niet iets waar je zo snel mogelijk iets voor bedenkt om maar niet te hoeven gaan. Het voelt niet als een "moetje", ik ga gewoon! punt.

Ik merk al effect van de fysieke training bij het tennis (wat sla je hard tegenwoordig, haha) en bij het fietsen. Zeeeeer binnenkort gaan we het avontuur Alpe d'HuZes meemaken, in ons eentje samen die Alpe op ... Onlangs fietste ik met man en zoon over de Posbank, een heuvelachtig gebied ten noord-oosten van Arnhem. Training voor onze beklimmingen van die ene Alpe. De Posbank is wel geen Alpe, maar toch ook op die Posbank best pittige % omhoog. Tijdens de rit verbaasde ik mezelf al over het gemak waarmee ik omhoog fietste. Onze Sander ging met zijn 10 jaar (en z'n eerste echte fietsbroek aan) ook als een trein omhoog. Hij beweerde stellig bij vals plat (= omhoog) dat we omlaag gingen. Fijn voor hem, dan voelt die 10% op de Alpe d'Huez voor hem misschien slechts 8%. Eenmaal terug bij de auto voelde ik nauwelijks dat ik gefietst had, ik snapte er niks van. Thuis ben ik gaan douchen en daarna constant in de benen geweest, geen behoefte om te rusten, ik voelde me super! Ik moest denken aan wie goed doet, goed ontmoet ... jee, we doen dit samen, mijn lichaam als bondgenoot! Ik begon (enigszins voorzichtig) te constateren dat ik me substantieel anders (gezonder?) voel dan vorig jaar. Moeilijk te omschrijven, maar woorden als losser, kalmer, meer in contact en meer compleet komen in de buurt. Maakt ook niet uit, het is vooral verwonderen en genieten. Afgelopen weekend hebben we de Klimmetjestocht in Soest gefietst, 90 km. De tocht vertrok een beetje te snel voor Sander en na 10 km ben ik bij hem gebleven en hebben we op zijn tempo de tocht gefietst (in zijn eentje samen), de anderen (man, nicht, collega) gingen vooruit. Sander heeft in het begin gefoeterd en gemopperd, maar na de officiele pauze bij 50 km en twee appeltaart, twee cola en high fives van de anderen had hij weer goeie zin. Op de een of andere manier was dat na een paar kilometer al weer vervlogen. We stopten nog een keer bij een theehuis (gelukkig net voor de 65 km, want anders was meneer op de grond gaan zitten en konden we pappa bellen om ons op te halen - tja, soms moet je als moeder een beetje geluk hebben met gokken, maar wat was ik blij met dat theehuis op 63,5 km). We zouden in Leusden kunnen afdraaien naar het huis van een vriendin, dan zou de teller op ongeveer 75 km staan, ook een prachtige training, maar toen we stopten in Leusden om te bellen zei Sander dat ie de tocht toch graag zelf uit wilde fietsen. Huh? Oke, da's prima! Hij had zelfs nog een leuke grap bedacht. Mamma, zei ie. Net voordat we bij de finish zijn, bellen we pappa. Dan ga ik jammeren dat ik echt niet meer kan en dat hij ons moet komen halen. We geven de straat op waar we zijn en als pappa via Google Maps de straat opzoekt, staan we twee straten verder. Hahaha, hij zag het al voor zich. Ja, dat gaan we doen, zei ik. Kom, we gaan. Met deze grap voor de boeg en in het zicht van de haven gingen die laatste 20 km als een trein, het leek wel alsof zijn motor een oppepper had gekregen. De Amersfoortse Berg werd bij wijze van spreken fluitend opgefietst. Met opperste verbazing (en trots!) heb ik die laatste 20 km meegefietst. De grap ging helaas niet door omdat we bij 75 km werden gebeld om te horen dat zij bij de finish waren en eerlijk als we zijn, vertelden wij hoe goed het wel niet met ons ging, dat we niet opgehaald hoefden te worden in Leusden, dat we waren doorgefietst en op weg waren naar de finish. De kilometerteller stond uiteindelijk stil op ruim 90 km, chapeau Sander, alle vertrouwen dat je die Alpe twee keer gaat bedwingen! In de auto terug naar huis werd de grap (waar de anderen dus aan ontsnapt waren ...) door Sander uit de doeken gedaan en alleen het idee al van wat had kunnen gebeuren werkte op de lachspieren van iedereen!

