Plastische chirurgie

Vrouwen die een borst hebben geamputeerd kunnen kiezen uit een uitwendige prothese, vulling met siliconen of een borstreconstructie met lichaamseigen vet. Maar ook voor vrouwen zoals ik,  die een borstbesparende operatie hebben ondergaan, zijn er mogelijkheden om via plastische chirurgie de borsten weer van gelijke omvang te maken. Hiervoor zijn twee mogelijkheden: de kleine borst kan worden opgevuld met lichaamsvet uit buik of benen óf de grote borst kan worden verkleind door weefsel weg te halen.

Sinds mijn operatie heb ik een grote borst en een borst die een stuk kleiner is en waar een litteken met een deuk in zit. Het valt niet heel erg op, maar is wel zichtbaar als je er op let. Ik vind het niet echt een probleem en durf bijvoorbeeld best naar de sauna of in bikini rond te lopen. Toch koos ik ervoor een gesprek aan te gaan met de plastisch chirurg van het ziekenhuis om deze optie te onderzoeken. Ik zou dan willen gaan voor de verkleining van mijn grote borst.

Ik werd opgeroepen door een verpleegkundige in operatiekleding, die direct allerlei vragen ging stellen. Het wekte de indruk dat alles al beslist was en ik alleen nog even hoefde te weten hoe het eruit zou komen te zien. Daarom benadrukte ik nog maar eens dat ik was gekomen voor een oriënterend gesprek en ik nog helemaal niet had besloten óf ik me wel wilde laten opereren.

De verpleegkundige schoof een map naar me toe met foto’s van verkleinde borsten. Ik vond het er allemaal niet heel erg aantrekkelijk uitzien. Daarna liet ze me alleen en moest ik nog een hele tijd wachten voor de plastische chirurg kwam. Die vertelde dat ze zouden werken met een ankerlitteken: een groot litteken onder de borst met een lijntje omhoog naar de tepel. Het was afwachten hoe mooi het litteken zou genezen, dat was voor iedereen verschillend. Er kon ook wat hard weefsel ontstaan en een deel van de borst zou gevoelloos worden. Na de operatie zou ik zes weken lang mijn arm moeten ontzien, dus ook bijvoorbeeld geen autorijden. En ik zou zes weken lang dag en nacht een grote sport bh moeten dragen. Dat was heel belangrijk om alles goed te laten genezen. Het zou toch een grote operatie zijn met een kleine kans op complicaties als infectie of nabloeding.  Voor mij was er weinig nieuws bij, want ik had al deze informatie ook al op internet gevonden.

De chirurg vroeg of ik me even uit wilde kleden om de borsten te bekijken. Voor ik het goed en wel in de gaten had, tekende hij met een grote, zwarte viltstift lijnen op de borst, greep met zijn hand mijn borst en duwde een stuk weefsel naar binnen om te laten zien hoe het ongeveer zou worden.
Nu heb ik me de afgelopen twee jaar al behoorlijk vaak uitgekleed om mijn borsten te laten bekijken en bevoelen, maar dat gebeurde altijd respectvol en ik voelde me er nooit vervelend bij. In dit geval voelde ik me echter behandeld als een stuk vee dat gekeurd werd voor de markt. Alsof ik een stuk vlees was waar gemakkelijk wat vanaf gesneden kon worden.

Mijn besluit was snel genomen: ik zou niet in me laten snijden door deze man. Misschien dat er andere plastische chirurgen zijn die wel respectvol met menselijke lichamen omgaan, maar dat ga ik niet meer uitzoeken. Ik merk dat ik het moeilijk vind om in mijn borst te laten snijden, terwijl het een gezonde borst is waar niets mis mee is, alleen dat ik hem een beetje aan de grote kant vind. Ik wil ook geen gevoelloze borst met een groot litteken. Bovendien kan ik het echt niet opbrengen om weer zes weken rustig aan te doen, mezelf te ontzien en moe te zijn. Net nu ik me weer fit en energiek voel. Nee, er is genoeg gedokterd aan mijn lijf. Ik blijf gewoon met één grote en één kleine borst door het leven gaan.