Op vakantie gaan als kankerpatiënt?

 Wat, hoe, waar? Risicovol? (On)mogelijk of verstandig?

Het waren vragen die ons een paar maanden geleden bezig hielden en waarop we nu een antwoord hebben. Ja! Doen! Maar wél met een gedegen voorbereiding!

Na het bericht dat ik zo goed als uitbehandeld ben en goed beschouwd geen mogelijkheden meer heb om die verwoestende kankercellen vóór te blijven, zijn manlief en ik  gaan zoeken naar mogelijkheden om samen weer eens lekker een tijdje op vakantie te gaan. De afgelopen 2 jaren kon ik Nederland niet uit door de wekelijkse behandelingen en daarvoor hebben we reizen uit moeten stellen door corona. We hebben wat korte trips met de camper gemaakt en een stedentripje met het vliegtuig, maar daar bleef het bij.

Omdat we nu een soort wait-and-see kankerbeleid inlassen en ik een tijdje niet naar het ziekenhuis hoef, kregen we nu de kans om er op uit te trekken en één van onze wensenlijst-reizen uit te gaan voeren; een maand lang Corsica gaan verkennen. Rust zoeken én uitbreken. Afstand nemen van die gruwelijke kankerzooi van dit moment die het leven van ons gezin behoorlijk is gaan beheersen. 

We hebben in het verleden ooit een groeps-camperreis geboekt die door corona niet door kon gaan. Dat reisplan hebben we bewaard. We hebben dat plan als basis genomen voor onze individuele reis. Als zieke met een groepsreis meegaan is niet slim, want je houdt altijd de andere deelnemers op mocht het niet goed gaan, en dat wilden we niet. Ons reisplan moest aan mijn huidige tempo van leven en ziekteverschijnselen worden aangepast, zonder druk en met veel vrijheid van handelen.

Het fijne van een camper is wel dat je er alles in kunt stoppen met wat je denkt nodig te hebben: ook extra medische zaken; verbandmiddelen, kotszakjes, injecties en medicijnen, extra kleding, en digitale patiëntendossiers waarmee vreemde artsen vooruit kunnen, etc. etc. Geen afgewogen minimale kilo’s bagage en moeilijke grensdocumenten. Je hebt ook altijd je eigen bed en toilet bij je,  je kunt je aangepaste gezonde potje koken, waar dan ook en op elk gewenst moment gaan en staan waar je wilt. Daar kan geen hotel of vliegreis tegenop. We hebben ons voorbereid op elk scenario wat je maar kunt bedenken en gingen goed verzekerd op weg.

Mijn enige voorwaarde om te gaan kamperen: we gaan niét stressen, we nemen dag voor dag, leggen weinig vast en reserveren niet. We wegen risico’s af en letten goed op mijn gezondheid. Letterlijk rust in de tent creëren is noodzaak. 

Dat is gelukt! Natuurlijk heb ik gemerkt dat ik niet gezond meer ben. Dat ik veel minder aankan dan vroeger is logisch als vergevorderde kankerpatiënt. En dat ik in moet leveren ook. En de hittegolf die over Europa viel heeft ons ook parten gespeeld. Corsica is verre van vlak, integendeel: het eiland is één rotspartij met kloven en collen, geen enkele weg is recht en breed en je loopt altijd omhoog of naar beneden. Fietsen hadden we uit voorzorg al niet meegenomen. 

Dat rotsachtige was gelijk mijn grootste struikelblok: een hellinkje trekken zit er voor mij niet meer in. Stapje voor stapje moet ik een helling op en lange stukken omhoog trekt mijn hart niet meer. Traptreden omhoog beklimmen gaat beter maar net als bij hellingen; mét wandelstok en aan de verkeerde kant een leuning, met twee voeten op de trede en dan de volgende pas. Ik ga als een slak. Naar beneden gaan is weer net andersom. Een helling langzaam aflopen gaat beter dan een trap af, zeker als treden ongelijk van hoogte zijn, elke stap omlaag is dan een klap in je heup.

Van elke bank, grote steen of zitgelegenheid onderweg maak ik gebruik, dus een snelle haas zal ik ook nooit meer worden. 

Corsica heeft twee spoorlijnen en omdat het mooie ritten zijn door de bergen hebben we daarmee twee keer grotere afstanden overbrugd. Waar ik ook dankbaar gebruik van heb gemaakt zijn de toeristentreintjes die in bepaalde steden rijden. Bergop in zo’n tractor naar een attractie, schuifelend lopend naar beneden terug en onderweg genieten van kleine winkeltjes en rustieke pleinen. Er rijden ook bussen en pendeldiensten -soms gratis- en daarmee waren we ook goeie maatjes.

