Omhoog uit het dal!

Mmmmm, deze blog kan twee kanten op ... zal ik schrijven vanuit een dal of vanaf de top? Ach, dat dal is afgelopen week volledig overtroefd door onze deelname aan de Alpe d'HuZes. Ik laat dat dal nog maar even pruttelen, dat schrijf ik een volgende keer van me af. Afijn, de top dus. We vertrokken eind mei richting Frankrijk, te weten camping Belledonne in Rochetaillée, met uitzicht op de Alpe d'Huez. Een paar dagen vóór de dag van de Alpe d'HuZes hebben we op twee momenten onze benen los getrapt, op maandag in de buurt en op dinsdag op de Alpe d'Huez zelf. Is dat laatste verstandig? Geen idee, het was wel prachtig! en vele fietsers met ons namen alvast een voorproefje voor die ene donderdag. De Alpe d'Huez, een Alpe met 21 bochten, Sander en ik fietsten bocht 21 - 20 - 19 - 18 (inderdaad, het telt van onder naar boven af), Stephanie en Michel gingen t/m bocht 10 en Anton en Nadine haalden de top! Antony had vóór bocht 21 al een persoonlijk record te pakken, namelijk z'n hartslag. Hij ging lekker in het zonnetje zitten, zijn voorbereiding was geslaagd!

Op woensdag hadden we een rustdag ingelast. Het belangrijkste die dag was om bij het startplein op tijd kaarsen te kopen, kocht je kaarsen na 4 uur 's middags dan kon je geen bocht meer kiezen. Dat laatste wilden we natuurlijk wel, zo konden we gaandeweg stilstaan bij onze dierbaren. Wij kochten een kaars voor opa Jan en een voor Rosa/Marchel (schoonzus/neef). Tot zover (gelukkig!) de kaarsen voor onze familieleden die (alledrie veel te vroeg!) overleden zijn aan kanker. Ik kocht een kaars voor Stephanie (vriendin) en Sander wilde ook een kaars voor mamma (voor mij dus). Sander was snel uit over de bochten waarin zijn drie kaarsen moesten staan, een in bocht 18 (want daar was ie dinsdag geland), bocht 16 (hij is jarig op 16 oktober) en bocht 10 (hij is 10 jaar). Ik wilde mijn kaars voor Stephanie in bocht 9 (zij is jarig op 9 juni en ze was dinsdag t/m bocht 10 gekomen en in haar strijd tegen de ziekte is stapje voor stapje genoeg, dus ik dacht ik doe één stap vooruit, één bocht voorbij bocht 10). Nu vertelde de vrijwilligster tegen Sander dat in bocht 16 geen kaarsen konden staan,omdat de bocht te krap was en al te vol stond. Geen punt, Sander had zo een andere bocht, namelijk bocht 6 van zijn geboortejaar 2006. Op de kratten waar je de kaarsen kon inzetten hingen foto's van de bochten en zo kon je zien hoe de bocht eruit zag. Bocht 6 werd door Sander 'goedgekeurd' en dus ging de laatste kaars naar bocht 6. Nadine kocht een kaars voor haar (overleden) moeder. Zij koos voor bocht 7, symbool voor haar leeftijd toen haar moeder (onze schoonzus) overleed. Bij de kaarsen kregen we een label (voor op de kaars) en een gebedsvlaggetje (ter versiering bij de finish). In een hoekje van de tent op het startplein stonden tafels en stoelen waar je de kaars kon beschrijven en het gebedsvlaggetje kon versieren. Zomaar even doen dan? Nou, niet echt! Je gemis opschrijven maakt het echt, verdriet drijft boven, maar het mooie is dat we elkaar hadden! Nadine, niemand kan voelen hoe jij je echt voelt, maar de pijn van je gemis was voelbaar. Je gebedsvlaggetje sprak boekdelen! Niemand kan een vader of moeder vervangen. Als een ouder wegvalt uit een gezin dan slaat dat een gat in een kinderleven, daarmee heb je te leren leven en leef je 'dus' verder met verlangens die nooit meer vervuld zullen worden. That sucks!!
Sander schreef op het gebedsvlaggetje "Mama, ik hoop dat je nog lang bij me blijft" en hij gaf daarmee een kijkje in zijn gedachtenwereld. Ik schrok heel even, straal ik geen vertrouwen genoeg uit? ik blijf toch gewoon nog heel lang zijn moeder? denkt hij nog dat ...? Nee, het is de dreiging, de kans op, etc. die aanwezig is. Een dreigend verlies van een ouder, wat de diagnose kanker in eerste instantie toch echt wel is voor kinderen, dreunt nog steeds na, het is natuurlijk verschrikkelijk onnatuurlijk om eventueel een ouder te verliezen, dat is bijna niet te (ver)dragen voor een kind. Nadat ik bekomen was van de schrik was ik zo ontroerd! Ik was me ineens zo bewust van mijn rol als moeder, samen met Anton (papa) zijn wij de rugdekking van ons kind en die rugdekking willen we gesloten houden. Ik wil, ik zal en ik moet blijven leven!
En met die drijfveer voor het leven kon ik de dag erna in alle vroegte in m'n eentje samen die berg op...

