Wat maakt de vraag 'Hoe gaat het met je?' zo ingewikkeld?
Jullie kennen inmiddels mijn fascinatie voor de vraag ‘Hoe gaat het met je?’. Van origine een mooie, authentieke, liefdevolle vraag, bedoeld om mensen diepgaander met elkaar in contact te brengen. Maar in de praktijk pakt deze vraag vaak anders uit. In veel gevallen stuntelen we maar wat, hebben we hem gedegradeerd tot een oppervlakkig, pro-forma ritueel of laten we hem zelfs bewust achterwege. Dat gaat me aan het hart. Een mooie aanleiding voor mij als sociaal- en organisatiepsycholoog om nog wat verder te onderzoeken wat deze vraag voor veel mensen - vraagstellers én vraagontvangers - zo ingewikkeld maakt. Daarover gaat deze blog.
En natuurlijk mijn pleidooi: Persoonlijke aandacht en contact zijn waardevol en belangrijk voor iedereen. Zowel voor zieke als gezonde mensen. Dus laten we vooral doorgaan om elkaar die warme, empathische, belangstellende HGHMJ-vraag te blijven stellen! Dat vinden jullie toch ook?!
https://christablogt.blogspot.com/2021/06/blog-20-wat-maakt-de-vraag-ho…
Ben benieuwd wat jullie van mijn verklaringen vinden. In deze reeks schrijf ik nog 1 vervolgblog over 'Hoe kunnen we deze ingewikkelde vraag met z’n allen gemakkelijker maken?’ Ik ben ook benieuwd naar jullie ideeën daarover!
PS. Ook nog even leuk om te melden: Mijn jongste dochter (17 jaar) heeft de afbeelding bij mijn blog gemaakt. Twee jaar geleden vond ze het maar bar moeilijk dat ik zo ziek was en ook om er met mij over te praten. En nu vindt ze het zelfs leuk om een plaatje bij m'n blog te maken. Ik ben een blije trotse moeder :) !
Levendige groet
Christa
5 reacties
Het zal wel aan mij liggen, maar ik zie het probleem niet helemaal. Als iemand mij vraagt: "Hoe gaat het me je?" krijgen ze een eerlijk antwoord, zonder sensatiezucht en medelijden zoekerij. Bevalt ze dat niet, hebben ze pech. Hadden ze de vraag maar niet moeten stellen.
Bovendien. Die vraag fungeert in de meeste gevallen als een gespreksopener en heeft inhoudelijk weinig waarde. Dus om daar nou een analyse op los te laten, zoels je doet met de vijf punten in je blog, zie ik niet helemaal zitten.
Academisch gezien vind ik diezelfde analyse wel interessant. Maar om die nu te gebruiken in de dgelijkse interactie met de omgeving gaat me te ver.
....H
Heerlijke reactie dit! Fijn om zo in het leven te kunnen staan. Het is net of ik mijn eigen man hoor (met de nadruk op man😃).
Ha Henri, fijn, jouw nuchtere mannelijke kijk op zaken. Dankjewel.
Maar ja, iedereen is anders hè?! En ik heb inmiddels zoveel mensen gesproken die echt, net als ik, last hebben van alle oppervlakkige en niet gestelde vraagvarianten. Dus mn professionele bloed begon opeens te ruisen. Die wilde op zoek naar verklaringen. Dankjewel voor je compliment op dat punt. Ben trouwens ook wel benieuwd wat mijn vakgenoten etc. daarvan vinden. Dus heb m ook maar gemailde aan de prof uit mn blog :)
En het is inderdaad fijn als eea je minder raakt, dat lukt mij tegenwoordig ook een stuk beter in vergelijking met toen ik hartstikke ziek was. Dat wens ik iedereen van harte toe!
Groetjes, Christa
Hi Christa,
Bedankt voor je interessante blog. Met name het gedeelte conclusies en aanbevelingen vind ik boeiend en herkenbaar.
1 vriend met wie ik regelmatig afspreek benoemt nadrukkelijk dat het voor hem niet uitmaakt of ik vrolijker of minder vrolijk ben, fysiek sterker of zwakker. Hij zegt dan: “Come as you are. Alles is goed”. Dat is ongelofelijk fijn, neemt bij mij de druk weg om altijd vrolijk, communicatief vaardig en sterk te zijn.
In plaats van HGHMJ zouden anderen of wijzelf kunnen vragen: “Hoe voel je je vandaag?” Het is vaak een momentopname, de vraag klinkt oprechter en geïnteresseerder dan HGHMJ.
Doordat de (eventuele) partner ook veel op zijn / haar bord heeft en worstelt met verdriet, angst en/of andere emoties, kan het een uitdaging om als stel goed te blijven communiceren. Tegelijkertijd kan het de relatie ook sterker maken. Bij mij speelde dat eerste aan het begin van mijn ziekteproces en gaat het tweede gelukkig inmiddels al lang weer op.
Vrijwel alle aandacht gaat uit naar degene die ziek is. De laatste tijd attendeer ik familie en vrienden er op dat mijn man het zwaar heeft en vraag ze om hem te steunen door bijvoorbeeld te bellen, Appen of iets te sturen.
Super dat je dochter die leuke tekening gemaakt heeft!
Liefs, Jessica
Hoi Jessica,
mooi om te lezen dat je zoveel herkent in mijn blog. En wat een goede man en vriend heb je! Mensen waarbij je mag zijn precies zoals je je op dat moment voelt. Dat zijn de ware levensgezellen. . En die hebben we hartstikke hard nodig, zeker in tijden van ziekte en herstel. En daarna.
Je tip ‘ kader de vraag in ( bv hoe gaat het vandaag? ) is idd een hele goede. Ook Manu Keirse, rouwdeskundige in België en Nederland schrijft daar waardevolle dingen over. Dus die tip komt zeker in mn volgende blog. Dankjewel!
Ik hoop dat het naar omstandigheden goed met je gaat!
Groetjes,
Christa