D-day, 30 mei 2016

Het is bijna D-day. Die wordt voorafgegaan aan de zondag van mijn verjaardag, die ik niet vier, behalve taart met mijn kinderen in de stad achter de oude kerk bij De Drie Graefjes waar de bediening heel vriendelijk blijkt. Ik maak die dag zo licht mogelijk. Ik kan er de zwaarte van bezoek niet bij hebben.

Het wordt uiteindelijk toch maandag, D-day. Dump-dag. Down-dag. Domper-dag. De dag dat ik mijn borst ga verliezen.

Om tien uur moet ik in het ziekenhuis zijn. Dochter gaat mee. Ik ben nuchter. Geen hap noch slok in mijn maag. Ik snak naar koffie, en al drink ik die zwart, ook dat mag niet. Ik krijg een echo, van een zacht pratende, verontschuldigend glimlachende, intens verlegen radioloog. Het maakt mijn eigen ongemakkelijkheid nog groter, of misschien is er die van mij eerst, en werkt die in op die van hem. Samen zijn we één groot ongemak. Ik krijg een pijnlijke prik voor de sentinel node procedure. Straks zullen de rivieren in mijn borst, die de tumoren gebruikten om hun bootjes met ballast af te voeren richting de schildwachtklieren die ik me voorstel als burchten met opklapbruggen, blauw oplichten.

Twee maal scans, twee maal twee keer vijf minuten stil liggen in vervelende posities. Ik doe wat ik altijd doe, ik tel. Zo rol ik mezelf door het stilliggen heen. Tussen de twee scans is er een gat van een uur, waarin ik naar boven had gemoeten voor de intake bij chirurgie, maar in plaats daarvan lopen dochter en ik onwetend naar buiten om de tijd te doden en trakteer ik haar op een Turks broodje. Als we weer binnen zijn en in het restaurant zitten in afwachting van de tweede reeks scans, komt de assistent ons geagiteerd vinden. Meteen mee, meteen scans, snel snel, er is haast, er is tijd verloren, na de scans snel naar boven, meteen op bed, meteen kleren uit, blauw schort aan, hopperdepop intake tussen de bedrijven door, en voor ik het weet word ik op het bed naar beneden gereden, naar de OK.

Dat ik mijn kleren uit moet doen, mijn camouflage van me afpel. Dat ik het blauwe operatie-schort aan moet, als een vlag die ik om me heen sla, een wapperende vlag waarop staat: dit mens is ziek. Dat ik niet zelf mag lopen naar de OK; mijn noodzakelijke overgave wordt met dit vertoon van protocol afgedwongen. Dat ik mijn pruik voor de eerste keer publiekelijk afzet en daarmee mijn patiënt zijn beken. Ik voel me gestript tot de naakte waarheid, ik ben ziek, er zit bederf aan mij, en de rotte peer moet uit de boom worden weggesneden.

De laatste meters tot aan de Operatiekamer kijk ik naar mijn dochter. Ik word gereden, zij loopt mee, ze houdt mijn hand vast, ze huilt, ik huil mee, ik probeer haar gerust te stellen, wat niet lukt.

We nemen afscheid.