Jut en Jul, mijn huisarts en ik.

Ik ken mijn huisarts al 31 jaar. Hij was de ietwat onbeholpen stagiair van de oude dorpsdokter en ik was een onbeholpen tiener. Vanaf het eerste moment zat het goed tussen ons. Beiden recht door zee en beiden een zwak voor galgenhumor. De tijd heeft de band versterkt, geholpen door het noodlot en de medische lomp en onbenullige oeps momenten van mijn kant.

Nooit:

Nooit zal ik vergeten hoe hij aan mijn bed stond toen ons zoontje was overleden. Nooit zal ik vergeten dat hij niet eens meer durfde te vragen hoe ik in vredesnaam het voor elkaar had gekregen om een gat in mijn voetzool te krijgen dat doorliep tot boven mijn enkel. Nooit zal ik vergeten dat hij dag en nacht klaarstond als er weer eens een paniek moment was met onze baby dochter. Nooit zal ik vergeten dat ik proefkonijn was voor een nieuw apparaat dat hij had. Nooit zal ik vergeten dat hij ons op zijn eigen direct door zee wijze door een moeilijke tijd heeft gelaveerd . Nooit zal ik vergeten dat hij mijn vader heeft geholpen toen het nodig was. Nooit zal ik vergeten dat hij flabbergasted en verdrietig tegenover ons zat toen ik de rampzalige uitslag kreeg.

Het rijtje met "nooit zal ik vergeten" is inmiddels aangevuld met het ultieme nooit zal ik vergeten. Nooit zal iemand van ons gezin vergeten dat hij de moeilijkste vraag in een mensenleven met ja heeft beantwoord. Het zal je maar gevraagd worden. “ Wil je me helpen om dood te gaan?” .

Barmhartigheid:

Na de zakelijke en praktische zaken te hebben afgehandeld de afgelopen maanden is het een regelmatig terugkerend onderwerp. Gisteren noemde hij het onverwacht een daad van barmhartigheid. Het hakte erin bij mij. Ineens besefte ik dat ik nogal wat gevraagd had. In mijn eigen veilige rollercoaster die de opwekkende naam “ongeneeslijk” heeft, wil ik dus nog wel eens voorbijgaan aan de gevoelens van anderen. Ik vind dat ik recht heb om de regie over mijn leven te houden, dat ik het recht heb om niet te hoeven lijden. Dat recht dat ik denk te hebben stelt helemaal niet voor zonder iemand die mij recht wil en kan doen. Ik kijk naar mijn huisarts en zie een mens die worstelt met eigen gevoelens. Hoe tegenstrijdig is het voor hem. Een einde maken aan een leven. Het zal je maar gevraagd worden! Ik besef nu meer dan ooit dat Jul geluk heeft gehad om Jut als huisarts te hebben.

Eerlijkheid:

Jul, je ziet er goed uit! Hoe voel je je? Jul voelt zich helemaal goed. Jul doet sociaal, Jul heeft last van nesteldrang, Jul blijft zelfs op tot ’s avonds tien uur. Oh ja, en Jul zit bijna weer op haar oude gewicht. Kortom Jul voelt zich toppie.

Jul? Heb je een ietsie pietsie hoop dat het over is?

Jul? Hoe gaat het met je partner?

Jul? Zijn jullie weer uit de patiënt /verzorger rol?

Jul? Wat doen de kinderen?

Jul? Wees eerlijk!

Zomaar een greep uit het gesprek.

Jul kijkt op haar horloge. Oeps, 30 minuten voorbij. Jut ziet het en vraagt gewoon verder.

Jut bevoelt alle kliertjes in de nek, schouders, oksels. Jut legt uit dat Jul moet letten op “knikkers”. Gewoon omdat Jul geen idee heeft van lymfe en ellende in de lymfe.

Jut heeft zelfs nog een goede tip om de ellende van de trombose spuiten te verminderen.

En Jul mag altijd bellen. Zelfs als ze een dikke teen heeft. Jut zorgt ervoor dat Jul altijd terecht kan.

Agenda:

Jut en Jul gaan elkaar vaak zien.

Jut wil dat graag.

Jul wil dat graag.

Het lijkt wel daten :)