Fifty-Fine, een robbertje vechten met mezelf

Gevallen? Even janken, opstaan en weer doorlopen.

Mijn tegeltjestekst boven de open haard. Een heel nuttige vechtmodus die altijd binnen handbereik lag. Mijn levenspad was namelijk een flink hobbelige weg. Soms zelfs zo hobbelig dat ik fysiek pijn leed. De ellende begon al in mijn jeugd en liep door tot ver in de volwassenheid. Meestal praat ik er niet over. Dat heeft voor mij weinig toegevoegde waarde. Als je er naar vraagt, geef ik wel eerlijk antwoord maar dat is zo’n beetje alles. Ik wil graag beoordeeld worden op de persoon die ik nu ben. Ook al is mijn karakter waarschijnlijk wel door mijn verleden beïnvloed.

Ergens vroeg in mijn puberteit had ik al besloten dat ze mij er niet onder kregen. Ik regel het zelf wel en zorg dat ik gelukkig ben. Dat is altijd gelukt. Het was vaak een stevig gevecht, een flink staaltje aanpassingsvermogen en heel hard werken maar ik kreeg er veel voor terug. Natuurlijk was ik soms super bang, mega boos of heel verdrietig in die tijd maar ik krabbelde altijd weer snel op en voelde me meestal gewoon gelukkig en had lol. Wel wat zwarte galgenhumor maar de mensen om mij heen snapten mijn grapjes. De vechtmodus werkte perfect.

Rond mijn vijftigste leek mijn leven in een rustiger vaarwater te zijn gekomen. Een schat van een vriend, puike kids, adorabele kleinkinderen (lijken op oma 😉) en veel lieve familie en vrienden. Wat wil je nog meer, mijn schrijfsels als Fifty-Fine waren geboren.

En toen kreeg ik de diagnose kanker.

Dit was een nieuwe voor mij. Ik was ijzersterk toch? Alhoewel, de laatste paar jaren voor de diagnose was ik al wat aan het sukkelen. Ik kon het niet precies benoemen maar merkte dat er iets anders was. Volgens de dokter zat de kanker al een hele tijd in mijn lichaam. Mijn eerste reactie was terug grijpen naar de oude vechtmodus. Even janken, ruim de tijd nemen om beter te worden, weer opstaan en doorlopen. Theoretisch gezien, heel strak plan maar de werkelijkheid liep een beetje anders.

Negen maanden na  de chemoradiatie kreeg ik mijn eerste bacteriële longontsteking. Ik zat nog in mijn kanker herstelperiode met bijpassend chemobrein en een belabberde conditie. Inmiddels ben ik zeven antibioticakuren verder en heb ik nog een organiserende pneumonie erbij cadeau gekregen. Samengevat zit ik afgelopen 3,5 jaar in een continu proces van ziek zijn, langzaam herstellen en weer ziek worden. En ik heb geen flauw idee wanneer dat ophoudt. Daarnaast is mijn onderkantje gehavend en dat komt nooit meer helemaal goed. De doorbloeding en elasticiteit is blijvend beschadigd.

Mijn oude vechtmodus helpt niet meer. Het zit me zelfs geregeld in de weg. Ik heb van alles geprobeerd, nog gezonder leven, conditie opbouwen, gewoon doorlopen met 39 graden koorts. Het helpt geen bal. Ik heb nooit gerookt en geen overgewicht dus dat kan de oorzaak niet zijn. Op het eerste oog zie ik er zelfs uit als Hollands welvaren. Eindelijk werd ik wakker: dit kan ik niet zelf oplossen. Ik ben op deze manier continu een robbertje aan het vechten met mezelf en dat was toch nooit mijn bedoeling? Het is hoog tijd om mijn vechtmodus te herzien anders word ik gek van mezelf.

Door de coronatijd kwam de broodnodige rust. De fysieke vermoeidheid werd iets minder waardoor mijn geest de ruimte kreeg om in te zien hoe ik dit kon veranderen. Het was me niet in één nacht helder maar zo langzamerhand kom ik tot het besef dat mijn doel nog gewoon hetzelfde is, mezelf tevreden voelen met de mensen om mij heen en lol in het leven hebben. Alleen de manier er naar toe moet anders. Mijn aanpassingsvermogen kan ik nog wel gebruiken om te accepteren dat het is zoals het is. Onderkantje heeft dagen dat ie niet doet wat ik wil en dan pas ik me gewoon aan. Als ik er tegen vecht, wordt het alleen maar erger.

De terugkerende longontstekingen en de bijbehorende herstelperiodes zijn balen maar schijnen nu ook bij mij te horen. Ik vecht er niet meer tegen en ga niet in de-verbeter-mijn-leven-nog-meer-stand. Dan voel ik me schuldig als ik een koekje eet of een dag mijn fruit over sla. Daar word ik niet bepaald happy van. Voor het grootste deel leef ik behoorlijk gezond, altijd gedaan en dat is genoeg.

Zelfs toen de dokter een witte vlek in mijn longen vond en de kanker wel eens terug kon zijn, ben ik in de berustingsmodus gegaan na de eerste paniek. Niet dat ik mijn kop in het zand steek. Ik ben juist heel realistisch. Mijn vader stierf op zijn 53e, mijn broer op zijn 43e en mijn moeder op haar 74e. Alleen ik ben over. Ik weet niet hoe het gesteld is met mijn genen en hoe oud ik word maar ik wil geen dagen verspillen met me ellendig voelen over iets wat nog niet is. Als het wel zover is, bekijk ik opnieuw hoe ik daar mee om wil gaan. En gelukkig maar want het bleek niet dodelijk te zijn, het was een organiserende pneumonie. Ik ben nog steeds iemand die genezen is van kanker en veel pech heeft tijdens het herstellen.

Dat klinkt makkelijk gezegd en gedaan maar dat is het niet. Er moest zelfs een psychologe aan te pas komen om mijn nieuwe spoor duidelijk te krijgen en het tegeltje op een mooi plaatsje in de vitrinekast te zetten. Ook al is de vechtmodus nu onbruikbaar, hij heeft wel een ereplaatsje verdiend.

Ik voel me op het moment redelijk goed. Maar als de koorts opvlamt of de pijn heftiger wordt, zal ik zeker weer in paniek raken. Of misschien wel boos of verdrietig worden als mijn onderkantje van slag is maar dat hoort nu gewoon bij mij en hopelijk kan ik op die momenten snel de berustingsmodus weer vinden. En mocht die niet meer werken voor mij dan ga ik op zoek naar een nieuwe modus die werkt. Dat gedeelte heb ik nog wel zelf in de hand.