Ziek zijn.... en mensen die niet weten wat ze tegen je zeggen moeten.
Lieve mensen,
We zijn bijna 2,5 maanden verder sinds de laatste MTX-kuur na Phoebe (of persisterende trofoblast). Slowly but surely knap ik weer een beetje op. Nu dient zich het volgende aan: getting life back on track. Dat gaat met flinke, FLINKE ups en downs maar heel eerlijk worden de downs wel minder lang en diep. En het energielevel gaat ook weer omhoog. Onder begeleiding van de fysio ben ik weer aan het sporten. Hij denkt dat ik over twee maanden weer kan bootcampen, heel eerlijk, dat moet ik nog zien, maar ik hoop het écht heel erg van harte :).
Ik heb een vraag aan jullie. Al gaandeweg de chemokuur had ik een ontzettende behoefte om te praten. Als mensen vroegen "hoe gaat het," was ik eerlijk. Maar eigenlijk merkte ik ook dat mensen het soms heel moeilijk vinden wat te zeggen. Erger nog, soms negeren mensen het een soort waardoor het echt super ongemakkelijk wordt om een gesprek te voeren. Wat kunnen mensen nou het beste zeggen als je te dealen hebt met een ziekte? En wat juist niet?
Wat mij betreft was een luisterend oor echt voldoende. En say it as it is. Wat zijn jullie meningen daarover?
Liefs!
2 reacties
Goede vraag! Ik ben het volledig met je eens. Gewoon vragen hoe het gaat, niet eromheen draaien of ingewikkeld doen, en vooral ook luisteren en een beetje doorvragen. Als jij geen zin hebt om erover te praten, kun je dat zelf wel aangeven.
Ik heb eigenlijk geen boodschap aan mensen die doen alsof het voor hèn zo moeilijk is, omdat ze niet weten wat ze moeten zeggen. Want voor wie is dit nou moeilijk?
Wat ik ook belangrijk vind, is zelf wel aandacht voor die ander houden, dus ook blijven open staan voor zijn/haar verhalen. Dan blijft het contact gelijkwaardig.
Sterkte ermee,
Hanneke
Lieve Hanneke,
Dankjewel voor je uitgebreide en eerlijke reactie !! Top om te lezen dat je er zo mee omgaat en wat je zegt vind ik een hele goede; blijven vragen naar de ander zodat het contact gelijkwaardig blijft - thank you for that!!
Liefs!