Hoe ga je (en een ander) er mee om.
Op het moment dat ik hoorde dat het er niet zo best uitzag en kanker had wist ik niet goed wat mij overkwam. Ik kon alleen maar denken wat nu en of ik hieraan snel dood zou gaan. Op dat moment is er verdriet en een link naar dood gaan snel gelegd. Vooral omdat er nog onderzoeken volgen, of er uitzaaiingen zijn enz.. Ik weet eigenlijk nu, 4 maanden later, het antwoord nog steeds niet. Ik ben erg ziek maar zo voelt het nog steeds niet. Ik weet wel dat ik op een niet al te lange termijn dood ga aan deze ziekte als er niets zou gebeuren. Ik denk dat het erg zieke gevoel nog komt, nadat men er iets aan gedaan heeft, na de operatie. Eigenlijk is het vreemd dat ik niet weet hoe ik er mee om moet gaan. En ik bedenk mij dan, als ik het al niet weet, hoe moet mijn omgeving dit dan doen?
Ik weet het niet. Maar hierdoor begrijp ik dan weer wel waarom ik in mijn ogen de meest vreemde vragen krijg. Het gaat te ver deze allemaal te noemen maar wil er een paar aanstippen. Mijn zoon belde steevast met heee papa, hoe is tie? Het enige wat ik als antwoord kon verzinnen was waardeloos maar ik kreeg bij het volgendetelefoontje dezlfde vraag. Ik heb hem gevraagd te vragen hoe de dag was vandaag, dat hielp en hij begreep het. Een buurvrouw vroeg steevast hoe het met de chemo ging, een ander altijd of ik nog misselijk was enz. Het is geenszins de bedoeling deze mensen in een kwaad daglicht te zetten. Nee, ik begrijp het nu, omdat ik ook niet goed zou weten wat je moet zeggen of vragen.
Een ander ding is dat ik zit te vertellen dat 25% van de mensen die een operatie hebben gehad zoals die van mij nog leeft na 5 jaar. Ik krijg te horen dat dit maar statistieken zijn en dat ik daar niet van uit moet gaan. Als ik zou zeggen dat 99% van de mensen nog leeft na 5 jaar krijg ik te horen, zie wel, de statistieken liegen niet en je maakt een hele grote kans.
Al met al is het voor iedereen moeilijk te bevatten, voor mijzelf en zeker ook voor mijn omgeving. Uitgaan van het beste is prima, dat doe ik ook, maar ik sluit mijn ogen niet voor als het eens tegen zou zitten en de uitkomst niet is waar wij op hopen.
Ik weet het niet. Maar hierdoor begrijp ik dan weer wel waarom ik in mijn ogen de meest vreemde vragen krijg. Het gaat te ver deze allemaal te noemen maar wil er een paar aanstippen. Mijn zoon belde steevast met heee papa, hoe is tie? Het enige wat ik als antwoord kon verzinnen was waardeloos maar ik kreeg bij het volgendetelefoontje dezlfde vraag. Ik heb hem gevraagd te vragen hoe de dag was vandaag, dat hielp en hij begreep het. Een buurvrouw vroeg steevast hoe het met de chemo ging, een ander altijd of ik nog misselijk was enz. Het is geenszins de bedoeling deze mensen in een kwaad daglicht te zetten. Nee, ik begrijp het nu, omdat ik ook niet goed zou weten wat je moet zeggen of vragen.
Een ander ding is dat ik zit te vertellen dat 25% van de mensen die een operatie hebben gehad zoals die van mij nog leeft na 5 jaar. Ik krijg te horen dat dit maar statistieken zijn en dat ik daar niet van uit moet gaan. Als ik zou zeggen dat 99% van de mensen nog leeft na 5 jaar krijg ik te horen, zie wel, de statistieken liegen niet en je maakt een hele grote kans.
Al met al is het voor iedereen moeilijk te bevatten, voor mijzelf en zeker ook voor mijn omgeving. Uitgaan van het beste is prima, dat doe ik ook, maar ik sluit mijn ogen niet voor als het eens tegen zou zitten en de uitkomst niet is waar wij op hopen.
1 reactie