@work

Regelmatig krijg ik de vraag of ik inmiddels alweer op zoek naar werk ben. Sinds vorig jaar januari heb ik mijn baan als persoonlijk begeleider van mijn schoonzus met down weer opgepakt. Ik doe dit ruim 8 jaar met veel liefde en stel me wekelijks voor 15 uren beschikbaar aan haar welzijn en zorg ervoor dat ze een fijne dag heeft. Het is haar tijd en daar ontvang ik loon voor. Verder ben ik vooral bezig met genieten van mijn gezin, sociale contacten, sport en zelfontwikkeling. Voor nu vind ik dat voldoende.

Ik vraag me wel eens af hoe ik dat vroeger allemaal deed… 2 banen samen goed voor 35 tot 45 uur per week, een druk gezin, het huishouden, sociale contacten, sport en de beestenboel. Naast de vraag of ik dit weer zou kunnen stel ik mezelf de vraag of ik dit weer zou willen, zo’n bomvol leven. Eerder wist ik niet beter. Als een hamster die in een tredmolen loopt en loopt om aan alle zelfgekozen verplichtingen te voldoen, totdat het lichaam opeens zegt stop!

Ik was net van baan veranderd en toen ik borstkanker kreeg besloot mijn toenmalige werkgever hierom mijn contract niet te verlengen. Men zei dat ik alle energie voor mezelf nodig zou hebben en dat ik niet de druk moest voelen van een bedrijf in mijn nek. Ik begreep de onderliggende boodschap en had er alle begrip voor. Ik zou minstens een jaar onderweg zijn en voor een bedrijf is dat een enorme kostenpost. Toch voelde het als een hard gelach, want ik voelde me intens op mijn plek in het bedrijf waar ik amper een half jaar werkte. Dat ik goed in mijn vak was deed er niet meer toe. De kanker begon direct al met het innen van mijn levensvreugde.

Tijdens mijn behandelingen begon ik de voordelen te zien van het feit dat ik geen contractverlenging had gekregen. Ik kon nu ook echt mijn tijd nemen om aan mijn herstel te werken. Als ik nog wel een baan had gehad, dan was ik zeker weten alweer heel rap naar de baas gegaan en zou ik binnen korte tijd in precies hetzelfde hectische leven zitten. Ik kan nu rustig overdenken wat ik echt wil. Als ik een carrière switch wil gaan doen, dan is dit het juiste moment en zo zie je maar dat alles komt zoals het komt.

Het verkoopvak is me met de paplepel ingegoten. Thuis hadden we het niet zo ruim en zo ging ik op 7 jarige leeftijd eens met mijn moeder de SRV wagen binnen die iedere zaterdag door onze wijk reed. Na een praatje vroeg ik of ik mocht helpen en zo begon het allemaal. Eerst was het een klein stukje, maar dat werd al snel meer. Op mijn 11e stond ik om 8.00 ’s ochtends klaar bij de weg en werd ik rond 15.30 thuisgebracht met een tas vol boodschappen (tot groot genoegen van mijn moeder) en 15 gulden. Meisjes uit mijn klas waren jaloers, want ik had het meeste zakgeld van iedereen. Ze hadden niet in de gaten dat ik de hele zaterdag werkte, terwijl zij met hun vriendinnetjes afspraken. Toen de melkboer stopte ging ik op zoek naar een ander baantje. Ik kon mezelf prima verkopen en zat daarom ook nooit zonder werk. Zakgeld dat kreeg ik niet, dat verdiende ik zelf . Vanaf mijn 18e werkte ik fulltime in de retail. Ik keek de kunst af van mijn leidinggevenden en ontpopte me tot een doorgewinterde en gedreven verkoopster. Wat ik ook verkocht door de jaren heen, ik kon alles met passie verkopen. Het vak is me op het lijf geschreven.

De keerzijde van het verkoopvak vind ik dat het slecht betaald. Je moet er echt wel gelukkig van worden om voor zo’n laag uurloon 24/7 beschikbaar te willen staan, want je moet heel flexibel zijn. Verder wordt er van je verlangd om regelmatig in eigen tijd allerhande verkooptrainingen te volgen, zonder dat je daar financieel op vooruit gaat. Ik was zo iemand, zoog me vol kennis als een spons, maar heb me altijd wel gestoord aan de verdienste. Het is belangrijk dat je plezier in je werk hebt, maar er mag ook een stukje financiële voldoening tegenover staan. Het gaat erom wat je jezelf waard vind om te verdienen en waar je genoegen mee wilt nemen.

Als al je behandelingen geweest zijn denken veel mensen: ‘ze heeft het gehad, het is klaar en nu kan ze weer verder’. “Hè hè, we kunnen eindelijk weer normaal doen”, maar dat is een misvatting. Dan moet je de draad weer op pakken, ondertussen moet je verwerken wat je allemaal overkomen is en opnieuw je weg vinden. Je moet weer vertrouwen krijgen in je kankerlijf in remissie en in de wereld om je heen. Ik wil het anders doen dan voor ik ziek werd en richt mijn leven opnieuw in. Ik moet beslissingen maken over wat ik belangrijk vind en wil en wat niet. 

Een mooie symboliek vind ik mijn petrol Anneloes pak. Ik droeg het toen ik doorgestuurd was en mijn eerste mammografie kreeg. Het stond voor ‘Carla de gepasioneerde fashionstyliste', maar nu staat het voor 'de dag dat ik hoorde dat ik borstkanker had'. Hoe mooi ik hem ook vind en hoe prachtig hij ook staat, ik voel me er sinds die tijd niet meer gelukkig in. De nare herinnering van het moment dat onze hele wereld instortte kleeft er als een dikke plak Hubba Bubba kauwgom aan vast. Zoals mijn set niet meer past door de emotie die eraan hangt, zo past mijn leven van toen niet meer in het nu.

Vroeger had ik bergen energie en zelfs als ik op mijn tandvlees liep kon ik nog door gaan al moest het kruipend. Noem het maar een onuitputtelijke drive waarin het woord ‘nee’ niet voorkwam. Ik kan deze bron zo weer aanboren als ik zou willen. Hij zit in mijn basis, het is de oerkracht die ik bezit, maar ik weet dat de prijs te hoog is om te gebruiken voor iets dat ik zelf in de hand kan houden en het draagt niet bij aan mijn levensgeluk.

Inmiddels weet ik heel goed wat ik niet wil en ben ik druk aan het uitzoeken wat ik wel wil. Het voelt goed om voldoende vertrouwen in mijn lijf te hebben om weer over de toekomst te durven nadenken en plannen te maken. Vanaf volgende week start mijn traject bij het Behouden Huys bestaande uit creatieve therapie en een aantal persoonlijke gesprekken. Ik gun dit mezelf en kijk ernaar uit. Het lijkt me fijn om creatief met mijn verwerking aan de slag te gaan. Nadenken en plannen maken over wat ik nu echt wil en hoe ik dat ga doen. Ik voel me geïnspireerd door de visie van @Mistermindset en kijk graag de kunst af om met passie mijn mooiste leven te gaan leven.

http://gedachtenkracht.blog