De realiteit

Ik zie van veel dingen de zonnige kant. Maar dat betekent niet dat alle zaken die negatief kunnen uitpakken zo maar even vergeten kunnen worden.
Volgendde week woensdag is de operatie. Ik loop te denken wat er gebeuren gaat als men toch nog een uitzaaiing ontdekken. Dan stoppen ze de operatie. Maar dan. Dan weet ik dat ik geen kans meer maak en dood ga. Ik denk dat dit geen doemdenken is maar realisme. Ik heba ook een verhoogde kans op longontsteking. Doordat mijn men mijn long laat leeglopen en weer vult. Ook als er een lekkage is van de buis of de sluiting die gemaakt is van mijn nieuwe "buis". Ga ik dit soort dingen wel redden? Als ik naar de deskundigen luister voorspellen zij mij dat mijn weerstand vrij klein is. Natuurlijk is het niet gezegd dat al deze nare dingen gebeuren maar ik moet er best wel aan denken. Ook wat er gebeurt met mijn kinderen, Marjolijn en mijn moeder en broers. Misschien maak ik mij wel meer zorgen om hen dan om mijzelf. Ik kan het geen plekje geven. Woorden, als ik het er met iemand over heb, zoals het zal wel loslopen of je moet wel positief blijven, koop ik eigenlijk niets voor. Het kan zo aar gebeuren en ik heb het er op momenten moeilijk mee.
Vanochtend zag ik dat mijn sonde er weer een centimeter of 10 is uitgekomen. Mijn lichaam houdt dus niet zo van zo'n slangetje en wil het dus kwijt. Dit is al een keer eerder gebeurt en toen duurde het nog 5 dagen voordat ik met overgeven helemaal kwijt was. Nou ja, dat zie ik wel maar heb al wel besloten dat ik niet meer voor een nieuwe ga voor minder dan een week. Niet weer die ellende. Verder voel ik mij redelijk hoewel ik mij vanmorgen zenuwachtig voelde. Zal er wel bij horen.
Vanmiddag even langs de huisarts. Daar ga ik elke week even langs. Om bij te kletsen, of het goed met de medicijnen gaat en om te wegen. Ik hoop zo dat ik vandaag boven de 70 kilo uitkom, dan heb ik er nog maar 12 te gaan. Sinds ik op 66 kilo heb gestaan is er elke week een kilo bijgekomen. En daar was ik reuze blij om!