Het begin .3.

Het is nu 16 juni. De pijn wordt erger, het eten steeds vervelender en het afvallen is begonnen. Al jaren ben ik ongeveer 82 kilo, nu ben ik er al 5 kwijt. Ik voel mij onzeker en nog steeds geen idee wat mij te wachten staat. Nou ja, er is eigenlijk pas 1 maand voorbij. Maar vandaag de PET scan. Vandaag zijn Marjolijn en Eline weer bij mij. Zij komen mij halen en rijden naar Vlissingen. Tijdens het inbrengen van het infuus is Elinen nog bij mij, daarna moet zij gaan. Ik word naar een kamer gebracht waar ik liggend een radioactive vloeistof krijg ingebracht. De verpleegkundige staat achter een scherm en raakt niets aan, met tangetjes e.d. doet zij haar werk. Ik moet 45 minuten stil liggen en daarna plassen. Vervolgens naar de scan. De bedoeling is dat ik mijn armen boven mijn hoofd hou gedurende de scan. Deze duut ongeveer 30 minuten. Dat lukt mij niet, het doet teveel pijn en hou dat niet een half uur lang vol. Ik word dan ingesnoerd met de armen naast mij, zo gaat het ook wel lukken word mij verzekerd. De scan is verder pijnloos, wel een flinke buis waar je in ligt. Als je claustrofobie het, heb je een probleem. Ik heb dat niet, maar prettig is het ook niet. Ik doe mijn ogen dicht en dat helpt, af en toe even kijken en voor ik het weet is het klaar. Daarna een beker water drinken was prettig. Dat moest maar na weer nuchter voor het onderzoek te zijn geweest was het meer dan welkom.
De dag daarop alweer de CT scan, nuchter zijn, contrast vloeistof vooraf drinken. Vies en drinken gaat al niet gemakkelijk. Deze keer is de ring waarin je wordt ges hoven een stuk kleiner en lang. Dat valt mee. Vooraf nog een bekertje vloeistof drinken en dan een infuus om de contrasrvloeistof in te spuiten tijdens de scan. Je wordt er warm van, een tare smaak in je mond en het gevoel dat je moet plassen. Maar dat hoef je helemaal niet. Na 10 minuten stond ik weer buiten, viel allemaal mee en nu wachten op de volgende uitslag.