afsluiten en opruimen
Ik kijk terug op een goed verlopen Kunstrouteweekend. De sjaals die ik speciaal voor de gelegenheid had gemaakt, zijn op één na allemaal verkocht en ook mijn andere werk is goed verkocht. Van tevoren had ik besloten dat dit de laatste keer was dat ik mee zou doen en had daarom alles 50% afgeprijsd.
Dit was uiteindelijk de opheffingsuitverkoop waar ik al zo lang tegenaan zat te hikken. De voorbereidingen voor de Kunstroute vielen mij zwaar, het aanwezig zijn tijdens de dagen zelf viel mij zwaar ook al namen vrienden het, net als voorgaande jaren, halverwege de dag van mij over. Het opruimen na afloop viel mij zwaar. Het bijkomen van alle inspanning had veel tijd nodig. Nee, ik heb er geen spijt van dat ik dit heb afgesloten, het is niet realistisch te denken dat ik hier volgend jaar ook weer aan mee kan doen. Dat neemt niet weg dat dit besluit pijn doet.
Wanneer is de tijd daar om iets af te sluiten. Deze vraag houdt mij de laatste tijd veel bezig. Ik voel zelf hoe moe ik ben, hoe weinig ik kan ondernemen. Die serie sjaals die ik van de zomer heb gemaakt en waar ik weken mee bezig geweest ben, ik haalde er veel voldoening uit, genoot van het werkproces en liet mij verrassen door het eindresultaat. Wat was het heerlijk om weer met mijn handen bezig te zijn, al was het maar een paar uur verspreid over de dag. Ik voelde echter ook wat voor een aanslag het was op de weinige energie die ik te besteden heb en hoe lang ik er na afloop over deed om weer op adem te komen. Wil ik hier mee doorgaan? Is het mij dat allemaal waard? Want als ik een paar uurtjes per dag in mijn atelier aan het werk ben, betekent dit dat ik andere dingen moet laten. Ik moet keuzes maken, zoveel is mij wel duidelijk.
Dit geldt voor veel dingen:
Zal ik de abonnementen op een aantal vaktijdschriften weer verlengen?
Moet ik mij niet eens laten verwijderen uit de app-groepen waar ik al lang niet meer aan deelneem?
Zal ik, zoals voorgaande jaren, weer bloembollen planten in onze tuin? (Uiteindelijk toch bollen gekocht. Nu moeten ze nog de grond in. Lief heeft beloofd te helpen, dat scheelt.)
Wat doe ik met alle spullen die ik in de loop der jaren in mijn atelier heb verzameld? Een deel vast opruimen? Weggeven? Het op zijn beloop laten? Ik wil het leeghalen van mijn atelier niet aan Lief overlaten, hij zal te zijner tijd genoeg te verstouwen krijgen. Nu ben ik zelf nog in staat om op te ruimen. Ik kan mij er echter (nog) niet toe zetten want stel dat ik toch weer een project ter hand wil nemen?
Het aller moeilijkst vind ik te bedenken wat ik met al het door mij gemaakte werk moet doen. In de klikobak gooien? In de fik steken? Weggeven? Een combinatie van deze drie?
Waar doe ik goed aan? Hoe doen anderen dit? Wanneer is de tijd daar dat je definitief afscheid neemt van belangrijke onderdelen van je leven? Of moet je dit op zijn beloop laten gaan? Maar zadel je dan de achterblijver(s) niet met lastige taken op? Ik kom er niet uit. Wat is dit moeilijk.
12 reacties
Ik weet niet wat ik moet zeggen...je verhaal raakt me diep.
Beste Josephine,
Heel lastig deze beslissingen. Weggeven van je werk is echt een bepaald punt in de tijd. Misschien wat mensen uitnodigen om samen te genieten van wat er in je atelier (te doen?) is. Mogelijk kom je dan weer op een project wat natuurlijk prima is. En anders op gesprekken.. Administratieve zaken zoals afmelden voor Appgroepen kun je aanpakken als je er echt niets meer mee doet.
Denk vooral aan jezelf en wat je het liefst wil doen op een dag. Je naasten zullen daar ook blij mee zijn.
Liefs van Gerry
Beste Josephine,
Ik herken veel van mezelf in je verhaal. Het is inderdaad uitzonderlijk moeilijk om dingen af te sluiten waar je waarschijnlijk een groot deel van je leven hartstochtelijk aan gewerkt hebt. Ik kan het momenteel niet, misschien ooit in de toekomst. Kleine stapjes zoals het afsluiten van de apps lijken me een goed idee. Dan heb je weer net dat beetje meer tijd en energie voor de belangrijke dingen in je leven. En als ik goed tussen de regeltjes heb doorgelezen zijn dat je naasten en je atelier. Vriendelijke groeten.
