Lief dagboek 2, 12 april 2016

Uitgekozen was ik niet, uitgenodigd voor de opnames van de eerste aflevering wel. Dus daar ging ik heen, met dochter en vriendin.

Een groot deel bestond uit wachten. Eerst voor de deur. Camera’s op de stoep, gericht op ons, het wachtende publiek voor de deur. Alsof ze ons daar doorheen wilden duwen. Eindelijk mochten we toestromen, in scheutjes. Telkens een scheutje mensen, om de cocktail binnen op smaak te brengen. Weer een camera, een groot zwart oog, pal in de deuropening. Het leek ons te willen opslokken, of juist de ingang versperren. Hoe dan ook: we werden gevangen genomen.

Binnen. Gedoe met namen op lijsten, gedoe met beneden in de kelder jassen ophangen of kluisjes innemen met muntstukken die je later niet terugkreeg, en die ik sowieso niet in mijn beurs had. Weer wachten. In de donkere hal tussen buiten en binnen, niemandsland. De toegang tot de gang naar links die naar de zaal leidde werd afgesloten door een bescheiden formaat klerenkast, maar niettemin een klerenkast.

Naar het echte binnen dan, de zaal waar de opnamen zouden plaatsvinden. Op het moment dat ons scheutje mocht doordruppelen voelde ik me toch uitverkoren, net als ooit toen ik met een vriendin voor de Roxy stond en we toegelaten werden, zelfs in onze oude versleten spijkerbroek-en-tiet-shirts-met-vlekken-kloffies. Dat iemand bepaalt wanneer jij binnen mag triggert blijkbaar precies dezelfde jubel als dat iemand bepaalt dat jij naar binnen mag.

In de zaal: enorm veel gedoe met onhandig geplaatste ronde tafeltjes met nog onhandiger geplaatste stoelen daaromheen, veel stoelen met a-viertjes waarop stond: gereserveerd, en de namen van de kandidaten waar toejuichers voor kwamen. Wij kwamen voor niemand. Wij namen kale stoelen. Middenin de zaal stond het tafeltje waar wij gingen zitten, al zag dat er van de zijkant niet uit als het midden. Maar de camera in de linker voorhoek stond pal op ons gericht. Kon niet missen. Midden.

Na nog veel meer gedoe begonnen dan eindelijk de opnamen. Eigenlijk was mijn energie al aardig op. Naar huis gaan en verder alles monter missen leek mij ontzettend aantrekkelijk. Maar in de mail had gestaan dat tijdens de opnamen de deuren dicht zouden blijven. Ik kon niet eens meer ontsnappen, tenzij ik me een weg naar buiten zou bluffen of liegen. Daar ben ik natuurlijk heel goed in. Ik bleef toch maar zitten.

Ik bekeek de opeenvolging van met grappen doorspekte aankondigingen van Ruben Nicolai en de diverse optredens van de kandidaten natuurlijk vanuit het perspectief van de afgewezene. Waarin, en hoe, verschilde ik van de kandidaten die deze avond hun showtje opvoerden? Ik had al snel antwoorden. Bij elke kandidaat was er een duidelijk, eenvoudig verhaaltje gedestilleerd uit de door hen aangedragen dagboeken. Bij mij was het maken van zo’n verhaaltje stukken moeilijker. Het materiaal uit mijn dagboeken was te divers, te versnipperd. Als er al een overkoepelend thema te ontdekken was dan bood het nauwelijks aanknopingspunten voor de gezochte versimpeling.

Bij de gekozen kandidaten werd het beeld van de tieners die ze waren ingekleurd met gênante anekdotes, voorgelezen dagboekfragmenten, foto’s en situatie-schetsen. De deelnemers waren akkoord gegaan met het karikaturiseren van hun eigen tiener-persona, waarvoor ze geschikt waren geacht op basis van de eenduidigheid en herkenbaarheid van het materiaal in hun dagboeken, dat was mijn conclusie. Nadrukkelijk afwezig was inzicht en verdieping in wie deze mensen vanuit de pubers die zij ooit waren in hun huidige zelf waren veranderd, geëvolueerd. De link naar wie zij nu zijn bleef beperkt tot hun verschijning: op het podium, in het programma.

Ik was ineens heel blij dat ik er niet bij zat.

Toen alle kandidaten aan de beurt waren geweest was het al ruim voorbij bedtijd. Ik wilde naar huis. Dus toen Ruben aankondigde dat er wat scenes zouden worden overgedaan was onze maat vol. In de “break” tussen het de aankondiging van de desbetreffende verlenging, en de verlenging, slopen wij de zaal uit, de gang door, in onze jassen, door de deur naar buiten, de avond in. Drie lege stoelen lieten we achter.