Lockdown, goud en voorbereiden op de oncoloog
De operatie, het okselkliertoilet op links, is morgen precies vier weken geleden. Mijn herstel verloopt voorspoedig, al baal ik er enorm van dat de Osteopaat haar praktijk vanwege de Coronamaatregelen moest sluiten. Gelukkig kon ik nog net even terecht voor mijn eerste behandeling. Belangrijk maar ook noodzakelijk om de volle bewegelijkheid van mijn arm terug te krijgen.
Gisterochtend voelde ik me boos en machteloos. De coronamaatregelen hakken er ook hier stevig in, als we niet oppassen. Net toen ik een beschuitje wilde smeren voor mezelf ging de bel. Mijn lieve vriendin S. stond voor de deur met haar zoontje in de kinderwagen. Ze kwam de autosleutel van haar Mini brengen. Zij is één van de mensen die ons steunt, regelmatig lenen we haar auto. Dat is goud waard kan ik je zeggen. Het strand, het bos maar ook behandelaars ver weg zijn zo weer makkelijk bereikbaar voor ons. S. en ik dronken samen een bakkie. Ook haar leven ligt behoorlijk overhoop, we vinden steun bij elkaar. We nemen ons voor om de komende weken veel buiten door te brengen met onze bende jongetjes. Toen ze vertrok voelde ik me al een stuk beter.
Ook met kerst mogen we een auto lenen, van een andere vriendin, een dikke vette BMW staat tot onze beschikking, ook dat nieuws deed me zeer goed.
Gisteren stond een interview gepland voor het KWF. Over mijn zusje en mij en wat zij voor mij betekend heeft de afgelopen periode. Het interview is een feestje, C. de interviewster stelt fijne vragen en al gauw hebben we een goed gesprek, van mens tot mens. Met een warm gevoel hang ik op.
Aan het eind van de ochtend kan ik me al bijna niet meer voorstellen dat ik me zo rot voelde vanmorgen, het regent vandaag cadeautjes. En dat is nog niet voorbij. Tijdens het wekelijkse Skype-gesprek met mijn vriendinnen, ook wel ‘Het feestje van de week’ genoemd ontvang ik nog een mooi inzicht over mijn worsteling met de coronamaatregelen. Het is elke week weer fijn om hen te zien en te horen wat in hun levens speelt, we kunnen altijd iets voor elkaar betekenen omdat we elkaar zien en echt luisteren. Ik koester dit uurtje op dinsdag.
Als ik de jongetjes uit school ophaal, staat me nog een verrassing te wachten. S. en ik krijgen een grote, zware doos. Ik moet ervan huilen. Het is een cadeau van de school en van de wijk om ons een hart onder de riem te steken. Zoveel liefde vandaag, zoveel bewijs van mooi en goed in de wereld, het raakt me diep. De tranen op mijn wangen blijven nog even, de dankbaarheid stroomt letterlijk.
En nu is het woensdag, de eerste dag van de nieuwe Lockdown. Terwijl ik dit schrijf kijken de jongetjes naar Wall-E, een prachtige film over een robotje dat de ondergang van de aarde heeft doorstaan en hoe de wereld uiteindelijk toch overleeft.
Vanmiddag komt Corrie. Ze komt ons een handje helpen en op de jongens passen. Harm en ik hebben een afspraak in het Erasmus MC met de oncoloog dokter J. Vandaag gaan we praten over de behandeling. Want, het is nog niet gedaan met alleen een operatie, er zijn nog meer mogelijkheden.
Maar, eigenlijk wil ik geen nabehandeling, tenminste niet met de immuuntherapie die ik eerder kreeg. Van de bijwerkingen daarvan ervaar ik nog elke dag de consequenties. Eigenlijk heb ik besloten dat ik kies voor het leven en de focus daarop. Maar, ik ga wel luisteren en vragen stellen. Wat ik ook besluit uiteindelijk, het zal gaan over leven en nooit meer over overleven.