Grenzen

Gisteren ben ik over mijn grens gegaan. Aangemoedigd door het resultaat van de dag daarvoor had ik mijn wandeling uitgebreid naar twee uur in plaats van één uur. Achteraf gezien was dat teveel. In gedachten verzonken was ik ongemerkt mijn oude hardlooprondje aan het volgen en daarna had ik ook nog een extra blokje er aan vast geknoopt, gewoon omdat het lekker ging. Op driekwart van de route had ik echter hoofdpijn gekregen, die ik niet zo opmerkte omdat ik met mijn hoofd volop bezig was met de opzet van een weblog. Aangemoedigd door de reacties op mijn nieuwsbrieven om alle verhalen te bundelen en misschien wel een boek te schrijven, was ik vol inspiratie aan het schrijven geslagen. Telkens popten er weer nieuwe ideeën op en daardoor was ik niet zo alert op de signalen van mijn lichaam. Stom natuurlijk, want luisteren naar je lichaam is in deze fase van de behandeling erg belangrijk. Uren daarna lag ik nog op de bank met hoofdpijn en hartkloppingen. Ik baalde er stevig van. In plaats van met wandelen mijn accu op te laden, had ik het laatste restje energie eruit getrokken en dat kan mijn lijf, dat het toch al zo zwaar te verduren heeft, nu net niet gebruiken.

Ik heb contact gehad met een oncologische fysiotherapeut (ja, die bestaan) over sporten tijdens de chemotherapie. Het doel hiervan is je lichaam te blijven prikkelen om je conditie op peil te houden. De aanpak bestaat uit een combinatie van rustige beweging, ademhaling en een gezond dieet. Deze aanpak sluit naadloos aan bij wat ik zelf al doe. Het was een prettige bevestiging dat ik goed bezig ben. De beweging bestaat uit wandelen en fietsen bij een hartslag tussen de 100 en 120 slagen per minuut. Voor de sportmensen onder ons: een training in zone 2. Maar alleen als mijn hartslag in rust niet hoger is dan normaal, anders moet het lichaam te hard werken.

Ik kies voor sporten in de buitenlucht. Ik zou ook kunnen trainen met gewichten om de spieren op peil te houden, maar ik zie het niet zitten om in zo’n bedompte ruimte tussen allemaal puffende en zwetende mensen te staan, bang als ik ben voor een infectie. Nee, dan doe ik mijn oefeningen wel lekker thuis. En buiten in de natuur zijn en wat frisse buitenlucht opsnuiven doet me goed.

Van artsen, verpleegkundigen en lotgenoten hoorde ik dat het heel belangrijk is om zoveel mogelijk te blijven doen, ook als je moe bent. Juist als je moe bent. Als je te weinig doet, daalt je energiepeil. Het is daarom belangrijk om je grenzen op te zoeken en er niet te ver onder te blijven. Echter over je grenzen heen gaan, is een ander verhaal. Dat is ronduit slecht. Dan ga je in plaats van één stap vooruit, twee stappen achteruit.

Met sporten heb ik snel de neiging om over mijn grenzen te gaan. Mijn fysieke grenzen zijn nu eenmaal lager dan ik met mijn geest graag zou willen dat ze zouden zijn. Daarom heb ik afgeleerd om in groepen te sporten, omdat ik dan geheid blessures krijg, omdat ik me teveel uitsloof om niet als laatste te eindigen. Nog altijd moet ik met hardlopen een prikkel onderdrukken om niet mooier en sneller te gaan lopen als er iemand naar me kijkt, maar gewoon mijn eigen tempo vast te houden.

Deze chemokuur gaat me leren om zorgvuldig te balanceren en me continue af te stemmen op mijn lichaam, want er is slechts een smalle marge. Luisteren naar mijn lichaam; niet over mijn grenzen gaan, maar ook niet teveel eronder blijven, dat is de kunst.