Zonlicht is slecht voor mijn huid, dus ik moet in de schaduw blijven. Altijd hoedje op en veel smeren.

Gelukkig hebben de campings op het eiland veel schaduw door de ontelbare bomen en struiken. Met onze kleine camper pasten we er vaak nét onder. Ideaal. We hebben ondervonden dat het onder blad houdende bomen koeler is dan onder naaldbomen. Ook is het voor mij prettiger wanneer we een plekje konden bemachtigen dichtbij een voorzieningenblok. Minder ver lopen, minder energieverlies.

We ontwikkelden een soort routine: vroeg opstaan want dan was het nog lekker fris. Daarna een stukje reizen, rondritten maken of attracties bezoeken. Tussen 1200 en 1400 uur houden Corsicanen pauze en daar gingen we in mee. Wij planden het meestal zo dat we net vóór die tijd op een nieuwe camping aankwamen en een goed plekje konden zoeken waar we ook uit konden rusten.  Na die rustpauze het zwembad in of naar zee waar we af konden koelen. Het zeewater was al rond de 25 graden warm, sommige rivieren waren koeler. En op een eiland voel je altijd wel ergens een fris windje waaien. Boodschappen hebben we gedaan in grote commerciële centra, want die hebben airco. Ook een manier om af te koelen!

Waar ik veel last van had was jeuk: in Corsica zitten veel muggen (ook tijgermuggen) en soms leek het wel alsof ik de mazelen had. Met het immuun middel in mijn lijf vinden die beesten me blijkbaar lekker. Dus we hebben milieuonvriendelijk muggen verjaagd met rookspiralen, DEET en spuitbussen.

De hitte zorgde er ook voor dat ik extra vocht vast ging houden, vooral mijn voeten en benen zwellen op. Gelukkig had ik teenslippers en verstelbare sandalen meegenomen. Mijn normale schoenen kan ik niet meer in. Ook met weinig energie is het me gelukt om op de been te blijven. De fout die ik niet mocht maken: doorgaan terwijl je lichaam STOP zegt.

Het is fijn dat ik vóór deze vakantie nog een nieuw ooglens heb gekregen, dankzij mijn specialist Prof. Luyten. Nu zag ik het blauwe en groene water van de zee zoals dat in werkelijkheid is, en ook alle tinten die de rotsen en stenen op Corsica hebben. Want Corsica is een schitterend eiland waar het leven nog eenvoudig en rustig wordt geleefd. Zelfs het Internet valt soms uit waardoor je gedwongen wordt je los te maken van de digitale, jachtige wereld.

Ook weet ik dat mijn neus nog prima functioneert: Corsica hult zich dagelijks in de geur van Jasmijn, Linde, Eik en Oleander. Die zuurstofrijke lucht mistte ik al gelijk toen we weer terug naar huis reden. 

Voor mijn energieke partner was het wel even schakelen. Zijn tempo moest noodgedwongen immers wat versnellingen lager. Hij gaf me veel vertrouwen dat reizen voor zo’n kankerpatiënt als ik nog steeds mogelijk is en was een prima privéchauffeur die het niet schuwde om rakelings lang diepe ravijnen te rijden terwijl zijn passagier zich bijna als verstijfd  en geschrokken vastklampte aan haar stoel. En dan ook nog grapjes blijft maken. Hij wist ook altijd weer de stand van de zon uit te vogelen, zodat mijn stoel net in de schaduw stond ... Samen hebben we quality-time gekregen en ontzettend genoten van Corsica! Want dat is een heerlijk eiland als je je hoofd leeg wilt maken, van natuur en kleinschaligheid houdt. En al die extra zaken -op één pleister na- heb ik niet hoeven te gebruiken. Het feit dat ik genoeg bij me had heeft het ongeluk blijkbaar afgeschrikt.

En wat ik wél heb gedaan is onze reis per dag uitleggen en bespreken via de app Polarsteps, zodat iedereen die dat wilde op de hoogte zou zijn van onze avonturen en onze stappen letterlijk konden volgen. Dat stelde achterblijvers gerust.

 We zijn nu teruggekeerd op onze thuisbasis en genieten nog een tijdje na, teren op herinneringen. Onze reis heeft me echt wel energie gekost, maar ook weer nieuwe energie, kwaliteit van leven én hoop gegeven.  En die zaken heb ik nodig voor de zware tijd die ongetwijfeld komen gaat.

 Op vakantie? Wat, hoe, waar? Risicovol? (On)mogelijk of verstandig? Het waren vragen waarop we nu een antwoord hebben. Ja dus. Wel altijd met aanpassingen, een gedegen voorbereiding, je houden aan je leefregels en geen grenzen overschrijden!  Voor iedereen die dat ook eens wil proberen: goede reis!

jac