Het volgende gevecht deel 3

Laten we eerst maar eens beginnen met het goede nieuws. Het lichaam reageert zoals verwacht. Alles gezond. Zelfs IgM gezakt naar 4.0. Dokter was heel tevreden over ‘het eiwitje’ zoals hij het noemt. Hij deed lichamelijk onderzoek en zei: ‘Niets te vinden, maar dat was ook de verwachting’. Hij keek me met een licht geïrriteerde blik aan. ‘ Als u niet fit bent voor werk, wie is het dan wel?’

Het is goed om te zien dat de cijfertjes goed zijn en blijven. Dat wil zeggen dat de investering van de afgelopen periode niet voor niets is geweest en het biedt mogelijkheden voor de toekomst. Komt tijd, komt raad.

Dat was dus het goede nieuws. Hoe de werkgever hier naar kijkt hoor ik u vragen. Die communiceert met de bedrijfsarts en die is positief. Dus dat resulteerde in een briefje over opheffing van energetische beperkingen, u kent het wel. Maar de acties van de werkgever blijven vervolgens uit. Waar bij de start van de reintegratie nog vrolijk werd gesproken over het inzetbaarheisprofiel en het arbeidsdeskundigonderzoek blijft het nu na het tweede inzetbaarheidsprofiel (waarin staat dat alle beperkingen zijn opgeheven) stil. ‘Fijn voor je dat het nu zo goed gaat!’ Dat tweede arbeidsdeskundigonderzoek is er tot nu toe niet van gekomen. Toen ik ernaar vroeg werd het afgedaan met ‘ja, dat moeten we ook nog doen’. U begrijpt: dat komt er niet met de WIA aanvraag om de hoek. Ze drukken op die nieuwe fantastische functie en een nieuw arbeidsdeskundigonderzoek geeft ruim baan aan terugkeer in eigen functie.

‘Ja, die arme werkgever zit ook in een lastig parket’, zei mijn moeder. Is dat zo? Misschien wel, maar daar heb ik door haar gedrag op dit moment helemaal geen begrip voor. U volgt ongetwijfeld ook het nieuws en dan is u het woordje ‘sensibiliseren’ recent ook opgevallen. Zullen we dat maar gebruiken. Daar lijken de acties allemaal verdacht veel op. Vooral door de wijze van communiceren. Dat mijn diagnose voor beide partijen een hard gelag is, dat is zonder meer zo maar de gang van zaken maakt het er alleen maar pijnlijker op.

Laten we even kort naar de huidige situatie gaan. Waar staan we nu? Nou nog niet echt verder dan een aantal weken geleden. Maar er zou toch een document worden geschreven om de uitgesproken ambitie aan het papier toe te vertrouwen?  Vandaar zou ik dan mee kunnen schrijven aan de functieomschrijving. Want ik mocht immers meedenken en meeschrijven. Ik voorspelde u helaas al dat hier hard met groene zeep gewerkt zou worden en dat resultaat is blinkend en wel gepresenteerd. Iedereen staat er achter en het is werkelijk waar schitterend geworden. Nu! Teken!

Echt? Zo werd het wel gepresenteerd maar de waarheid is dat we nu een document hebben waar niets in staat. U ontvangt van mij de routeomschrijving en daarin staat: 'U gaat aan het einde van de straat rechts en we hebben er veel verwachtingen van!' Het zal u ook niet verbazen dat de inhoud van de functieomschrijving ook niet echt is veranderd (op sommige punten aangepast om nog beter te matchen met de ambitie).

Hé maar dan staan we na anderhalf jaar precies op het punt waarvan je wist dat je daarop zou uitkomen? Helaas wel. Het klinkt als een selffulfilling  prophecy. Nou niet echt, ik heb er alles aan gedaan om niet op dit punt te komen. Echter als ik alles wat er door iedereen bewust en onbewust is gezegd of gedaan in een vat gooi, dan komt het altijd weer op hetzelfde neer. Dat is behoorlijk pijnlijk en vervelend. U heeft nu het vermoeden dat iemand dit hele scenario ooit heeft uitgetekend en dat de rest van het proces gewoon voor de show was?

U ziet hier in vol ornaat de macht van de werkgever terug. De bescherming van de wet is helaas nul. De verwachting is dat het UWV de WIA aanvraag afkeurt en vervolgens gaat kijken naar welke mogelijkheden er liggen. Ligt er nu net een mooie mogelijkheid klaar...

In 1977 werd uiteindelijk het kabinet Van Agt-Wiegel gesmeed maar daar waren maar liefst tien CDA-leden niet gelukkig mee. Dissident. Loyaal aan hun eigen principes , niet aan de fractie of de partij. Toenmalig  fractievoorzitter Willem Aantjes (één van de dissdenten) zei: 'Ik ga met dit kabinet geen binding aan, maar verklaar wel verbondenheid'.

Ik denk dat u me wel begrijpt.