Het begin .2.
De dag van de gastroscopie. Ik moet nuchter zijn voor het onderzoek. Dat was niet een echte opgave, het eten was toch al niet leuk. Alle drie mijn kinderen, Bas en Sophie en Eline zijn ook in het ziekenhuis. Misschie wat veel, maar zij wilden er bij zijn. Ik vind het prima en best ontroerd dat zij zo bezorgd zijn. Na de voorbreiding krijg ik mijn roesje en val in slaap. Ik merk niet veel van het onderzoek. Vaag kan ik mij iets herrineren. De arts heeft ook een paar hapjes uit de slokdarm genomen en wel wt gezien waar hij vlees noch vis van kan maken. De arts had beloofd na het onderzoek uit te komen leggen wat hij gevonden had maar had daar geen tijd voor. Eline, mijn oudste, sprak de verpleging aan en vertelde dat hij daar tijd voor moest maken en wij niet weg zouden gaan eer de arts met een verslag was gekomen. Prompt stond de man er na twee minuten. Over 5 dagen hebben wij ook de uitslag van de biopten, de pathaloog anatoom is dan ook klaar met zijn onderzoek.
Het is spannend de dagen voor de uitslag en weet niet goed wat mij te wachten staat. Maar op14 juni ga ik samen met Marjolijn, ik ben 5 jaar geleden van haar gescheiden, naar de MLD arts (maag lever darm). Hij heeft slecht nieuws. De hapjes wijzen onomstotelijk vast dat het kwaadaardig is. Kanker dus. Ik kan mijn tranen niet bedwingen en voel mij uit het veld geslagen. We moeten nu snel een PET-scan en een CT scan laten maken. Over 2 dagen is de eerste, de PET in Vlissingen en de dag daarop de CT hier in Goes. We gaan naar huis en huil nogmaals. Ik vertel het mijn kinderen en ik bel Onno, mijn broer. Ik vraag hem het aan mijn moeder te vertellen. Zij is 87 en wil het niet zo plat door de telefoon zeggen. Het is dan weer raar om alleen in mijn huis te zitten. Er komen zoveel gedachtes voorbij. Hoe lang heb ik nog, wat nu, wat gebeurt er allemaal. Het valt mij niet mee om nu alleen te zijn, maar het is niet anders. Ik denk ook hoe mijn kinderen zich moeten voelen en Marjolijn. Wat gaat er allemaal in hun hoofd om? Ik val in slaap, geholpen door een paar wijntjes en slaap onrustig!
Het is spannend de dagen voor de uitslag en weet niet goed wat mij te wachten staat. Maar op14 juni ga ik samen met Marjolijn, ik ben 5 jaar geleden van haar gescheiden, naar de MLD arts (maag lever darm). Hij heeft slecht nieuws. De hapjes wijzen onomstotelijk vast dat het kwaadaardig is. Kanker dus. Ik kan mijn tranen niet bedwingen en voel mij uit het veld geslagen. We moeten nu snel een PET-scan en een CT scan laten maken. Over 2 dagen is de eerste, de PET in Vlissingen en de dag daarop de CT hier in Goes. We gaan naar huis en huil nogmaals. Ik vertel het mijn kinderen en ik bel Onno, mijn broer. Ik vraag hem het aan mijn moeder te vertellen. Zij is 87 en wil het niet zo plat door de telefoon zeggen. Het is dan weer raar om alleen in mijn huis te zitten. Er komen zoveel gedachtes voorbij. Hoe lang heb ik nog, wat nu, wat gebeurt er allemaal. Het valt mij niet mee om nu alleen te zijn, maar het is niet anders. Ik denk ook hoe mijn kinderen zich moeten voelen en Marjolijn. Wat gaat er allemaal in hun hoofd om? Ik val in slaap, geholpen door een paar wijntjes en slaap onrustig!