Ik ben niet gek... ik ben een vliegtuig

Deel twee dat eigenlijk deel 1 is. 

Toen ik vanmiddag op de bank lang na te denken over een aantal lotgenoten die op Kasteel Andijk onder genot van een West-Friese tompouce genoten van de Kamanido schreef ik heerlijk al mijn gedachtenspinsels op die alweer een tijd door mijn hoofd heen speelden, riepen om opgeschreven te worden en gedeeld met de rest van de wereld gevoed door het saaie leven van de griep. 

Maar goed die mop van dat vliegtuig... die ging dus niet... want na het uploaden van het fotootje en de bijbehorende liedjes toepasselijk voor die blog drukte ik op een verkeerd knopje en Poef weg was de blog met alle inhoud. 

Op zich is de inhoud natuurlijk niet weg, maar daar de pure intensie waarmee het geschreven was wel. De hersenspinsels moeten nog steeds mijn hoofd uit, maar ergens voelt het dupliceren van wat je geschreven had als plagiaat op je eigen gedachten en dan is plagiaat, ook al zijn ze op je eigen gedachten, toch een vorm van fraude. En  hoewel ik heus wel is de regels overtreed (vooral in eigen voordeel) en ik echt dol ben op te hard rijden (alleen daar waar het kan, dus 160km/u op een lege snelweg ja en en 40km/u op een woonerf o.i.d. NEE!)

Het ging over dromen, doen, durven en denken en hoe ik door mijn ziekte te weinig energie heb om te doen en daardoor teveel tijd heb om te denken en dat dat leidt tot durven. Maar ook over dromen, dagdromen en dromen waar maken, maar ook over woorden die afleidden van de inhoud waar het eigenlijk over moet gaan. 

Dat vliegtuig komt uit mijn jeugd... mijn pubertijd om precies te zijn. Ik was best een brave puber. Ik gebruikte geen alcohol, geen drugs, sloopte niks en werkte braaf 10-15 uur in de week om mijn dromen waar te maken. Dat menigeen zich groen paars en geel irriteerde aan mijn overheersende aanwezigheid met sterkte wil, luide stem, spraakwaterval en zeer maar dan ook zeer regelmatige buien van de slappe lach.... dat snap ik dan ook weer wel. Want ondanks alles was ik toch gewoon ook een echte puber. Mijn destijds beste vriendin en ik hebben geen contact meer (ja af en toe een like op facebook) en hoewel ik haar niet mis in mijn dagelijkse leven denk ik met onwijs veel plezier terug onze tienertijd. Zoals gezegd, we waren echt nette meiden, geen geklooi, geen geklier, alleen luidruchtige pubers die, zoals het hoort, dachten dat wij de wereld gingen veranderen, onze ouders niet wisten hoe dat was en dat er te weinig gelachen werd in de wereld. Iedereen herkent dat beeld nu vast van die opgeschoten jeugd die voor een winkel of een snackbar 'herrie' staat te schoppen. Onze volwassen iks zijn er doodsbang voor..... vergeten hoe we vroeger zelf waren. 

Wij deden dus als pubers door onze ogen gezien hele normale maar ook zeer leuke dingen en als we dan als gek of idioot werden bestempeld was steevast ons antwoord.... ik ben niet gek... ik ben een vliegtuig waarna we vliegtuigen nadoende over straat renden. Mooie herinneringen over een periode die ook hele duistere kanten kende die ik heel goed verborgen wist te houden. 