Donderdag 1 juni was fan-tas-tisch, om nooit te vergeten! Het weer was prachtig, Sander (en ik dus ook, ik hing in zijn wiel) was verrassend snel bij bocht 18 en daarna ging het gestaag naar boven. Echt een unieke ervaring om samen met je zoon omhoog te fietsen, aanmoedigingen van langs de kant te krijgen en bij de finish binnengehaald te worden door papa, Nadine en andere teamleden! want ja, we zijn boven gekomen. Eenmaal boven zag Sander het niet zitten om voor nog een keer te gaan, dat was uiteraard prima. Kinderen mochten niet 21 bochten afdalen maar moesten met de skilift naar beneden in de richting van Oz en dan met de bus terug naar het startplein. In de bus zat een vader voor ons met zijn zoon en wij vingen op dat zij voor nog een keer gingen. Nou, wij niet... dacht ik. Tot Sander bij het startplein zei dat hij toch nog wel een keer naar boven wilde. Huh? Oke, prima joh! we hebben tot 20.00 uur de tijd, we stoppen lekker bij iedere bocht, we zien wel hoe lang we erover doen. Hoppa, kleding uit, insmeren tegen de zon, nog een broodje kroket eten? nee, dat hoefde niet, laten we maar gaan. Wat was het toch leuk om nog een keer al die bochten te fietsen! en we zijn weer samen boven gekomen!

Via de Alpe d'HuZes app kon je onderweg alle doorkomsttijden bekijken. Wij hadden onze teamleden geselecteerd en zo kon je bijhouden wie waar was. Zo zagen de anderen dus ook hé die Sander is gestart voor een tweede beklimming. Sander en ik zijn iedere beklimming ongeveer 3 uur onderweg geweest van start tot finish. Papa deed de eerste beklimming in 1:16 uur, maar dat is natuurlijk geen vergelijking voor een knul van 10 jaar. Deelnemers en supporters onderweg stimuleerden en motiveerden Sander om door te gaan en da's heel goed gelukt. Regelmatig hoorden we hé daar heb je Sander weer (je naam staat op een bordje voor op je fiets), hup Sander! en dan ging hij er weer iets sneller van door (ja, lekker dan, zei ik daarachter, moet z'n moeder ook weer harder). Kortom, een dag met een heerlijke sfeer, heerlijk weer en een kei mooi resultaat! Het voorlopige eindbedrag van de Alpe d'HuZes 2017 is ruim 10 miljoen euro. Als team hebben we ons streefbedrag van 22.500 euro (2.500 euro p.p.) opgehaald. Iedereen bedankt voor zijn of haar bijdrage!!!!

Eigenlijk ben ik zo schrijvende m'n dal een beetje kwijt. Waar ging dat ook alweer over? De afgelopen week is me zo weer méér helder geworden wat nu echt belangrijk is in het leven, dat trekt mij zo m'n dal uit kennelijk! Ik ga in dit leven m'n uiterste, uiterste best doen om trouw te blijven aan al die inzichten van de afgelopen week ... en zodra ik daarvan dreig af te wijken, dan zal ik deze blog nog een keer nalezen!


Voor opa Jan, Rosa, Marchel en iedere overleden dierbare:

Ik droom dat voor heel even

ik je kon zien,
je een knuffel kon geven,
je kon vertellen dat ik je mis.

Het was een droom, maar in mijn leven

koester ik de herinneringen
neem ik je in gedachten met me mee
en zit je voor altijd in mijn hart