Zoet zijn, stout eten en dierenbelang

Van suiker was ik al nooit een groot fan. Het spul brandt in mijn mond en op verkeerde momenten ingenomen, brandt het ook nog eens in mijn maag. Er kleeft een akelig geurtje van koloniaal wangedrag aan. Eeuwen later blijkt dat het goedje voor structurele misvoeding zorgt in de Westerse wereld. Ik vind de parallel met tabak wel mooi, ook zoiets dat we uit verre landen stalen en waarmee we lekker veel ziektekosten kunnen genereren. Maar door de uitstekende verslavingseigenschappen en een logistiek kapitaal erachter, doet suiker het goed in onze economie. Ik heb er een klein beetje hekel aan, vooral aan de geraffineerde varianten.

Strenger worden
Het is voor mijn behandeling noodzakelijk dat ik ongeveer op gewicht blijf. Ze zien me in Gent liever niet elke week twee kilo's lichter. Dan zou ik namelijk na een jaar kuren vrijwel gewichtloos zijn, en dat is onhandig met autorijden en van alles. (Jongens, hebben jullie Chromo nog gezien? Nee maar ik zag net iets uit het raam waaien.) Twee kilo per week eraf lijkt voor menig pensdrager aantrekkelijk. Wie echter aan de andere kant leeft van het gewichtsspectrum, kan het er maar moeilijk mee hebben. Om mijn gewicht te behouden tegen de bijwerkingen en misselijkheid in, moet ik planmatiger te werk gaan en misschien ook mijn eigen strenge zoetwetten wat losser laten.

Iedere arts, prof en verpleegkundige is het erover eens. Hardstikke mooi, gezond eten, maar als je te weinig eten opneemt, en geen vetreserve hebt, haalt je systeem de voeding wel uit spiermassa. Nu ben ik een redelijk gespierde spijker, maar ik ambieer niet als spijker te gaan. Het is dus zaak om er suiker, vet en eiwitten in te krijgen, met enige regelmaat over de dag verdeeld. Vlak voor mijn nieroperatie legde men uit dat ik beter maar zoveel mogelijk vet en eiwitten kon nemen. Ik heb dat toen flink gedaan en de vier-urige operatie is mij enorm meegevallen.

Ik beleef mijn voeding dus als dringend, niet als iets wat ik onder controle heb en waar ik me van alles kan permitteren. Dat komt wel weer. Massa opbouwen, bodem erin leggen en en verstevigingen aanbrengen. Helemaal ongezond eet ik niet, maar suiker komt er af en toe bij. Misschien moet ik nog capituleren voor de kant-en-klare voeding. Dan maakt mijn partner zich ook een stuk minder zorgen. Maar ja die trots hè.

Doel: aankomen tot ik 65 kilo weeg
De tactiek voor mijn voedingssprint zie ik zo voor me.

• innemen voldoende koolhydraten
• innemen voldoende eiwitten
• innemen voldoende vetten
• dooreten tot ik 65 weeg

Pas als ik weer richting 65 zit, ga ik kijken naar volwaardig gezond eten, zoals ik gewend was. Gek genoeg interesseert me dat nu even niet. Als ik mijn spiermassa opbrand, voelt dat als akelig zelfdestructief. Ik snap dat de natuur het zo doet, maar ik kan daar niet mee leven.

Bekentenis
Ik hoop dat ik hierdoor niet in de dierenhel beland. Ik beken dat ik een tijdlang na mijn kankersporttraining elke week langs die cafetariaketen ertegenover ben gegaan waar ze dode plofkippen frituren. Heerlijk, slecht vlees, slecht vet, aangestoft met slechte seasoning met fabriekskorrels die precies uitkomen op de blisspoint, de sweetspot in ons smaakcentrum. Die troep glijdt gemakkelijk naar binnen. En geeft zo'n zalig opgeblazen gevoel. Dan kan ik er weer een dagdeel tegen. Wat is onze maatschappij toch rijkvoorzien. Kankerrevalidatie en junkfood in een hand.

Als ik juiste hoeveelheden suikers, eiwitten en vet wil halen uit regulier voedsel, dan blijkt dat een hele toer. De diëtiste raadt me zelfs aan om witbrood te gaan consumeren. Wit brood, echt! Dan krijg ik namelijk eerder een leeg gevoel in de buik en kan ik weer innemen. Mijn worsteling met de weegschaal duurt nog. (zou de zwaartekracht nog wel overal gelijk zijn? Op de polen ben ik iets zwaarder, dan op de evenaar, dus in Gent weeg ik ook iets minder dan in Mokum.) Ik schipper nog tussen aanvullende voedingsflesjes, eten wat mijn pot schaft, en het voedingsadvies (vet, koolwaterstoffen en eiwitten).

De zakelijke aanpak
De volgende dialogen klinken in mijn hoofd.

En wat dan van soul food?
Zorg maar dat je het lekker klaarmaakt en dat het er goed uitziet. Stop daar maar de soul in, de kilocalorieën komen uit de rest.

Hoe zit het met vezels?
Vezels zwellen op in de darmen en geven langer een vol gevoel. Liever minder vezels eten.

Hoezo bio?
Nog steeds houd ik het wat betreft dierlijke producten op biokwaliteit, wat dat ook moge betekenen. Ik hoop minstens een dierwaardig bestaan en daarop aansluitend een acceptabele manier van doodgaan. Zonder gesleep met levende have over duizenden kilometers subsidieroute door Europa. Bij plantaardig producten let ik er minder op. Moet ik het ten bate van mijn eigen overleven maar helemaal overboord zetten? Ik beslis na mijn periode van urgentie.

Hoezo suikers?
Ik heb suiker nodig om mijn spieren in bedrijf te houden. Suiker haal ik uit koolhydraten, en daarvan maakt mijn lichaam weer bruikbare spullen voor spieren. Ik hoor veel over de slechte suikers in vruchtensappen, en ik neem ze nu want er zitten meer calorieën in dan in water. Als ik door matige dingen overleef, dan doe ik graag mee, binnen zekere grenzen.

Als ik in het ziekenhuis ben voor behandeling dan gebeuren er vast allerlei twijfelachtige zaken. Althans, volgens mijn moraal. Die moraal is me nu even te truttig, want we moeten met kracht die wanordelijke cellen weer in het gareel krijgen. Ik kijk een beetje de andere kant op en ik kom er steeds maar niet achter hoe ze uit de eicellen van Chinese hamstervrouwen mijn medicijn maken. Hebben die diertjes het goed? In de Nederlandse klinieken bestaan er strikte regels voor de omgang met (proef)dieren. Er loopt in mijn kliniek zelfs een speciale arts rond die alleen maar let op het welzijn van de duizenden proefdieren.

Ik hoop dat de commerciële farma zich aan dezelfde strenge regels houdt. Ik let nu even niet zo goed op.