De diagnose en dan . . .

Vrijdag 30 oktober 2015 las ik de brief met de uitslag van het bevolkingsonderzoek Borstkanker. Er waren afwijkingen gevonden.
Dat was best schrikken, ik ging er vanuit dat ik gebeld zou worden door de huisarts als er iets niet in orde zou zijn.
Ik las de brief om 9.00 uur, zat om 9.30 uur bij de huisarts, die aangaf dat het er echt niet goed uitzag. De beste man was zo met mijn lot begaan dat ik toen echt dacht dat ik dood zou gaan. Dikke tranen dus.

Gelukkig konden mijn man en ik dezelfde ochtend gelijk door naar het ziekenhuis voor verder onderzoek en punctie. En de eerste afspraak met de mamma care verpleegkundige.
Pas na het gesprek met verpleegkundige Sandra waren mijn man en ik weer een beetje gerustgesteld.
De tumor blijkt 18 mm groot te zijn, en kan met een borstbesparende operatie weggehaald worden. Deze operatie staat gepland op 19 november.

Inmiddels staat mijn huis vol met bloemen, zit de brievenbus vol met lieve kaartjes en in mijn mailbox lees ik dagelijks mailtjes van collega's die met me meeleven. Kennelijk is de diagnose kanker toch schokkender nieuws dan dat je weer een jaartje ouder bent geworden. Ik moet eerlijk bekennen dat het heel fijn voelt, het is jammer dat de aanleiding niet zo feestelijk is.

Het is sinds 30 oktober een soort rollercoaster waar we in zitten: afspraken, vervolgafspraken, intakes.
Maar ook gesprekken met mijn moeder over familie: wie had wat en is waar aan doodgegaan. Is er sprake van erfelijkheid of heb ik gewoon pech? Mijn moeder zegt zich schuldig te voelen, maar als ik haar genen heb heb ik nog heel wat jaren voor de boeg! Haar broer en zus hebben het slechter getroffen.
Je gaat toch overal pijntjes voelen (zou ik dat dan ook . . . .?)

Goed geïnformeerd zijn is belangrijk, maar ik geloof niet dat ik alles wil weten.
Ik roep mezelf weer tot de orde als ik een nacht heb wakker gelegen en nog net mijn kist niet aan het uitzoeken was . . .
Pas na de borstsparende operatie op de 19e kan het weefsel onderzocht worden en zal blijken hoe ik er voor sta.
Tot die tijd blijf ik met twee benen op de grond en optimistisch, al is het maar voor mijn omgeving.

Wat betreft de invloed die ik zelf kan uitoefenen:
Ik ben (uiteraard) onmiddellijk gestopt met roken en een week later ook met snoepen. Dagelijks een uur wandelen/bewegen doe ik (nog) niet, maar dat gaat zeker gebeuren!

Een van de pijntjes blijkt overigens te horen bij een blaasontsteking: ik dacht dat ik gewoon van de zenuwen zo vaak moest plassen . . .
Een kuurtje van 5 dagen antibiotica kan nog net voor de opname.