De veranderingen

Sind het einde van mei tot nu, dat is 4 maanden, is er een heleboel gebeurt. Ik was volop bezig een stichting aan het oprichten. Een buddy programma voor verslaafden, had al samen met een psycholoog een een beeldend therapeute groepstherapiën georganiseerd en was vlak bij het moment dat ik hiervoor financiële steun zou krijgen. Dan ga je de molen in en hoor je dat je kanker hebt en stopt die activiteit van de ene op de andere dag. Niet omdat ik toen opeens te ziek was, maar ook vanwege de tijd. Van de ene naar de andere ats, sondevoeding, chemo, bestralen, ziekenhuis in en uit voor onderzoeken. Langzaam neemt de pijn toe en de energie af. Daar heb ik het ook moeilijk mee gehad. Het toegeven dat je langzaam aan steeds minder dingen kunt doen. En dat je meer afhankelijk wordt van anderen mensen. Je beseft je dat het een stuk fietsen niet meer gaat. Het in de zon zitten, we hebben echt hele warme dagen gehad, niet meer gaat. Het eten lukt niet meer. Kortom, het voelt als een stukje aftakeling. Ik ben niet iemand die bij de pakken gaat neerzitten, maar met het accepteren van deze dingen heb ik het best moeilijk.
Ik denk dat je jezelf ook ziek kunt praten. Als je overal over klaagt en ach en wee roept, is dat niet goed voor jezelf. Maar ook niet voor je omgeving. Het is al erg genoeg. Het klinkt makkelijk als je het zo zegt. Ik heb het er ook moeilijk mee gehad maar heb dit mijzelf wel voorgehouden. En het heeft mij ook wel geholpen. Ik heb ook een psycholoog gezocht. Het is anders om over je gevoelens te praten met iemand die niet nauw betrokken is maar je wel begrijpt. Het is makkelijker uit te leggen wat je irritatiepunten zijn. En die zijn er hoor, geloof mij. Om iemand dat te zeggen, terwijl hij of zij dat goed bedoeld, is niet prettig voor de ontvanger. Ik heb daar veel baat bij gehad en nog. Volgende week even de laatste afspraak met haar. Ik kan het een ieder aanbevelen.
Wat ik ook als prettig heb ervaren is dat ik de informatie over mij niet rechtstreeks van mij komt. Ik spreek mijn broer Onno praktisch iedere dag even. Hij weet van de hoed en de rand en informeert de rest van de familie. Dat klinkt gek, maar als je 10 keer per dag hetzelfde verhaal moet vertellen ben je er wel een keer klaar mee. Tenminste, ik wel. Natuurlijk vallen mijn kinderen, Marjolijn, mijn moeder en mijn andere broers niet onder deze noemer. Marjolijn is ook op de hoogte, zij gaat immers ook altijd mee naar de artsen. Ik mag mij gelukkig prijzen dat zij er voor mij is. Niets lijkt teveel en staat altijd klaar. Zij weet ook hoe moeilijk ik het vind om dingen te vragen. Als ik ergens naar toe moet of graag zou willen, het wordt geregeld. Ook mijn kinderen, zij staan waar zij kunnen klaar. Eigenlijk ben ik wel een bofferd!