Het avontuur.

Hier zit ik dan.
Ik ben absoluut niet de beste schrijver maar onder het genot van een bakje popcorn, een biertje en de geniale muziek van Steven Wilson zal ik zeker proberen om dit zo goed mogelijk onder woorden te brengen.

24 mei 2015
Een afspraakje met mijn Tinder match. Nerveus als een malle maar het klikt gigantisch tussen ons. Het klikt zodanig dat we al snel in bed belanden. Dan gebeurt er iets vreemds.
Ik bloed.
Misschien komt het omdat ik een tijd niet intiem ben geweest? Geen idee. Maar ik zocht er niet veel achter.

Na een maand nog steeds contactbloedingen, besluit ik op aanraden van mijn vriend toch maar een uitstrijkje te laten maken door de huisarts. Ik ging er relaxed mee om. Nogmaals, ik zocht er niet veel achter.
Een week later werd ik gebeld door de huisarts. Ze klinkt geschrokken en ze verteld me dat ik PAP3B heb. Ze heeft een afspraak voor me gemaakt bij gynaecologie in het Vlietland Ziekenhuis te Schiedam.
Ik ben flabbergasted. Wat betekent dat? Wat gaat er gebeuren? Ik lees op het internet dat met een simpele ingreep onder plaatselijke verdoving de onrustige cellen verwijderd kunnen worden. En dat is ook wat de gynaecoloog mij verteld.

Dag van de ingreep. 14 augustus 2015
Na een colposcopie (microscopisch onderzoek) zag de gynaecoloog al dat de cellen zeer en sterk onrustig zijn. Hij concludeerde dat dit een PAP4 CIN3 kon zijn. Normaal krijg je dit te horen als de uitslag van de biopt die ze hebben afgenomen bekend is. Maar in deze situatie was het duidelijk te zien.
De dokter informeerde dat de twee cellen die in de baarmoederhals aanwezig zijn, de plaveiselcellen en de cilindercellen, beide onrustig waren. Dit is niet de normale 'gang van zaken'.
De dokter besloot om de lisexcisie uit te voeren onder narcose. Ook omdat mijn baarmoeder hooggelegen is.

Uitslag van mijn biopsie:
Zoals de dokter al dacht: CIN3

10 september 2015
De dag van de lisexcisie.
Alles gaat voorspoedig en ik mag diezelfde dag naar huis. Ik heb wat buikkrampen en lichte bloedingen voor ongeveer 3 weken. Wel was ik zo 'slim' om de dag na de operatie twee zware boodschappentassen 4 hoog de trappen op te sjouwen.
Tip: niet doen!

30 september 2015
Ik word gebeld door mijn gynaecoloog. Of ik diezelfde middag wil langskomen en de vraag of ik alleen bij de afspraak aanwezig ben. Er gaat geen belletje rinkelen en ik denk dat het een follow up controle is.
Ik neem Noa mee en ik ga nietsvermoedend met het openbaar vervoer naar het ziekenhuis. Daar aangekomen werd ik bijna direct naar binnen geroepen.
Ik hoor het hem nog zeggen: "We hebben de biopten van de baarmoederhals bekeken en we hebben helaas kankercellen gevonden."

Alles staat op zijn kop. Ik kijk hem vol ongeloof aan. Dit verwachtte ik niet! Ik dacht dat alles in orde was! Hoe kan dit? Nee nee nee, ik ben te jong. Ik kan geen kanker hebben.
Zoveel gedachtes in een paar seconden tijd.
Ik barst in huilen uit.
Noa komt naar me toe. "Het is oke mamma, ik geef je een knuffel."
De dokter blijft praten over dingen die ik niet zo goed begrijp op dat moment. Over behandelingen. Het stadium van de kanker. Stadium 1BI. Dit is gunstig want met dit stadium kan ik een zogeheten radicale trachelectomie ondergaan. Hij legt uit dat dit een baarmoederbesparende operatie is zodat ik nog steeds zwanger kan worden. Omdat ik nog jong ben.
Omdat ik nog jong ben.
Met kanker.

De dokter rond het gesprek af en ik sta bij de balie om een belafspraak te maken. Ik kan mijn tranen niet bedwingen. De secretaresse ziet het, slaat een arm om me heen en begeleid me naar haar kantoor waar ik kan uithuilen.
"Is er iemand bij je?"
Nee, alleen mijn dochtertje.
"Ben je met de auto?"
Nee, met de trein.
"Kan iemand je ophalen?"
Nee, mijn ouders -shit ik moet mijn ouders dit vertellen- zijn op vakantie en mijn vriend is werken.
"Oke, kom even bij en ik let wel op je dochtertje."
Dank.

Ik ben wat bijgekomen en ik ga automatisch op een soort Life Goes On modus. Ik neem Noa bij de hand en ga naar de bloedafname. Tussendoor bel ik nog even met een vriendin om het nieuws te vertellen.
Oke, op naar huis.
Hoe ga ik dit vertellen?

De dokter heeft mij doorverwezen naar het Radboud Ziekenhuis in Nijmegen, waar ze als 1 van de weinige ziekenhuizen in Nederland deze operatie uitvoeren.
Het nieuws komt hard aan bij mijn vriend, mijn ouders en mijn liefste vriendinnen uit het noorden van het land. Ik vertel het nuchter, relaxed. Het komt allemaal wel goed. Ik maak er flauwe grapjes over. Ik besef het nog niet.
Twee weken na de diagnose komt het gevoel eruit.
Ik ben boos. Zo verschrikkelijk boos! Waarom kan het universum mij niet met rust laten? Ik heb al zoveel gedoe over me heen gehad. Ik was gelukkig, laat me gelukkig zijn!

In oktober heb ik verschillende onderzoeken gehad. MRI scan, onderzoek onder algehele narcose, CT scan, longfoto, lichamelijk onderzoek, de hele mikmak.
Het gevoel van boosheid is er nog wel, maar het neigt meer naar verwarring.
Ze zeggen dat ik kanker heb. Waarom heb ik dan geen pijn? Waarom voel ik me dan gezond? Ze zeggen dat ik ernstig ziek ben. Dat mij heel veel te wachten staat. Ik merk er niets van. Ik zie er niets van. Ik voel er niets van. Lichamelijk dan. Is het dan wel echt nodig? Dit hele gebeuren?

Ik ben bang, boos, verdrietig, verward. Alles komt op mij af.
Ja, ik ben ernstig ziek. Ik vergeet het weleens en anderen ook. Maar zo is het nu eenmaal.

Let the fight begin!