Schoon na eerste controle

Het begon een paar dagen van tevoren, de zenuwen. Ik ben zo zenuwachtig voor de eerste controle een jaar na mijn chemo en operatie, dat mijn spieren trillen tegen het mammografie apparaat. Al na een paar minuten kan de radioloog de spanning doorbreken: het is okay. Ik weet niet of ik moet lachen of huilen, totdat mijn vriendin zegt “laat het maar even gaan”. In schokkende tranen trilt de eerste spanning mijn lijf uit. 

Even later zit ik bij de verpleegkundig specialist, anderhalf jaar na mijn eerste bezoek. Ze troost me met hoever ik al gekomen ben. Ze neemt het rapport van de radioloog met me door. Het is echt okay. Ze begrijpt als geen ander wat okay in deze fase betekent. Het betekent dat er niets meer te zien is. Het is het beste nieuws wat je kan krijgen, maar het betekent niet, zoals een collega laatst vroeg, dat ik nu “schoon” ben. Als artsen die term al gebruiken, zegt ze, is dat na vijf jaar. 

Als ik ’s avonds alleen op de bank zit, neemt mijn lijf het opnieuw over. Alsof er weer ruimte is om toe te geven aan hoe mijn leven definitief veranderd is. Mijn leven voelt niet opeens anders dan een week geleden, ook al zeggen de klinkende glazen emoticons die binnenstromen op de app me wat anders. In mijn hoofd ben ik opgelucht maar mijn lijf is nog niet zo ver. Wat wel anders is, is dat ik niet meer voorbij ga aan de reacties die mijn lijf me geven. Blijkbaar moet er nog wat worden opgeruimd. Deze eerste controle laat me zien hoe ikzelf veranderd ben. Ik zit niet langer alleen maar in mijn hoofd. 

Als je je hoofd alles laat bepalen, zeker als je een snelle denker bent, gaat het voor de troepen vooruit. Dan kom je alleen nog in je lijf wanneer dat goed voelt. Door dans bijvoorbeeld, of sport, seks, wijn, een knuffel. Dankzij je lichaamsgeheugen kan je lijf daar lang op teren. Dat vooruit snellende hoofd heeft me veel en ver gebracht in mijn leven. 

Dat snelle hoofd maakt ook dat je voorbij gaat aan je gevoel, van jezelf én van de ander. Ook aan dat wat je niet wil voelen, van jezelf én van de ander. Dat heeft me ook veel gekost. Ook dat onthoudt je lijf. Het doet me denken aan Tai Chi, waar ik leer vertrouwen op mijn lichaamsgeheugen. De bewegingen zijn te complex om met je hoofd te onthouden, maar na een half jaar oefenen merk ik dat mijn lijf ze ergens opslaat. Als ik maar niet nadenk, komen de bewegingen vanzelf. Uit je hoofd kom je als vanzelf verder. 

Door kanker heeft mijn lijf de troepen ingehaald. Als mijn hoofd nu door wil donderen, wat als van nature weer gebeurt, kijkt het eerder of het lijf ook aan boord is. Ik kan het er niet meer aan een reddingslijn mijlenver achteraan laten dobberen. Die verandering is onomkeerbaar. De lijn binnenhalen is de enige optie. Niet doorjakkeren maar me terugtrekken en mijn hoofd laten luisteren naar wat mijn lijf me te vertellen heeft. Thuis, alleen. Een avondje dansen met vriendinnen waar ik me enorm op verheugd heb, afzeggen omdat mijn lijf tegenstribbelt. En als er iemand langs komt, geen schone schijn ophouden. Het is okay. 

Dat is voor mensen in mijn omgeving misschien nog wel meer wennen dan voor mezelf. Het is frustrerend en tegelijkertijd louterend. Door te kijken naar wat er aan de andere kant van de lijn gebeurt, gaat de spanning eraf en ontstaat er ruimte in mijn hoofd. Stilte, Prison Break en met een dekentje op de bank. Een paar lieve app’jes vol begrip doen me goed. Geen analyse, geen alarmklokken over hoe erg het allemaal is, geen oplossingen, gewoon lief. Laat je maar even gaan. Kijk eens hoe ver je al gekomen bent. 

Zo slaag ik deze eerste controle voor nog een test. Behalve het fantastische nieuws dat de borstkanker niet meer te zien is, ga ik niet langer voorbij aan wat mijn lijf me vertelt. Voel ik mezelf en anderen, en zij mij. Kankervrij zijn is niet in een jaar te constateren, vijftig jaar doordenderen niet in een jaar om te draaien. Ik kan niet anders dan de tijd nemen om de troepen een beetje meer samen op te laten lopen. Om volgend jaar en de jaren daarna vast net zo gespannen maar met steeds meer ruimte in mijn hoofd de mammografie te laten maken. Over vier jaar gaat hopelijk de vlag uit en dans ik weer de hele nacht door. Dan ben ik pas schoon.  

2 reacties