Josephine, ik herken dit!
Zelf ben ik ook een creatieveling die alles bewaart, Mijn zolder , mijn atelier, mijn kasten en -niet te vergeten- mijn PC ,puilen uit van de schilderstukken, textielprojecten, schrijfsels en verzamelingen. Er zitten pareltjes tussen, maar de meeste zullen echt kunst met de grote K niet halen. Mijn fysieke opruimwoede is nog niet toegekomen aan die stapel. Tussen mijn oren borrelt het echter ook al een tijdje. Wil ik er wel vanaf, het zijn mijn scheppingen, iets dat ik kan achterlaten, maar wie zit daar nu op te wachten? En waar moet het naar toe? Vragen die in je hoofd spelen.
Ik kan er nu (nog) geen afscheid van nemen, maar ik heb me voorgenomen al wél vast aan dat idee te gaan wennen. Oude doeken met minder goede voorstellingen schilder ik nu over. Ik recycle als het ware. Mijn verftubes raken langzamerhand leeg en ik vraag me bewust af of ik ze nog aan moet vullen. Zo ook met textiel, ik verzamel geen lappen meer, gooi restjes gelijk weg, koop alleen fournituren als ze echt nodig zijn en spit mijn dozen en lades door om oude zooi echt weg te doen. Schrijven, lezen en muziek luisteren doe ik nog steeds, maar dat kan op mn pc en ik heb mijn naasten de opdracht gegeven na mijn dood de harde schijf gewoon te formateren. Dat is maar één druk op een knop...
Tussen mijn oren ben ik dus begonnen; met loslaten. Ontspullen. Een eerste aanzet. En dat is al moeilijk genoeg want je hebt het idee dat je jezelf aan het weggooien bent.
Als mijn gezinsleden mij verwoed zien ruimen ontlokt dat vaak opmerkingen als "maar je gaat toch nog niet weg, je hebt er toch wat aan". Wat mij dan weer treurig maakt. Ja, ik weet het, ik wil niet gaan, en jullie willen geen afscheid nemen maar het komt er toch een keer aan.
Telkens als ik nu iets in mijn handen heb, dwing ik mezelf na te denken over wat ermee moet gebeuren. Met daarbij de gedachte aan mijn naasten, die straks inderdaad mijn rommel op moeten ruimen en met een berg -voor hen nutteloze- zooi blijft zitten. Tja, ik ben zuinig en weet bij wijze van spreken elke oude knoop of tube verf nog te gebruiken en in een mensenleven kun je heel wat verzamelen.
Weggooien? Ja dus, als het kan duurzaam verwijderen, maar in ieder geval buiten mijn bereik brengen. Ik ben er ondertussen achter dat spullen weggeven aan bekenden niet werkt; ze durven dingen (nog) niet aan te nemen, voelen zich beschaamd of zijn bang dat ik er snel tussenuit piep. Dan krijg ik zo'n medelijdende blik (die ik niet wil, ik ben niet zielig en Sinterklaas spelen is leuk). Oplossing? Ik plak een labeltje ergens op met een naam en leg het terug in één van m'n kasten, er op vertrouwend dat het later allemaal wel goed terecht zal komen.
Dus Josephine, je bent niet de enige die worstelt met deze materie. En een pasklaar antwoord heb ik ook niet voor je. Het enige wat ik al geleerd heb is: mezelf niet meer identificeren met spullen! Een lach, een goed gesprek, een leuk etentje of een bloemetje, daar kan ik nu en in de toekomst meer mee dan met een lapje of een tubetje verf. Liefde en aandacht zijn nu leukere cadeautjes om te krijgen. Gelukkig begint mijn omgeving dat ook te begrijpen. Mijn verjaardag werd druk bezocht en ik bleef achter met een huis vol bloemen.
Jac
Je werk verdient méér dan weggooien of in de fik steken. Opruimen van je gemaakte werk is moeilijk en vooral pijnlijk, maar je hebt daar zelf nog wel de regie over. Zou het niet een mooi idee zijn dat je begint met een gedeelte ( zeg 1/4 deel) aan te bieden als gift aan bijvoorbeeld een verzorgingshuis, kindertehuis, ziekenhuis, inloophuis voor kankerpatiënten, etc. Ik weet wel zeker dat dat heel erg op prijs zal worden gesteld! En dat zal tevens zijn positieve weerslag op jou hebben ( hoop ik ). Sterkte met alles.Hartelijke groet. RedTulip
Beste Josephine,
wat herkenbaar, enerzijds wil ik opruimen, opzeggen, weggooien maar anderzijds voelt het zo definitief. Stap ik uit de appgroep van mijn werk? ( Ik werk sinds januari niet meer) Ja, want het doet mij pijn om te zien dat ze dingen samen doen en ik doe niet meer mee, anderzijds, stap ik eruit dan is dat zo definitief, dan is die deur echt dicht.
