Het begin .1.

Het is in mei als ik naast het gevoel dat mijn eten blijft hangen ik ook last met drinken krijg. Het gaat nu ook pijn doen en bel de huisarts voor een afspraak. Ik leguit wat ik voel vraag hem ook of het kanker kan zijn. Ik hen natuurlijk op internet gezocht wat mijn klachten konden zijn en daar kwam eigenlijk alleen maar slokdarmkanker uit. De huisarts dacht eerst aan een irritatie of kleine ontsteking. Mede omdat ik geen last heb van opkomend maagzuur. Ik kreeg het medicijn Omeprazol voorgeschreven en dat zou binnen een paar dagen verlichting moeten brengen. Opgelucht verliet ik het pand. Weer een bewijs dat je je niet druk moet maken en vooral niet teveel naar google kijken als je iets mankeert. Ik nam trouw mijn pilletjes maar na 4 dagen werd het gevoel niet minder. Eerder erger. Dus maar weer terug naar de arts. Hij stelde een gastrocopie voor. Daar was ik al bang voor, mede door google. Gelukkig reageerde de arts positief op mijn vraag of het ook met een roesje kon. Ik ben niet kleinzerig, maar het gevoel van een pijp in je keel zag ik niet zo zitten. Ik moest wachten tot het ziekenhuis mij zou bellen. Eerst kreeg ik een brief voor de afspraak voor ruim een week later, de dag erna een telefoontje, ik moest de dag erna bij de internist langs. En dan slaan je gedachtes op hol, zou er toch iets uit het bloedonderzoek zijn gekomen wat ik niet wist? Mijn dochter Eline, de oudste van de drie, gaat mee naar de internist en de afspraak voor de gastrocopie wordt gemaakt. De woorden van de internist tegen zijn assistente waren, ik weet hoe je het regelt, als je het maar regelt voor donderdag, dan doe ik het zelf. En dat was over 2 dagen. Enigzins verbouwereerd verlaten we het ziekenhuis.