Kanker is pure emotie en strijdige gevoelens

Men beweert wel dat het goed is je hart te volgen en te doen wat je gevoel je zegt. Ik zit daar een beetje mee. Wat is dan mijn gevoel? Is dat de onrustige stroom in mijn hart? Vertaalt mijn hoofd wel goed wat er zich afpeelt in mijn hart? De pijn die ik heb met mijn partner, het verdriet van een verdwenen vriend, Is dat mijn gevoel?

Dubbel gevoel
En dan heb ik dat andere gevoel. Als ik mijn hand op mijn lever leg, waar de scans vlekjes tonen waarvan de radioloog zegt dat het groeizame uitzaaiingen zijn. Daar op die lever voel ik namelijk een onvaste vorm, een andere textuur, een hardere plek en een veranderende uitstulping. Ik durfde niet zo goed daar te voelen, want ik zou me wel eens rot kunnen schrikken. Maar dat vond ik ook te gek voor woorden, dat ik niet zou willen weten wat er zich precies van binnen afspeelt. Ik wil dat precies weten, hoe ver, hoeveel, hoe groot, hoe hard. Ik ben het namelijk allemaal zelf.

Dus ik voel nu iedere dag even wat er precies te voelen is. Soms volgt er een kleine dialoog, zoals ik denk dat een wielrenner met zijn benen spreekt. Heb ik vandaag sterke benen, ontgift mijn lever nog lekker? Omdat de lever nogal binnenin zit, versta ik hem slecht. Hij articuleert niet erg goed. Hij schijnt het erg druk te hebben. Ik hoor hem een heel klein beetje klagen, dat het op deze manier niet vanzelf eindeloos goed blijft gaan. Ik heb wel met mijn lever te doen. Werkt zich de pestpokken maar er gebeurt allerlei illegaals in hem. Hij kan even niet meer blindelings rekenen op de steun uit mijn immuunsysteem. Lever meldt me dat hij nog voor meer dan de helft in puike conditie is, maar dat er nu wel iets mag gebeuren.

Hoe nivolumab werkt
Zij die het weten kunnen zeggen dat de eiwitten uit nivolumab zich moeten hechten aan de PD-1 receptor, een soort ontvanger voor signalen aan het immuunsysteem. Momenteel hebben mijn nierkankercellen zich gehecht aan de PD-1 ligands op de T-cellen, waardoor deze T-cellen het immuunsysteem niet meer kunnen aanzetten tot verdere actie. Dat is de sterke verdenking. T-cellen, zijn lymphocyten, een type witte bloedlichaampjes en op hun celwand zitten de PD receptoren. PD staat voor programmed death, wat veel minder fataal is dan het klinkt. Die PD receptoren moeten in ieder lijf in zowat elke cel iets gaan doen, wanneer een (gezonde) cel aan het eind van zijn leven is aangekomen. Dat is dus een normale en voortdurende actie in elk lichaam. Momenteel denken de T-cellen echter dat het immuunsysteem niet in actie hoeft te komen, doordat die stomme PD-ligands de stoel hebben ingenomen. Als de nivolumab zich heeft gehecht aan mijn PD, dan moeten mijn T-cellen gaan inzien dat ze hun activiteiten kunnen staken. Zolang de T-cellen ongeremd actief blijven, denkt mijn immuunsysteem dat er niets hoeft te gebeuren. De bedoeling is dus dat de T-cellen mijn immuunsysteem meer in actie laat komen.

En zo voelt het wel, als ik net mijn infuus met 190 ml verdund Opdivoconcentraat heb gekregen. Dan ben ik een enorme held en voel me betrekkelijk onverwoestbaar. Hiermee lees ik mijn eigen antwoord. Ook dit is mijn gevoel, zelfs iemand anders kan het voelen. Als tenminste die uitzaaiingen de aftocht blazen. En doen ze dat niet, dan ga ik da ook wel voelen.