Fifty-Fight, een chemobrein om te gieren

Herstellen van kankerbehandelingen is zwaar maar we lachen wat af. Zeker om mijn chemobrein gieren liefje en ik vaak van de lach. (Klik hier als je wilt weten hoe zo’n chemobrein werkt of soms juist niet werkt.)

Laatst zat ik op het verjaardagspartijtje van mijn schone dochter. Dit was haar eerste familiefeestje sinds ze een setje is met zoonlief. Dus allemaal nieuwe familieaanhangsels op dat feestje. Na heel wat handjes te hebben geschud waar ook nieuwe gezichten aan vast zitten, komt een leuk meisje binnen die op me af loopt. Ik steek mijn hand uit en stel me voor als de moeder van zoonlief. Het meisje begint te lachen en loopt door naar oma die ook lacht en haar de hand schudt met de melding: ‘En ik ben de oma van zoonlief.’ Vervolgens begint het meisje te praten en toen had ik het pas door.

Dit meisje is mijn bloedeigen jongste die ik zo’n 18 jaar geleden met veel geboortegeweld op de wereld heb gezet. Jeetje zeg, mijn eigen bloed niet herkend. Oma en jongste dachten dat ik een grapje maakte. Als ze dit leest, weet ze dat het geen grapje was, de hersencellen van mama maakten even geen connectie.

Als het wat drukker is of als mensen ingewikkelde vragen aan mij stellen, wordt het lastig om de grijze celletjes in de goede volgorde te groeperen. De losse onderdelen weet ik vaak wel maar verbindingslijntjes trekken tussen die losse gegevens gaat vaak mis. Liefje heeft het meestal wel door. Op mijn gezicht verschijnt een afwezige blik tijdens gesprekken. En dan neemt hij het automatisch over en komt het toch goed.

Boeken lezen, valt ook in de probleemzone. Eerst las ik zeker één studieboek per maand naast mijn gewone boeken, vaak meer. Dat gaat nu echt niet. Ik ben al blij dat ik weer simpele boeken kan lezen. Tijdens de behandeling was dat zelfs lastig. Laatst is het me weer gelukt om een boek in 2 dagen uit te lezen. Het was weliswaar het tweede boek over René van der Gijp, De wereld volgens Gijp. Zelfs de meest boekschuwe hooligan leest die nog wel in korte tijd uit. Maar toch, het lukt weer. En ik heb smakelijk gelachen om die uitspraken van hem. Zijn verbindingen werken wel goed, hoe snel hij met een grap kan reageren op een situatie, ongelooflijk.

En dan die kleine verstrooidheden, eten in de oven doen en deze vervolgens niet aanzetten. Kun je lang wachten op je maaltje. In mijn kast kom ik op de meest vreemde plaatsen mijn kleren tegen. Truitjes tussen de sokken, nachthemdjes tussen de onderbroeken enzovoort. En maar aan iedereen vragen of ze mijn truitje misschien hebben gezien. Liefje weet dit nog niet maar zijn waterafstotende trainingsjas heb ik een beetje heet gewassen. Dat merkt hij vanzelf als het regent.

Dit valt allemaal nog wel mee en is werkelijk om te lachen maar wat ik de hond wilde aan doen, is van een ander level. Hondlief is een dagje ouder en helaas ernstig hartpatiëntje. Zijn brokjes kan hij niet meer goed kauwen dus daar doen we kokend water overheen en laten dat even staan tot het afgekoeld is.

Normaal gesproken.

Nu zette ik de brokjes met het kokend hete water meteen op de grond. De hond stortte zich, gulzig als hij is, direct op zijn bakje. Klik, het goede hersencelletje schoot net op tijd op zijn plek en ik trok snel het bakje weg. Gelukkig geen hond met blaren op zijn lippen. En geen dubbel voer, ik had hem allang eten gegeven die avond. Dat was ik ook vergeten.

Het lijkt een beetje op mijn hersenfuncties ten tijde van mijn B12 tekort. Ik leefde in een soort mist. Op het hoogtepunt van het tekort was ik zelfs vergeten dat ik dingen vergat. Heerlijk rustig in je hoofd kan ik je vertellen.

Met een flinke dosis B12 injecties is dat weer hersteld. Ik ga er van uit dat het met mijn chemobrein ook wel weer goed komt. Ik merk nu al langzaamaan verbetering.

Kan ik nog even van mijn grijze cellen genieten voordat de ouderdom gaat toeslaan.