Van de hak op de tak

In de afgelopen tijd zijn er natuurlijk veel meer dingen gebeurd. Van de chemo ben ik af en toe misselijk geworden. En door mijn nare ervaringen met het inbrengen van de voedingssonde was ik als de dood om over te geven en weer de slang er uit zou spugen. Ik heb ook daarvoor een pleister gekregen. Deze werkt een week en samen met de pilletjes tegen de misselijkheid heb ik niet meer het echte misselijke gevoel gehad. Door de chemo valt ook mijn haar uit. Niet met plukken tegelijk hoor. Maar als ik er zacht aan trek heb ik wel gelijk een haar of 25 te pakken. Ook na het haren wassen en afdrogen zitten er flink wat haren in. Nu is het alsof ik flink ben uitgedunt en zie ook op sommige plekken mijn hoofdhuid. Het is gelukkig nog niet zo dat ik denk dat alles er al af moet.
Omdat ik alleen ben en niet meer zoveel energie heb, komt er sinds een paar weken huishoudelijke hulp. Zij doet eens per week, in 2 uur, de zwaardere klussen zoals stozuigen, de ramen en dweilen. De badkamer een goeie beurt. Ben er wel blij mee. Na mijn operatie zal het aantal uren iets uitgebreid worden, dan komt het bed en strijken etc. erbij.
Om de dag komt ook een verpleegkundige langs om mijn neuspleister voor de sonde te vervangen. In mijn eentje lukt het niet, ik kom een hand tekort.
Gelukkig is de pijn na de chemo en betraling minder geworden. In het begin erger maar gaande weg beter. Ook het eten gaat iets makkelijker. Dat was wel het bewijs dat het heeft geholpen om de tumor te verkleinen en de kans op uitzaaiingen te verminderen.
Nu is het nog een ruime week te gaan voor de operatie. En ik moet zeggen dat ik best bang ben. Misschien nog niet eens voor de operatie zelf maar meer voor daarna. Wat staat mij allemaal te wachten? Ik lees er over maar het scheelt zoveel met de een en de ander. En stel je voor als je bijkomt en het was niet goed en hebben ze de operatie gestopt. Zoveel vragen waarvan ik weet dat niemand ze kan beantwoorden. Mijn omgeving zegt natuurlijk dat ik het positief moet blijven zien. Maar hoe weten zij dat nou. En hoe doe je dat. Het valt niet mee, positief te zijn, altijd maar weer. Als ik hier alleen zit heb ik ook wel eens een dip. Ik las laatst dat statistisch gezien maar 25% van de mensen die deze operatie hebben ondergaan na 5 jaar nog in leven zijn. Ik weet het, het zijn statistieken. Maar als daar 99% had gestaan sprak iedereen over het feit dat statistisch gezien 99% van de mensen het overleefd.
Het is maar net hoe je het wil zien. Ik ga het maar bij mijzelf houden, dat lijkt mij het verstandigste.