Controle
En daar gaan we weer……er zijn weer 3 maanden voorbij. Vanmiddag moet ik voor bloed prikken naar het ziekenhuis. Omdat het via de porth-a-cath gaat moet ik me melden bij de oncologische dagbehandeling, wat fijn is want dan weet ik dat het zo gepiept is. Aan de andere kant is en blijft het ook weer confronterend om daar naar toe te gaan.
De afgelopen maanden zijn omgevlogen zoals voor iedereen denk ik. Na het positieve bericht dat er een totale respons was na de bestralingen kreeg ik vleugels. Ik eist van gekkigheid niet meer wat ik het eerst aan zou gaan pakken, mijn conditie verbeteren, een reis naar Noorwegen plannen, kozijnen en deuren schilderen, onze slaapkamer opknappen, trainen voor de Mont Ventoux, vrijwilligerswerk gaan doen, een boek schrijven, het huis een grondige schoonmaakbeurt geven, ‘ontspullen’ etc etc. Uiteindelijk zijn er van een hele waslijst maar een paar dingen terecht gekomen want ik was even vergeten dat de energie die ik voor het goede nieuws niet had dat die na het goede nieuws er nog steeds niet was. Met als gevolg dat ik weer in mijn grote valkuil viel. Ik moest stoppen met fysiofitness omdat het naast de wandeltrainingen voor de Mont Ventoux veel te veel was, mijn lijf raakte overbelast waardoor ik de afgelopen maanden een hoeveelheid pijnstillers heb geslikt waar je bang van wordt. Pijn, pijn, pijn. Echt niet grappig meer. Wist ik veel dat door chemo arthrose in gewrichten verergerd kan worden? Kortom het liep niet zoals ik had verwacht.
Noodgedwongen heb ik dus weer een stap terug moeten doen. Het belangrijkste voor mij is dat ik de voor mij op dit moment belangrijkste doelen haal en die zijn: onze reis naar Noorwegen in juni en het halen van de top van de Mont Ventoux op 1 september. Dit betekent dat ik de rest van mijn dagelijkse leven daaromheen plan zoals het doen van huishoudelijke taken. Dan blijft er nog maar weinig energie over voor andere dingen. Ik heb geprobeerd door te gaan tot het licht letterlijk uitging maar daar wordt niemand blij van en ik allerminst. Voor de buitenwereld lijkt het of ik er “goed doorheen gerold” ben, ik zie eruit als ‘Hollands glorie’ en het lijkt of ik mijn leven gewoon heb kunnen hervatten of er niks gebeurd is, ik ben positief en ik lach. Ik zou willen dat het voor mijzelf ook zo voelde. Geloof me de meeste dagen van de week ben ik een positief en vrolijk gestemd mens, ik hou van het leven en door de hele situatie heb ik geleerd te genieten van de kleine dingen om me heen. Maar het is zo jammer dat de vanzelfsprekendheid van het leven nooit meer terugkomt. “Ja, maar je bent er nog!” Is ook zo’n mooie vaak genoemde uitspraak en dat is absoluut waar, iets wat ik me dagelijks realiseer en blij mee ben maar soms komt die zwarte duivel weer op mijn schouder zitten om me even eraan te helpen herinneren dat deze fijne rustige periode ook weer zo voorbij kan zijn. Ik stuur hem dan met ferme hand meteen weer terug naar waar hij vandaan kwam!
Nu in de week voor de controle afspraak lukt me al dat relativeren niet altijd, dan komen de ‘wat als-en en de stel je voor’ te vaak in mijn achterhoofd boven drijven. En dat kost heel veel energie. Het stomme is dat ik heb geleerd mindful te leven en hoe ik dit toe moet passen maar op de een of andere manier lukt het niet om het dan ook daadwerkelijk toe te passen. De angst regeert, angst dat dit fijne leven met alles en iedereen die me lief is ophoudt te bestaan. Dit klinkt behoorlijk depri maar is niet zo bedoeld en gelukkig is het er ook niet ‘twenty-four-seven’. Ik zoek genoeg afleiding, strakjes lunchen met mijn twee besties zondag gaan we wandelen in zuid Limburg met de Toons stappers en dan is het zo maandag waar de oncoloog tegen me zegt “Yvonne, de bloeduitslagen zijn helemaal prima, ik zie je half september weer, doei”!
En van dat laatste ga ik uit, want hoop doet leven.