Een kennismaking.
Hallo daar!
Bedankt dat je heb besloten mijn blog te lezen vol avonturen!
Ik zal beginnen met wie ik ben en hoe mijn leventje eruit ziet.
Zoals in mijn profiel beschreven ben ik een jonge vrouw van 29 jaar met een prachtig dochtertje genaamd Noa. Ze wordt 3 1/2 in december en ze is mijn allesje.
De afgelopen jaren heb ik het niet makkelijk gehad. Ik zal er niet te diep op in gaan maar een soort 'recap' geven.
In oktober 2010 verbrak ik de relatie met mijn toenmalige verloofde. En vanaf toen ging alles berg afwaarts. Ik was verdrietig, depressief en vond mezelf in feesten in het grootste zin van het woord. Ik dronk veel, heel veel. Vooral om mijn negatieve gevoelens te verbergen. Na een mental breakdown besloten mijn ouders mij te laten onderzoeken.
Wat blijkt? De diagnose Borderline Persoonlijkheids-Stoornis. Kort gezegd: BPS.
Kort erna ontmoette ik de vader van mijn kind. We waren 8 maanden samen totdat bleek dat ik zwanger was. Door de pil heen. Gelukkig met het nieuws waren we niet, maar door eerdere ervaringen met abortus kon ik het nu niet over mijn hart verkrijgen om ook dit kleine mensje weg te laten halen.
De vader en ouders van de vader waren hier niet blij mee en dat is nog op zijn zachts gezegd. Met 6 weken zwangerschap nam hij de benen en mocht ik het zelf uitzoeken. De zwangerschap en alles eromheen heb ik alleen gedaan. Met behulp van mijn ouders en mijn beste vriendin.
Het is de beste beslissing die ik ooit heb gemaakt. Noa is gewoonweg perfect. Nooit geweten wat echte liefde was totdat ik haar in mijn armen had.
Toch nam ze helaas mijn depressieve gevoelens niet weg. Tijdens de zwangerschap kreeg ik therapie en werd mij een behandelaar toegewezen. Het ging even goed totdat er weer van alles fout ging. Vrienden die mij in de steek hadden gelaten, de band waar ik in zat vonden mij niet ambitieus genoeg en besloten mij eruit te gooien en de vader van mijn dochtertje koos ervoor om mij wederom te verlaten.
Het was te veel. Dit duurde nu al 4 jaar. Ik wilde niet meer. Dus werd ik opgenomen in een instelling. De één na beste beslissing van mijn leven. Er werd geconstateerd dat ik al 4 jaar lang zwaar depressief was. Dat dit door therapeuten, psychologen en behandelaars samen werd gevoegd met de BPS, terwijl het een op zichzelf staande serieuze ziekte was. In mijn geval dan.
Ik kreeg antidepressiva naast de Seroquel die ik al slikte. Dit hielp mij zodanig dat ik besloot van de Seroquel 'af te kicken'. Mijn emoties werden gebalanceerd en ik was gelukkig. Eindelijk! Na 5 jaar inmiddels! Ik ben voor 60% afgekeurd en zit in de WIA. Uitbehandeld bij het GGZ maar nog wel 3 uurtjes per week een babbeltje met mijn begeleider van DirectZorg.
In die tijd leerde ik mijn huidige vriend kennen via Tinder. Knap, sterk, lief, slim, grappig en getalenteerd. En toen begon de achtbaan. Het avontuur waar ik aan begonnen ben.
Wil je verder lezen? Check dan mijn volgende blog!
Veel liefs
Chrissy
Bedankt dat je heb besloten mijn blog te lezen vol avonturen!
Ik zal beginnen met wie ik ben en hoe mijn leventje eruit ziet.
Zoals in mijn profiel beschreven ben ik een jonge vrouw van 29 jaar met een prachtig dochtertje genaamd Noa. Ze wordt 3 1/2 in december en ze is mijn allesje.
De afgelopen jaren heb ik het niet makkelijk gehad. Ik zal er niet te diep op in gaan maar een soort 'recap' geven.
In oktober 2010 verbrak ik de relatie met mijn toenmalige verloofde. En vanaf toen ging alles berg afwaarts. Ik was verdrietig, depressief en vond mezelf in feesten in het grootste zin van het woord. Ik dronk veel, heel veel. Vooral om mijn negatieve gevoelens te verbergen. Na een mental breakdown besloten mijn ouders mij te laten onderzoeken.
Wat blijkt? De diagnose Borderline Persoonlijkheids-Stoornis. Kort gezegd: BPS.
Kort erna ontmoette ik de vader van mijn kind. We waren 8 maanden samen totdat bleek dat ik zwanger was. Door de pil heen. Gelukkig met het nieuws waren we niet, maar door eerdere ervaringen met abortus kon ik het nu niet over mijn hart verkrijgen om ook dit kleine mensje weg te laten halen.
De vader en ouders van de vader waren hier niet blij mee en dat is nog op zijn zachts gezegd. Met 6 weken zwangerschap nam hij de benen en mocht ik het zelf uitzoeken. De zwangerschap en alles eromheen heb ik alleen gedaan. Met behulp van mijn ouders en mijn beste vriendin.
Het is de beste beslissing die ik ooit heb gemaakt. Noa is gewoonweg perfect. Nooit geweten wat echte liefde was totdat ik haar in mijn armen had.
Toch nam ze helaas mijn depressieve gevoelens niet weg. Tijdens de zwangerschap kreeg ik therapie en werd mij een behandelaar toegewezen. Het ging even goed totdat er weer van alles fout ging. Vrienden die mij in de steek hadden gelaten, de band waar ik in zat vonden mij niet ambitieus genoeg en besloten mij eruit te gooien en de vader van mijn dochtertje koos ervoor om mij wederom te verlaten.
Het was te veel. Dit duurde nu al 4 jaar. Ik wilde niet meer. Dus werd ik opgenomen in een instelling. De één na beste beslissing van mijn leven. Er werd geconstateerd dat ik al 4 jaar lang zwaar depressief was. Dat dit door therapeuten, psychologen en behandelaars samen werd gevoegd met de BPS, terwijl het een op zichzelf staande serieuze ziekte was. In mijn geval dan.
Ik kreeg antidepressiva naast de Seroquel die ik al slikte. Dit hielp mij zodanig dat ik besloot van de Seroquel 'af te kicken'. Mijn emoties werden gebalanceerd en ik was gelukkig. Eindelijk! Na 5 jaar inmiddels! Ik ben voor 60% afgekeurd en zit in de WIA. Uitbehandeld bij het GGZ maar nog wel 3 uurtjes per week een babbeltje met mijn begeleider van DirectZorg.
In die tijd leerde ik mijn huidige vriend kennen via Tinder. Knap, sterk, lief, slim, grappig en getalenteerd. En toen begon de achtbaan. Het avontuur waar ik aan begonnen ben.
Wil je verder lezen? Check dan mijn volgende blog!
Veel liefs
Chrissy