Een deken....

Een deken van angst daalde op me neer op het moment dat ik wegliep bij de Gyno, denkend wat dit allemaal te betekenen had voor mijn toekomst die afwijking die ze had gezien. Kleine speldenprikjes onderhuids, geen stukje huid werd overgeslagen. Prikkel prikkel prikkel. Alsof je zo een echt wollen deken over je heen had getrokken, ik haatte die toen ik kind was. Geef mij maar een fleecedekentje, lekker zacht en warm, maar die was even ver te zoeken.

Ik vertelde het thuis aan manlief, die was even vergeten dat ik een uitstrijkje was gaan doen. Ik zag een deken van shock over hem heen trekken. En hij wilde per se mee voor de uitslag. Ik zei hem dat de uitslag niet goed zou zijn, dat ik het al wist, dat ik het al voelde. Zo beschermend als hij is, ging hij natuurlijk alles erbij halen wat het weleens ook wel kan zijn. Ik zeg hem daar niet op te gaan hopen, want ik weet het al. We spreken er verder niet meer over, want dat wil ik niet, want ik ben aan het vechten tegen die wollen deken. Die wil ik niet over me heen.

Die maandag erna ga ik werken, ik voel me heerlijk. Ben ook niet zenuwachtig de dinsdag voor de uitslag. Ik ben ook niet angstig meer. Hij wel, want hij denkt nog steeds dat het misschien niets is. Hij probeert het nog een plaatsje te geven. Dat heb ik al gedaan. Het weekend heb ik gevochten tegen die deken en ik heb gewonnen. Ik zit er niet meer in verstrengeld.
Ze komt op ons af de Gyno en ik zie het weer aan haar gezicht. Het is wat ik dacht. Haar gezicht vol medelijden als we zitten vertelt ze met een omweg dat het baarmoederhalskanker is. Het doet mij niks. Maar hem wel. Dus de deken is terug, maar bij hem. We verlaten haar snel als het duidelijk is dat ik naar Erasmus moet een week later.

Hoe bijzonder veel verschillende dekens er bestaan werd mij die weken erna wel duidelijk.
We besloten, ofwel ik besloot, dat iedereen in onze direct omgeving het gelijk maar moest horen.
Ik heb geen geheimen, nooit gehad, ik ben een kei in klinisch dingen vertellen en doorgaan. Dat moest nu ook zo gebeuren. Dat was de enige manier om die deken van angst weg te houden.
Dus we rijden direct naar mijn moeder die om de hoek zit van het ziekenhuis en zien bij haar een deken van oplossingen over haar heen dalen. Ik moet dit maken, ik moet dat drinken en ze doet als mij en stopt haar gevoelens even weg. Ik bel mijn zussen en broertje, die schrikken en ik hoor bij hen een deken van vragen over hen heen komen. Wat, hoe dan, wanneer, waarom? Ze moeten het even verwerken en hadden verdriet, dat snap ik. Hij belt met zijn ouders en zussen. Hoe dat is gegaan weet ik niet precies. Maar ik zag aan zijn gezicht dat er een enorme deken van verdriet was neergedaald.
 

Ik bel mijn manager hierna, ik voel even iets van emotie, maar sluit deze weer snel op. Het is een zware tijd geweest op werk afgelopen 2 a 3 jaar. Ze hebben daar allemaal een zware deken over zich heen gekregen afgelopen tijd door allerlei omstandigheden en nu ook mijn verhaal erbovenop, leek me veel. We zijn erg naar elkaar toegegroeid sinds die corona periode en het is mijn 2e familie geworden. Ik besluit daar dat ik het even wel genoeg vind voor vandaag. Het waren heel wat dekens wat we moesten uitdelen zo. Er trekt een deken van rust over me heen, want de kinderen komen zo thuis. Die vertellen we het ook nog niet vandaag.
De dag erna doen we dit wel, maar niet voor ik beiden scholen heb gebeld om kort uitleg te geven wat ik de kinderen ga vertellen als ze zo thuis zijn van school en dat dit eventueel consequenties kan hebben voor hun welzijn. Ze wensen me succes en kracht toe, ik dank ze, ik heb wel een krachtig deken nodig voor zo meteen.
 

Ik klap even dicht als we beiden kinderen thuis hebben, hij neemt het voortouw, maar het komt niet helemaal goed over. De jongste trekt haar grapdeken over zich heen en snapt het niet helemaal, de oudste hoort het wel maar we zien dat ze het niet helemaal begrijpt wat we haar nu precies proberen te vertellen. We hadden afgesproken dat we het woord kanker alleen zouden laten vallen als zij zouden vragen wat het precies is. En dat is wat de oudste vroeg.
Het is kanker zeg ik, terwijl ik haar aankijk. En ik zie de zwaarste deken van verdriet ooit over haar heen trekken en alle emoties barsten los. De jongste schrikt hiervan en beseft even iets van ernst en ik trek ze allebei tegen me aan. Ik zie hem met het verdriet in zijn ogen staan. We houden ons beiden groot voor hen. Ik laat haar huilen en probeer haar verdriet te omwikkelen met een deken van mijn liefde. Ik hou ze vast en laat ze niet los tot zijzelf dit aangeven. Een moederhart gebroken, maar ik voel vanaf dat moment een enorme vechtlust opkomen. Ik trek mijn eigen denkbeeldige deken als cape om heen, als superheld. En ik spreek met hen af, dat wij, de dokters en iedereen om ons heen, alles maar ook alles op alles zetten om me beter te maken.
Ik leg ook uit, dat wanneer wij volgende week horen hoe erg het ook mag zijn, dat dat niet betekent dat mama er dan ook gelijk niet meer is. Dat helpt haar enorm, we hebben nog tijd en we hebben nog een kans. Ik ben er dan nog steeds en dat we dit alles stapje voor stapje nemen en in de tussentijd gewoon lekker ons ding gaan doen. Dat hebben we ook gedaan. 'S Avonds ben ik gaan sporten en omdat ik dit beloofd had, hebben we met z’n 3en in 1 bed geslapen. Lekker warm, knus. En ik trek een warm deken vol liefde over ons heen.