Wat mis ik als ik overleden ben?
Ik heb er nooit over doorgedacht. Hoe het is als ik er niet meer ben en alles zonder mij doorgaat. Wat mis ik dan het meest? Wie, dat weet ik wel, geluksvogel die ik ben. Niet sarcastisch bedoeld, ik ken mijn reputatie.
Een kus, een knipoog, iemand lacht, de geur van paardenmest, geprikt worden door rozendoornen, de intense hypnotiserende kleuren van voorjaarsbloemen, ik heb er dan niets meer aan of het maakt dan niet meer uit. Maar nu vind ik het allemaal zo prachtig. En ik ben daarbovenop weer blij dat ik ervan kan genieten.
Het is net zo prettig me te realiseren dat heel veel ontwikkelingen rondom mijn gezondheid, zich volstrekt buiten mijn controlesfeer afspelen. Ik heb er nauwelijks of totaal geen invloed op en toch gebeurt er een soort wonder. Niet dat ik hiervan beter word, maar ik voel me nu beter doordat ik mijn kop erbij heb gehouden de hele tijd. Toen iemand me een keer luchtfietserij aanwreef, voelde ik me in mijn integriteit aangetast. Hoop, en een op redelijke veronderstellingen gebouwd verwachtingspatroon kunnen helpen. Valse wanhoop is echter contraproductief.
Alle levendige dingen vind ik momenteel vreselijk aantrekkelijk. Iemand lacht naar me, ik raak hem aan, we lopen in het arboretum en de zon kleurt de bloemenpracht psychedelisch. Ik voel dat mijn geest langzaamaan naar allerlei hoeken en gaten wil expanderen. De lege ruimtes in mijn geest willen ingeblazen worden met prikkels vitale energie. Het spul waarvan leven is gemaakt. dat moet ik straks missen. Maar tegen die tijd mis ik het niet meer. Dus in feite is het gemis aan aan die dingen futiel.
Er is nog zoveel onontdekt en ik wil het niet missen.
8 reacties
Zo is het maar net. Ik mis nauwelijks iets onmisbaars. Maar ik leef nu nog even in het daarvoormaals. Ik reken er niet op dat ik veel zal meenemen op de Styx, maar de geestelijke bagage gaat zeker op reis. Ik ben van plan die bagage nog te distibueren, maar dat kan een dunne spoeling worden, dus alleen voor gevoelige oortjes. Een deel laat ik achter, en is reeds beschikbaar in het publiek domein.
;))
Je hebt het over "op redelijke veronderstellingen gebouwd verwachtingspatroon ". Maar bestaat dat wel? ik heb intussen enorm veel verhalen gehoord en gelezen van mensen die zich niet wilden schikken in dit verwachtingspatroon. Die zijn andere dingen gaan doen en leven vele jaren langer dan iemand had durven voorspellen. Ik geloof in de medische kennis en kunde maar ik geloof ook dat ons lichaam tot meer in staat is dan wij weten. Ik las laatst over een onderzoek met placebo's. Mensen dachten dat ze chemo kregen (ze wisten dat het ook een placebo kon zijn) en verloren bijna allemaal hun haren terwijl zij gewoon een zoutoplossing kregen. Die mensen hadden de verwachting dat ze hun haren zouden verliezen en dat gebeurde dus ook. Heb ik dan de kennis en de oplossing ? Nee absoluut niet want ieder mens is anders en "de oplossing" bestaat volgens mij niet. Maar het maakt wel dat ik liever niet uit ga van verwachtingspatronen want we zouden zomaar eens kunnen krijgen wat we verwachten te krijgen, of we dat nou willen of niet.
groetjes Mokala
Je hebt gelijk, aannames zijn dodelijk. Of ze onderhouden een illusie, een droom, een verlangen. Mijn geest (die net zoals mijn kanker in mijn lijf verblijft), bepaalt voor ruim de helft hoe ik me erdoorheen werk. En mijn hoop, verwachting, berusting en veerkracht, regelt hij ook grotendeels. Daarbij gebruik ik zoveel mogelijk mijn verstand en hart, wanneer het op beslissen aankomt. In de natuur stel ik alle vertrouwen en sommige medische ingrepen verlengen mijn leven.
Ik ben voorstander van placebobehandelingen, ondersteund met complementaire zorg, indien dat ergens op slaat (bijvoorbeeld als er geen menswaardiger middelen zijn). Uit dat onderzoek bleek ook dat vorm, grootte en kleur significante verschillen in effect sorteren. Je moet als zieke toch èRgens vertrouwen in stellen?
Ik krijg nu elke twee weken een holle naald in mijn arm, en daar gaan twee zakjes vloeistof in. Ook als dat slechts water met zout zou zijn -ik weet dit niet zeker-, voelt de aandacht en de kans op succes, als verbetering. Het versterkt mijn gevoel van weerbaarheid en dat vindt elke dokter goed. En toch wil ik over een half jaar graag het verslag van de radioloog lezen. Ook voor de medische wetenschap geldt dat die veel beter kan dan we denken. Neem ik aan.