Ondanks mijn goede fysieke gezondheid zet een naderende controle alle antennes op scherp, waar heb ik pijntjes, autjes en dipjes? o jee, ja hoor, start de piekermachine maar, het zal toch niet, etc. etc. Het vertrouwen krijgt dus bij tijd en wijle een deuk(je), met name 's nachts komen de spoken om de hoek, maar tja, dromen zijn bedrog toch?! Dinsdag 9 mei was het weer zover. Daags voor de controle kon ik online in de bloeduitslagen kijken. Mijn advies? Niet doen! je ziet bij sommige uitslagen een L of een H staan, van te Laag of te Hoog en tja, van surfen op het web slaap ik dan licht zullen we maar zeggen. De controle was uiteindelijk prima, de oncoloog legde uit hoe zij naar de uitslagen keek en dat stelde me gerust. Het vervolg is een afspraak met de chirurg in september (een jaar na de operatie; mammografie linker borst) en bloed prikken + PET scan in december en uitslag bij de oncoloog voor de kerst. Ik heb de afspraak al per post ontvangen, 5 december staat de PET scan gepland. Ik ga een verlanglijstje maken met maar één cadeau, de avond tevoren m'n schoen zetten en een liedje zingen... Een schone uitslag zoals vorig jaar zou weer fantastisch zijn. Ik heb de oncoloog bedankt, ze geeft me het gevoel dat ik vanuit het ziekenhuis optimaal gemonitord wordt en dat voelt ontzettend fijn.

Gaat al dat bewegen van de afgelopen periode uitzaaiingen bij mij voorkomen? Geen idee! Ik weet wel dat ik vanaf de controle op 9 mei tijd van leven voel tot december dit jaar, ik wil die tijd 'goed' invullen, mijn gezondheid is prioriteit nr 1, want tja, ik hoor de oncoloog eind vorig jaar nog zeggen dat ik met die springers (HER2-NEU positief eiwit borstkanker voor de kenners, voor de niet kenners: gauw vergeten!) binnen 1.5 - 2 jaar zichtbare uitzaaiingen heb omdat de kans bestaat dat tumorcellen zich hebben kunnen losmaken van de borstkanker en, voor de amputatie, zich hebben verspreid in mijn lichaam. Als ik een paar jaar verder ben, dan zal tijd ongetwijfeld anders gaan voelen, maar voor nu is dit gevoel wat het is. Ik ben meer gedreven in het leven. Ik laat los wat niet (meer) passend is, zowel persoonlijk als werk. Daar waar 'vroeger' (eh, minder dan een jaar geleden...) mijn leven werd ingevuld met werk en daarom heen sociale en sportieve activiteiten, is dat nu omgedraaid. Het gekke is dat 'vroeger' voelde als in balans, vele jaren zo geleefd, helemaal prima, maar het past nu niet meer. Ik doe niet alleen andere dingen, ik ben ook anders en dat voelt als onomkeerbaar... Als ik daarbij optel dat ik dagelijks tijd en aandacht wil geven aan mijn eigen preventie programma, dan rijst de vraag hoe ik m'n werk daarmee kan combineren? Ik ben sinds vorig jaar juni full-time werkzaam als manager in een ziekenhuis, ik stond destijds te jubelen om te beginnen, superblij dat ik in de ziekenhuis sector aan de slag kon. Hoe wrang om gaandeweg tot de conclusie te komen dat dit werk nu niet meer past bij wie ik ben ... Ik heb dit vorige week kenbaar gemaakt. Een dergelijke stap deed / doet heel zeer, zelfs het opschrijven ervan doet zeer, maar ik kan niet anders. Het is voor mij een nieuwe baan, nieuwe sector, al met al omstandigheden die extra veel tijd en aandacht van je vergen. Die tijd en aandacht ontbreekt me gewoon. M'n prioriteit ligt voorlopig elders. Ik beweeg weg van de ziekte, maar ik ben er nog niet, dat kost tijd. Zo'n stap deed mij even in een enorme afdaling belanden. Ach, letterlijk en figuurlijk beweeg ik me door bergen en dalen, hier kom ik ook wel weer door- en overheen!

Tenslotte, op de dag dat ik bij mijn leidinggevende heb benoemd dat ik niet verder kan in de reintegratie, stond op de kalender thuis het volgende:

Het hart heeft redenen
waar de reden geen weet van heeft

Blaise Pascal (1623-1662)

Hoe waar?! De consequenties kan ik niet overzien, maar ik kon en kan niet anders. Eerst maar in goede gezondheid die 50e verjaardag vieren in 2019 en zeker is, die ga ik niet vieren in m'n eentje, maar vooral samen!