Doe ik mijn sportkleding weg, verkoop ik mijn mountainbike? Ik kan het allemaal niet meer maar wegdoen is toch weer een hele stap.
En geef ik eens iets weg dan raken de ontvangers geëmotioneerd, het valt niet mee….
Ik heb overigens wel al mijn lidmaatschappen en abonnement opgezegd zodat mijn lief dat straks niet hoeft te doen.
Sterkte met je keuzes,
Ellen
.
Hai Josephine,
Lukt het opruimen een beetje, of moet je er in grote lijnen nog aan beginnen. Uit eigen ervaring weet ik... het is een moeilijk proces. Loslaten en afscheid nemen van zoveel dingen die je tegenkomt en dierbaar zijn.
Stop in ieder geval met de app-groepen waar je niets meer mee doet. beperk deze tot die waarvoor je eigenlijk geen tijd meer had, maar jou dierbaar zijn. Dat geeft rust in je hoofd.
Het opruimen, weggeven van werkstukken doe dat beetje bij beetje, maar blijf er mee bezig. Zelfs bij het weggooien wordt de pijn steeds minder. Op een gegeven moment ontdek je, zo was het bij mij tenminste, het geeft lucht in je gevoel en ruimte in je kop. Ik ontdekte dat ik er daardoor ook weer meer zijn kon voor anderen. Alsof er een ballast van me gegleden was en er een soort innerlijke rust voor in de plaats kwam.
Als kankerpatiënt heeft me dat geholpen door minder moe te zijn, waardoor ik meer energie kon steken in mijn lijf voor een betere conditie. Iets dat van belang is om het ziekteproces aan te kunnen. Die neergaande spiraal van zorg en emotie is daardoor afgevlakt. Misschien ontdek je weer nieuwe interesses of vind je weer tijd voor enkele waardevolle app-groepen.
Sterkte gewenst, Herman
lieve mensen, bedankt voor jullie reacties. Ik laat jullie adviezen en ervaringen bezinken en speel ermee in mijn hoofd. Oftewel: wennen aan het idee, zoals Jac schrijft. Ik moet een drempel over, zoveel is duidelijk. Nu de rust en ruimte vinden om die stap te nemen. Wordt vervolgd.
Lieve groet, Josephine
Ik was gisteren bezig met foto's en post, overleden kleine zusje, overleden ouders en bedacht me, gelukkig kan ik dit zelf uitzoeken en hoeft er niemand voor mij dit te vernietigen en ziet niemand de post die zij jarenlang bewaarde met foto's en 1 foto heb ik zelfs nog een ander lijstje gegeven.
Ik ben begonnen om spullen waar ik een goede herinnering aan heb/had via een weggeefhoek Facebook weg te schenken. Alleen goede spullen. Ik zie aan de gezichten dat ik hen er een plezier mee doe
Het is en blijft emotioneel dat je moet beseffen dat je leven spoedig voorbij is ( snik) Dat zal voor jou ook zo zijn en je zult vast een goede beslissing nemen
Hallo, ik begrijp wat je voelt en bedoeld ik ga de zelfde kant op, er is geen keuze meer wat medicijnen betreft , en veel emoties, ik ben ook bezig om alles zo goed mogelijk achter te laten voor mijn vrouw , kinderen familie en vrienden , de tranen staan ook nu weer in mijn ogen voor alles wat wij als patiënten moeten verwerken , iedereen wil wel wat doen maar alles komt niet in de buurt wat wij moeten doorstaan, ik zeg al twee jaar tegen de oncoloog, bedenk maar wat , het maakt niet uit wat , ik moet nog zoveel doen ik heb geen tijd om dood te gaan , maar helaas.
heel veel sterkte, knuffel van mij , mvg Albert.
Beste Josephine ( en allen),
Jullie verhalen raken mij diep. Zelf zit ik nog niet in deze fase, maar als beeldend kunstenaar heb ik alwel bedacht wat er met mijn werk en spullen gedaan moet worden als ik er niet meer ben. Ik heb al mijn geliefden gevraagd welk werk ze willen erven. Dat levert prachtige gesprekken op. Alle materialen en gereedschappen wil ik dan schenken aan jonge kunstenaars. Je kunt ook denken aan creatieve therapie groepen voor kankerpatiënten. Maar zolang als jij nog gelukkig bent met een beetje rommelen in je atelier en je kunt genieten van dat prachtigs dat je gemaakt hebt zou ik die fijne momenten blijven koesteren.
Heel veel sterkte.
Liefs,
Noepie