Het grootste deel van mijn leven ben ik vooral bezig geweest met het wegstoppen van die duistere periode. Deels omdat ik er niet over kon praten en hoewel ik in 2009 dit zwijgen wel openbrak, was het erg moeilijk om er echt over te praten. In de loop der jaren had ik mezelf zoveel trucjes aangeleerd om niet te hoeven praten. In een eerdere blog noemde ik dit al mijn geitenpaadjes. Iedereen inclusief mensen die dicht bij me stonden dachten dat ik een groot open boek was, maar ik was altijd volledig in de regie wie welke bladzijden mocht lezen. Meester in de lezer het gevoelde geven dat hij/zij de keuze maakte van het omslaan van de bladzijdes, bepaalde welke richting het verhaal op ging, welke hoofdstukken interessant waren.... maar door mijn gedrag wist ik feilloos de lezers inzicht te geven zonder inzicht... ze te verleiden te vragen naar de leuke en spannende avonturen en ze zo weg te leidden van de hoofdstukken die niemand mocht lezen. Soms kwam er iemand dichtbij en liet ik een tipje van de sluier vallen maar meestal was dat moment weg voor het er was.

Mijn ziekte zorgde ervoor dat ik mijzelf binnenste buiten moest gaan keren en dat ik ook de donkere kant naar boven moest werken. En hoewel ik het gelijknamige boek nog steeds niet heb gelezen spreekt de titel me elke dag meer aan.... ik moest ziek worden om mezelf te genezen. Wat begon als rouwproces over ziek zijn en leefstijltraining om een gezond gewicht te krijgen eindigde in traumatherapie over het seksueel misbruik in mijn jeugd en partnertherapie met zus en echtgenoot om negatieve patronen weer om te buigen in positieve patronen. Met Gerard gaat dat nog best makkelijk. We zitten echt in de therapie om een plus te geven aan onze relatie en ondanks dat het intens is en tot nieuwe inzichten leidt is het vooral zelfontwikkeling en heeft het niets te maken met redden van onze relatie of zo.... die hoeft namelijk niet gered te worden, we zijn blij met elkaar en willen het liefst zo oud mogelijk worden samen. Met zus is het een ander verhaal.... Liefde Ja, willen we relatie redden? Ja? Is het ingewikkeld? JA!!! Onze jeugdtrauma's coopinggedrag en gebaande communicatiepaden zijn zo COMPLEX! De pijn die we al ruim 35 jaar proberen te vermijden staat als een olifant in de porseleinkast tussen ons in. Begrijp me niet verkeerd, mijn zus en ik hebben een goede relatie! Zorgen samen voor onze dieren en ik ben de enige die ze blind vertrouwd met haar dochter, maar hij is ook echt complex of zoals de therapeute ons liefkozend noemt.... vlammetje en vuurtje... één vonk is genoeg om de boel te laten ontploffen. Gelukkig is er ook veel liefde, alleen is het nu gewoon even complex.

Ik ben dankbaar dat mijn ziekte me de verplichte rust geeft en te veel tijd om na te denken. Ik kan niet meer weglopen, ik kan niet meer fysiek oplossen (geen geweld hoor, maar gewoon huis-tuin en keukenklussen enzo :D) .

Steeds beter wordt bespreekbaar waarom ik nooit praatte over het misbruik. De schaamte, het gevoel dat het mijn schuld was, dat ik mee ging in de wensen van de dader, dat ik het in stand hield door het aannemen van 'beloningen' en zo kan ik nog uren doorgaan. Ik leer ook steeds beter dan mijn gedrag heel normaal is passend bij de trauma's. Het misbruik zette overlevingsmechanismen in werking waar ik zelf geen benul van had, maar ik was niet de enige. Nog steeds wordt door hulpverleners, therapeuten, rechters en eigenlijk de hele maatschappij misbruik niet goed begrepen. Van zowel daders als slachtoffers is niet duidelijk waarom ze doen wat ze doen. Het is zo complex dat we dit liever in de schaduw van onze maatschappij houden (met een knipoog naar de Judi Dench als beste M ooit). Dat is makkelijk want dan kunnen we doen alsof het probleem niet zo groot is. Maar het probleem is wel zo groot en het is eigenlijk nog veel groter. Want door slechte zorgsystemen voor slachtoffers, zonder erkenning en onzichtbaarheid in de maatschappij is de kans groot dat slachtoffers overgaan in daders en zo wordt het probleem steeds een beetje groter in plaats van kleiner. 

