De dag waar ik het liefst heel hard van weg wilde rennen

12 augustus donderdag half 9 moest ik me melden in het maasstadziekenhuis. Eerst naar de nucleaire geneeskunde. Vantevoren thuis een EMLA pleister geplakt op de borst net onder de tepelrand.  In het ziekenhuis kreeg ik radioactieve vloeistof ingespoten zodat ze deze konden volgen en zo zagen waar de eerste klier oftewel de poortwachtersklier zich bevond. Er werd met een stift een kruisje op mijn borst gezet  zodat ze ong weten waar ze zo dadelijk moeten zoeken. Overigens gebruiken ze tijdens de operatie een soort  van geigerteller die de radio actieve  vloeistof ook zo kan vinden.  Toen naar de opname afdeling. Daar aangekomen moest ik haast maken ik werd al verwacht op de OK. Dus snel het  chirurgisch kleed aangetrokken en nog even bloed geprikt en daar ga je dan met bed door de gangen en lift tot het moment voor de deur van de OK waar ik gedag zei tegen mijn man. En dan ga je die deur door. 4 jaar geleden kreeg ik toen spontaan een zenuwaanaanval van huilen en trillende benen. Nu scheelde het ook weer niet veel. Het lijkt wel of je in een film wordt binnengereden. Mensen die allemaal in bed of net uit de operatie komen of ook net als ik daar naar op weg zijn.  Het anesthesie team stelt zich voor en stellen je direct op je gemak. Huilen mag dat heeft bijna iedereen wordt je verteld. Er wordt een infuus in mijn linkerarm gezet. Vanwege oedeem had ik dat liever niet maar er wordt me verteld dat er in de ader geprikt wordt dus eigenlijk staat dat los van het lymfvatenstelsel als ik echt wil mag het ook in de voet. Maar dat lijkt me eerlijk gezegd niet handig en pijnlijk dus heb ik me maar eraan over gegeven dat ik een infuus heb in mijn linkerhand. De bloeddruk werd gemeten via mijn linkeronderbeen. En die was schrikbarend hoog namelijk 220. Kun je zien wat stress doet. Daarna moest ik even op rand van bed gaan zitten omdat ik nog een prik in mijn rug zou krijgen. Niet te verwarren met een ruggenprik overigens. Deze prik werd ergens tussen mijn ruggenwervel bovenin mijn rug gezet. Deze zou extra verdoving geven uiteindelijk naar voren richting de borst en dan zou je minder pijn na de operatie ervaren. Dat is nog even een soort van zoektocht met een pen waarbij ze via een scherm precies kunnen zien waar ze moeten prikken. De anesthesist zegt dan doodleuk "OK ik denk hier ..ja?" Waarop ik ook terug reageerde met "ik denk ik denk....?" Afijn prik wordt gezet en dat was niet echt prettig maar je hebt geen keus. En dan ga je weer deur door naar de operatiekamer. Je stapt zelf over van je bed naar de operatietafel. En daar is de bekende dokter/chirurg. Je doet je ogen vanzelf dicht en voor je gevoel daarna gelijk weer open. Het is dan al klaar. Je krijgt een ijsje (raketje) heerlijk en probeert je ogen open te houden maar dat lukt nog niet erg. Uiteindelijk wel gelukkig en mag je terug naar je kamer.
De pijn valt gelukkig mee en je bent half wakker en half in slaap. Er kwam nog iemand van de mamacare mij een hartvormig kussentje en een gehaakt tasje voor de pot die aan de drain hing brengen. Dat kussentje is een verademing om onder je arm te houden. Dat geeft echt verlichting. 
Later in de middag vonden ze dat mijn bloed te dun was die door de drain in het potje terecht kwam. Dus ik kreeg via infuus extra zakje met ?? sorry weet niet meer hoe het heet. Het zou ervoor zorgen dat het bloeden eerder zou stoppen. Later die nacht en de volgende ochtend heb ik nog zo'n zakje gehad. Volgens de chirurg die vroeg in de avond ook nog even polshoogte kwam nemen moest de volgende ochtend het bloeden wel gestopt zijn anders zouden ze me weer moeten opereren. Dus dat was nog even spannend. Maar gelukkig de volgende ochtend was er haast geen bloed meer bijgekomen dus de drain mocht eruit en ik mocht in de loop van de ochtend naar huis.
Op zich had ik een eigen kamer met badkamer en werd zo verwend dat ik best nog een nachtje had willen blijven. Het voelt ook zo lekker veilig in het ziekenhuis. De fysio kwam ook nog even langs. De eerste week rustig aan en de 2e week beginnen met oefeningen. 21 september heb ik dan de afspraak met de fysio. dinsdag 24 augustus heb ik de afspraak met de chirurg en dan wordt de pleister verwijderd en hoor ik meer over wat er gevonden is in de klier en de tumor.
Dus vrijdag naar huis en zaterdag had ik zo'n pijn in mijn hand waar het infuus had gezeten. Op de plek van de ader brandde het vreselijk en het was ook dik. Ik heb uiteindelijk de spoedeisende hulp gebeld omdat ik bang was voor trombose. Zolang het niet blauw of erg rood was en geen koorts had moest ik het maar proberen te koelen. Dat heb ik toen gedaan. Elke keer onder de koud water kraan en idd dat gaf verlichting. Ik had denk ik even die geruststelling nodig. Het is uiteindelijk helemaal goed gekomen met mijn hand.
Inmiddels is het nu 22 augustus nog 2 dagen en dan mag ik weer naar het ziekenhuis. Ik probeer dagelijks 1-2 keer een rondje van 20-30 minuten te wandelen en doe netjes mijn oefeningen inmiddels. Drink ook veel water. Was overigens binnen 1.5 dag de groene kleur die je nog uitplast van de nucleaire prik die ik voor de operatie had gehad wel kwijt.
Helaas toch weer veel wondvocht ontwikkeld en dat is een heel naar strak gevoel. Vorige keer hebben ze me 3 keer geprikt om het te verwijderen maar toen had ik ook een volledig okselkliertoilet.  . Het valt me zo tegen van mijn lichaam dat ondanks dat er nu rechts maar 1 klier is verwijderd mijn lichaam er toch weer moeite heeft. Net als dat ik al een beginnend strengetje onder mijn oksel voel opkomen te weten Axilary Web Syndrome. Toen was ik zo onzeker en heb echt gewacht tot afspraak met de fysio die toen uiteindelijk maar 3 behandelingen heeft kunnen doen omdat ik met de bestraling moest beginnen en ze het dan niet verstandig vinden om verder te gaan met fysio.
Ik heb nu dus ook al contact gehad met mijn oedeemtherapeute en heb donderdag 26 augustus al afspraak bij haar. Zij gaat kijken dmv lymftaping en manuele drainage mijn lymfsysteem toch weer te triggeren. En ze zal ook voorzichtig kijken naar het strengetje. Of ik as dinsdag wel of niet besluit om toch het vocht weg te laten prikken weet ik op dit moment nog niet.
Ligt er een beetje aan wat zij er zelf van vinden ook. Het is vooral s'nachts het vervelendst.
Ik hoop dat ik dinsdag al wat meer hoort over de evt nabehandeling maar denk dat ik daar toch weer aparte afspraak bij de oncoloog voor krijg. Heb stiekem ingelogd op mijn maasstadziekenhuis en dan kan je je dossier inzien en zoals ik het nu lees lijkt het erop dat er in de klier niets gevonden is maar ik weet het pas zeker als we dinsdag gesprek hebben gehad.
Op naar de volgende stap....