Wat je wél zelf kunt doen!

Soms krijgt je leven een totaal andere wending die tot onmiddellijke actie noopt, zo ook het mijne. In december 2019 werd bij mij slokdarmkanker fase 4 gediagnosticeerd, ongeneeslijk en overgeleverd aan de palliatieve zorg. Na een 13-tal bestralingen en 6 zware chemokuren stevende ik af op een wat rustiger vaarwater, niet alleen lichamelijk maar, wellicht nóg belangrijker, ook in mijn hoofd. Als onderzoeker heb ik mij erg ingelezen in de algemene en bredere aandoening van  kanker, waarbij het mij opviel dat informatie over behandeling van kanker vrij toegankelijk is. Informatie ter voorkóming van kanker is echter een heel ander dingetje, dat wordt vaak enkel gevonden in diepe spelonken van de boekenmarkt, althans als je iets anders wilt lezen dan “de schijf van 5 “ en “ voldoende  bewegen “!  Mijn zoektocht naar informatie leverde inmiddels een redelijk gevulde boekenkast op waarbij het opmerkelijk is dat de oudere boeken mij het meeste vastgrepen en vasthielden. Met oudere boeken bedoel ik boeken of publicaties geschreven vanaf +/- 1875 tot +/- 2000 en doen me denken aan de stelling:  “ Wil je het laatste nieuws, moet je een 100 jaar oud boek lezen “.  Dit adagium heeft mij enorm getriggerd met schaken, boeken van reeds lang  overleden grootmeesters hebben me ooit tot het schaken gebracht, zouden boeken van reeds lang overleden wetenschappers mij genezing kunnen brengen?

Na heel wat boeken verslonden te hebben werd mijn zoektocht specifieker en richtte zich op cellulair niveau. Hier viel nog heel veel te  halen, de moeite van een uitgebreide studie meer dan waard. Via boekverwijzingen kwam ik uit bij Brian Peskin die in een lijvig en loodzwaar boek, de stellingen van de in 1970 overleden, Dr. Otto Warburg verdedigde. Die Dr. Warburg stelde, in tegenspraak met een groot aantal huidige theorieën, dat er een overeenkomst is tussen alle cellen die kankerachtig zijn geworden, dus welke kankersoort dan ook, er is een gemeenschappelijke deler. Warburg stelt hiermee oa. de genetica en de virologie ernstig op de proef door te stellen dat zuurstofgebrek in de cellen de primaire oorzaak van kanker is. Ik heb hier geen oordeel over, ik ben immers noch een medicus, noch een wetenschapper, het geeft echter wel een gekaderde richting aan in mijn denken, anders dan de brei van informatie die via officiële en officieuze kanalen mijn hersenen in de knoop leggen. Hierbij voel ik me gesterkt door de vraag hoe het nu komt dat er in de loop der jaren, 100en miljoenen zijn geïnvesteerd in onderzoek naar kanker, maar de aandoening nog immer een explosieve groei onder de wereldbevolking doormaakt, ook procentueel gezien!

Dit blog wordt vervolgd, ook op mijn website