Inloophuis
Een aantal jaren geleden is in Doetinchem het Inloophuis voor kankerpatiënten en hun naasten geopend. Je kunt er binnenlopen voor een praatje en een kopje koffie, informatie of lotgenotencontact, maar ze organiseren ook fijne activiteiten zoals schilderen, yoga, dans, wandelingen met picknick en massage bij kanker. Een paar weken terug was ik er nog niet aan toe. Toen verwachtte ik daar alleen maar zieke en zielige mensen aan te treffen en dat leek me niet bevorderlijk voor mijn gezondheid. Nu is de knop om en zie ik het veel meer als ontspanning en een leuke gelegenheid om nieuwe mensen te ontmoeten.
Toen ik net met de hormoonkuur was begonnen en me in de war en niet mezelf voelde, kreeg ik twee dingen door die me zouden gaan helpen om weer in balans te komen: haptonomie en intuïtief schilderen. Dus toen het Inloophuis op de dinsdagmiddag een schildercursus aanbood, heb ik me direct ingeschreven.
Ik ga er op de fiets naar toe en kan het eerst niet vinden. Een beetje onwennig sta ik even later op de stoep als de deur vanzelf open zwaait en ik vriendelijk word begroet door een vrijwilligster. Ik betrap mezelf erop dat ik bij iedereen naar de haren zit te kijken om te zien of mensen een pruik dragen. Zo kan ik een inschatting maken of ik de persoon moet indelen bij de groep vrijwilligers of bij de groep patiënten. Pas later zie ik dat de vrijwilligers een naambordje dragen. Een van de vrijwilligers heet net als ik Dorothé en we zijn beiden verbaasd, want we zijn niet gewend een naamgenoot tegen te komen. Het meest verrassende vind ik wel dat het lijkt of mensen me kennen. Even later kom ik erachter dat sommigen mijn website en blog hebben gelezen. Het geeft leuke aanknopingspunten voor een gesprek.
Het Inloophuis is stijlvol en modern ingericht. Het ziet er echt heel mooi uit. Boven is een grote ruimte waar we op een canvasdoek gaan schilderen met acrylverf. Met onze niet-voorkeurshand, voor mij dus mijn linkerhand, trekken we met gesloten ogen met een potlood lijnen op het doek. Dit lijnenspel is om houvast te bieden. Het geeft een eerste structuur. Daarna kunnen we de vlakken gaan inkleuren. Ik heb moeite om de slag te pakken te krijgen. Het lijkt alsof de verf niet lekker smeert en ik krijg al snel last van mijn arm. Bovendien heb ik helemaal geen zin om binnen de lijntjes te kleuren. Ik begin met een knalrode ronding te maken, die ook voor mijzelf een verrassende vorm heeft. Na een tijdje ga ik met mijn linkerhand schilderen, want mijn rechterarm doet pijn. Met links schilderen is voor mij echt een uitdaging, want mijn motoriek is links slecht ontwikkeld. Het worden grappige, kleine veegjes. Na een tijdje zetten we onze werken op een schildersezel om er van een afstandje naar te kijken, waarbij de lerares de werken ook draait om te kijken wat het doet om een schilderij vanuit een ander gezichtspunt te bekijken. Ze vinden mijn werk mooi en ik krijg als compliment dat ik met mijn ‘korte slag’ de stijl heb van Van Gogh (grapje natuurlijk). Net als je handschrift is je schilderstijl uniek en herkenbaar. Iedereen heeft een eigen touch met schilderen. Die van mij is met korte streken en veel beweging. Ze zien veel water in mijn schilderij. Het rode frame is mijn kern en vandaaruit geef ik een inkijkje in mijn binnenste. Dat vind ik wel heel grappig om te horen, want volgens mij is dat precies wat ik met mijn blog doe.
Na de pauze ga ik ongemerkt weer met rechts schilderen en ontstaat er een stukje wat ik zelf heel mooi vind. Al snel zit ik er helemaal in en ontstaat er onder mijn handen een verrassend kleurenspel. Twee weken later komen we weer bij elkaar en ontdek ik dat de andere deelneemster bijna dezelfde ziektegeschiedenis en behandeling heeft gehad als ik. Het is een feest van herkenning. Goh ben jij ook geopereerd door die chirurg? En oh ben je ook bij die oncoloog? En heb je dan ook iedere drie weken immuuntherapie? Het geeft toch wel een band, merk ik.
Het schilderen vind ik nu lastiger, omdat we vandaag het schilderij gaan afmaken. De stukken die we minder mooi vinden gaan we veranderen. Hiermee laten we de vrijblijvende houding varen en gaan meer doelgericht aan de slag. Het gaat nu ineens meer om resultaat en doelbewust veranderingen aanbrengen, terwijl ik eerst lekker zat te kliederen en er gewoon iets ontstond. Het is nog steeds leuk om te doen, vooral omdat de lerares ook wat verschillende mogelijkheden en technieken laat zien. Wat ik vooral bijzonder vind is dat we alle drie zulke verschillende schilderijen hebben gemaakt met duidelijk een eigen stijl