Waar valt de macht?
Waar valt waarheid? Wat geeft me kracht?
Het goedkoopste antwoord luidt: kracht is alom, waarheid komt ergens: in het midden. En daar geloof ik niets van. Een groot deel van de waarheid ligt totaal uit het lood. En hij vermomt zich als goede boodschapper of als de Man met de Zeis. Het is maar net hoe de pet van de waarheid erbij staat.
En mijn waarheid dan? Hopelijk ligt die niet erg ver buiten mijn eigen zwaartepunt. Dat is het gekke met de waarheid, deels ligt die in mij en deels voltrekt die zich geheel buiten mij om. In de waan van de dag wordt het verschil tussen hopelijk waar en misschien onwaar vaag. Om de rode draad te volgen let ik dus vooral op mijn eigen zintuiglijke waarnemingen. Wat ruik ik precies, welke geuren,geluiden komen er voorbij, gewoon observeren wat er allemaal voorbijkomt. Die parade van alle observaties is een soort feest van ontdekkingen. Wat gebeurt er als ik niet word gehoord en ik voel aan mijn water dat er iets niet pluis is? Afwachtend beleid heb ik een broertje aan dood. Kennis verdiepen en verbreden wapent me waardoor ik weet waar ik moet duwen rammelen schoppen trekken, herhalen, iemand met rust laten, boodschap herhalen en resultaten interpreteren.
Informatie opdoen zodat ik de volgende keer begrijp hoe laat ik wie moet bellen. Welke autoriteit ken ik nog niet, wie levert jarenlang hoge productie en waarom wordt hij gelauwerd? Ook in de reguliere zorg wordt veel geïnnoveerd en er zijn onder de vernieuwers weer uitschieters in specifieke gebieden. Dat fascineert mij. Hoe blijft iemand zo gedreven en krijgt hij hele systemen medewerkers achter zijn ideeën? Volgt hij zijn eigen waarheid? Of misschien maakt hij zijn droom waarheid.
Het gaat me dus in de contacten met de kliniek niet zozeer om die ene controle of dat andere middel, maar steeds of ik die andere persoon kan laten inhaken op mij. Wat ik van hem kan leren.
Een probleem leg ik altijd kristalhelder met alle biomedische context voor aan mijn behandelaar. Soms lardeer ik mijn idee met een prikkelende suggestie, iets wat mij zou kunnen helpen. Als zij niet genoeg betrokken is, moet ik dat eerst masseren.
In mijn aanpak schuilt een risico. Deels gaat de behandelaar vertrouwen op de opinie die ze over mij heeft gevormd. Chromo zoekt wel mee, hij let ook wel op, hij weet wat er gebeurt dus hij meldt het wel tijdig. Dat is een keerzijde van samen besluiten en afwegen. Behandelaar en patiënt dragen hun beide verantwoordelijkheid. Ik let namelijk ook wel eens niet op of wacht te lang af. En misschien val ik een keer tussen wal en mijn schip. Ik ben groot voorstander van samen tot beslissingen komen, het is en blijft mijn schuit, de koers stippel uit en ik gebruik daarin kennis van de natuur, de macht van het leven.
Echt waar.
Het goedkoopste antwoord luidt: kracht is alom, waarheid komt ergens: in het midden. En daar geloof ik niets van. Een groot deel van de waarheid ligt totaal uit het lood. En hij vermomt zich als goede boodschapper of als de Man met de Zeis. Het is maar net hoe de pet van de waarheid erbij staat.
En mijn waarheid dan? Hopelijk ligt die niet erg ver buiten mijn eigen zwaartepunt. Dat is het gekke met de waarheid, deels ligt die in mij en deels voltrekt die zich geheel buiten mij om. In de waan van de dag wordt het verschil tussen hopelijk waar en misschien onwaar vaag. Om de rode draad te volgen let ik dus vooral op mijn eigen zintuiglijke waarnemingen. Wat ruik ik precies, welke geuren,geluiden komen er voorbij, gewoon observeren wat er allemaal voorbijkomt. Die parade van alle observaties is een soort feest van ontdekkingen. Wat gebeurt er als ik niet word gehoord en ik voel aan mijn water dat er iets niet pluis is? Afwachtend beleid heb ik een broertje aan dood. Kennis verdiepen en verbreden wapent me waardoor ik weet waar ik moet duwen rammelen schoppen trekken, herhalen, iemand met rust laten, boodschap herhalen en resultaten interpreteren.
Informatie opdoen zodat ik de volgende keer begrijp hoe laat ik wie moet bellen. Welke autoriteit ken ik nog niet, wie levert jarenlang hoge productie en waarom wordt hij gelauwerd? Ook in de reguliere zorg wordt veel geïnnoveerd en er zijn onder de vernieuwers weer uitschieters in specifieke gebieden. Dat fascineert mij. Hoe blijft iemand zo gedreven en krijgt hij hele systemen medewerkers achter zijn ideeën? Volgt hij zijn eigen waarheid? Of misschien maakt hij zijn droom waarheid.
Het gaat me dus in de contacten met de kliniek niet zozeer om die ene controle of dat andere middel, maar steeds of ik die andere persoon kan laten inhaken op mij. Wat ik van hem kan leren.
Een probleem leg ik altijd kristalhelder met alle biomedische context voor aan mijn behandelaar. Soms lardeer ik mijn idee met een prikkelende suggestie, iets wat mij zou kunnen helpen. Als zij niet genoeg betrokken is, moet ik dat eerst masseren.
In mijn aanpak schuilt een risico. Deels gaat de behandelaar vertrouwen op de opinie die ze over mij heeft gevormd. Chromo zoekt wel mee, hij let ook wel op, hij weet wat er gebeurt dus hij meldt het wel tijdig. Dat is een keerzijde van samen besluiten en afwegen. Behandelaar en patiënt dragen hun beide verantwoordelijkheid. Ik let namelijk ook wel eens niet op of wacht te lang af. En misschien val ik een keer tussen wal en mijn schip. Ik ben groot voorstander van samen tot beslissingen komen, het is en blijft mijn schuit, de koers stippel uit en ik gebruik daarin kennis van de natuur, de macht van het leven.
Echt waar.
5 reacties
liefs Cath