Mijn tijd van zwijgen is voorbij. Ik heb zo hard gevochten om te worden wie ik ben. Ik baalde dat de CLL ervoor zorgde dat ik niet de vruchten kon plukken van al mijn gewerk de afgelopen decennia. Maar misschien is het juist andersom en kan ik juist door de CLL wel de vruchten plukken. Ik ben niet gek, ik ben een slachtoffer. En met alle kracht die ik in me heb weiger ik om een dader te worden. Met alle kracht die ik in me heb wil ik het zwijgen doorbreken. Met alle kracht die ik in me heb wil ik het slachtoffer in mezelf erkennen. MIjn verhaal mag gehoord worden. Eindelijk hoef ik mezelf niet meer te overschreeuwen, maar mag ik vertellen wat verteld moet worden.

En dus ben ik tegen beter weten in met een claim naar het schadefonds geweldsmisdrijven gegaan. De termijn is verjaard, dus claim is afgewezen. Ik ben in beroep gegaan en daar mag ik in juli via een hoorzitting mijn stem laten horen over waarom ik het er niet mee eens ben.

Ik ben er doodsbang voor. Zoveel emoties schieten door mijn hoofd.... Bang om te falen..... Bang om niet uit mijn woorden te komen.... Bang om de verkeerde snaar te raken.... bang om ongelijk te krijgen.... om niet gehoord te worden... bang om wel gehoord te worden.... bang ... bang om juist wel gelijk te krijgen....

Bang dat ik zoveel tijd en energie van dit waardevolle leven heb verspild aan de verkeerde dingen. Aan bang zijn voor mezelf.... aan mezelf dingen misgunnen omdat ik niet goed genoeg ben voor de wereld.  Gewoon bang.... bang dat het zelfbeeld van mezelf het beeld is hoe anderen naar me zullen kijken als ik op de hoorzitting de waarheid zal spreken. 

Ik weet dat mijn angsten ongegrond zijn. Begrijpelijk gezien de trauma's, maar volledig ongegrond. Ik vecht op de hoorzitting niet alleen voor mezelf. Hoe meer ik lees over de verwerkingen van seksueel misbruik, hoe meer ik lees over de cijfers, hoe meer ik lees over absurde regels, hoe meer ik lees over onkunde bij de specialisten, hoe meer ik lees over de hoe slachtoffers zwijgen, hoe meer ik lees over hoe slachtoffers proberen te praten maar door alle zaken waar ik ook tegenaanloop toch weer gaan zwijgen hoe sterker ik wordt.  Ik ben gezegend met intellect, empathie en heel veel power, zowel mentaal, verbaal als fysiek. Deze strijd is niet alleen voor mij.

Half juli heb ik op mijn eigen verzoek een hoorzitting.... een hoorzitting waarbij ik de vertegenwoordigers van het schadefonds wil overtuigen van hun onjuiste regels, besluiten en om het maar meteen lekker groot te maken.... de misstanden in onze maatschappij.

Over zeven weken is het voorbij dan mag ik hopelijk loslaten (tenzij ik wederom ongelijk krijg, dan volgt nog een gang naar de rechter). 

Ik krijg steun van Gerard, een juriste van slachtofferhulp en een collega die lotgenoot en juriste is en daarmee ook een vertrouweling is geworden. Mijn zus wil me steunen, maar dat voelt niet goed. De pijn tussen ons is nog te groot, de spanning door wat gaat komen is te groot en ik ben bang dat het fragiele lijntje van liefde breekt door de spanning. 

Deze blog helpt me mijn gedachten te ordenen, te filteren wat er uit moet, wat ech belangrijk is. De geitenpaadjes leren te negeren, de zijwegen blokkeren zodat er straks over een paar weken een duidelijke korte kernboodschap staat. 

Ik ben doodsbang om te falen, maar mijn overlevingsdrang is groot en dromen is onderdeel van overleven. Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd... Monsters slapen nooit.... maar het zwijgen is voorbij...

Ik ben niet gek.... Ik ben een VLIEGTUIG