Afgesloten en besluiten

Al een paar stukjes heb ik hier geplaatst die al eerder op mijn eigen site zijn gepubliceerd. Voor mij voelt het een beetje achterhaalt, vooral als ik de aangrijpende verhalen hier zo lees. Dit heeft mij er toe gebracht te stoppen met het plaatsen van mijn voorvallen met betrekking tot mijn prostaatkanker. Ik ben nog niet helemaal de oude, en naar alle waarschijnlijkheid zal ik dat ook niet meer worden. Deels zal dat ook te maken hebben met mijn depressieve klachten.
Hierbij dus, voor hier, mijn laatste bijdrage. Ik wens iedereen hier al het goede wat er maar te wensen is, al heb ik door het lezen van meerdere blogs wel door dat het bijna ondragelijk is voor velen. Bedankt voor het lezen en het ga u allen zo goed mogelijk, goed durf ik hier niet te gebruiken dat zou volledig misplaatst zijn. Wie toch meer wil weten, verwijs ik naar Dichterenbijpeter.com.Hier het laatste verhaal :

Hoe lang is het nu geleden dat wij, Gea en ik, voor een weekendje weg waren. Dit keer heb ik het niet over ons uitje naar het opgebroken Gent. Enige uitleg ben ik mijn lezers nu wel verschuldigd. Tot twee keer toe zijn wij in een hotel in het Belgische Gent geweest, tot twee keer toe een weekendje er lekker tussen uit. Er zat iets van twee jaar tussen deze uitjes, maar in beide gevallen waren ze in het centrum met werkzaamheden bezig. Vooral rondom het station lag de hele zaak open, de eerste keer was het voor ons een wat onaangename ervaring. De tweede keer ronduit een tegenvaller, vooral ook omdat we er een beetje van uit waren gegaan dat zelfs voor Belgische begrippen het toch zo langzamerhand wel afgerond zou zijn. Niet dus, ze nemen er de tijd voor, misschien wel een gebruikelijk iets. Per slot van rekening blijven onze zuiderburen levensgenieters. En daar is van één kant alle begrip voor op te brengen, behalve dan als je voor de rust een paar dagen door een oud stadje wilt wandelen. Stadje is dan ook in dit geval niet helemaal de juiste benaming.

Deventer dat zou ik eerder die titel geven, daar zijn we in die meerdere keren dat we er zijn geweest nooit verrast door enige onaangename werkzaamheden zoals daar zijn, afsluitingen en wegopbrekingen, versperringen door tijdelijke hekwerken en diverse omleidingen. Eerlijkheidshalve moet ik hier wel aan toevoegen, dat wij met deze vorm van bezwarende omstandigheden in vrij weinig plaatsen waar wij wel eens zijn geweest onplezierig geconfronteerd. Misschien dat we er nog eens een kijkje gaan nemen daar in Gent, wie weet is de bedrijvigheid aangaande het plaveisel daar inmiddels afgerond. Zo van, zand erover, wat gebeurd is is gebeurd en verder geen aandacht aan besteden.

In mijn herinneringen komen altijd de warme aangelegenheden boven drijven, ook van de laatste keer dat wij dus met ons tweetjes op stap waren. Een onbezorgde tijd, ik durf dat nu wel ronduit te verwoorden, onbezorgd. En toch als ik nu terugdenk aan die dagen, liep ik met zorgen. Zorgen van totaal andere aard. Ik was, zoals al veel te vaak en veel te lang, in mijn hoofd met mijn werk bezig.

Hoe vaak me dit in mijn leven al is gebeurd, dat valt niet te tellen op de vingers van één hand laat staan twee. Hoe lang al heb ik mijn privéleven zo laten verzieken door mijn dagelijkse werkgerelateerde kommer en kwel. En sterker nog, wat heeft het mij nou eigenlijk opgeleverd ? Nu gaan alle dagen over in weer een dag, of het nu om Koningsdag gaat, Bevrijdingsdag, de Christelijke feestdagen zoals daar zijn de Paasdagen, Hemelvaart en Pinksteren, alswel de gezamelijke uitjes. Niets om echt naar uit te zien, niets om echt op terug te kijken. Geloof mij, ik beleef het allemaal met veel genoegen. En toch is er daarna weer de tijd dat ik er alleen voor sta, er alleen mee zit. Het is voor mij allemaal zo betrekkelijk, ligt dat nou aan mij of aan de tijd waarin ik mijn leven probeer wat zin te geven ? Steeds hoor ik dan weer om mij heen, “ Het komt wel weer terug, het heeft gewoon tijd nodig “. Maar over hoeveel tijd hebben we het dan hier ?

De weeën zijn lichtjes begonnen, de vliezen zijn gebroken nu het wachten op de ontknopping. Misschien vanavond, misschien vannacht, wie zal het zeggen. Zodra de toekomst de naam verleden in bezit neemt is alles wat nu nog onbekend en gevoelsmatig ver weg is, oud nieuws. Ze vragen nu wel eens aan mij, of aan mijn naaste gezellen, hoe het gaat. Eerlijk gezegd weet ik dat echt niet, ook niet hoe het wordt. Ik kan hooguit enig uitsluitsel geven van hoe het was. En zelfs dat kan ik soms niet meer met zekerheid zeggen. Misschien toch een goed idee een paar maanden geleden, om het allemaal wat bij te houden.

Ook heb ik inmiddels de eerste hier verschenen stukjes op Kanker.nl geplaatst, maar dat voelt toch een beetje verkeerd. Daar ga ik toch maar een punt achter zetten, de meeste verhalen die daar geplaatst worden hebben betrekking op het heden. Zij die daar hun blogs ten toon spreiden, zitten er nog middenin. En ik . . . ach misschien ben ik dat punt allang gepasseerd, dat punt van er middenin zitten. Voor mij voelt het als een beetje liegen, zeggen dat morgen iets staat te gebeuren wat al ruim drie maanden geleden is. De klachten, klachtjes, waar ik nog mee te kampen heb zullen misschien nog wel wat slijten. En anders maar niet, dan zal het wel wennen worden.

Er blijven altijd de herinneringen aan goede tijden, zoals eens een weekendje Gent. Daar heb ik voor het eerst kennis mogen maken met een overheerlijke Westmalle, vooral als je ontspannen bent een verrukkelijk speciaalbiertje. En straks als de kleindochter er is, zal ik er samen met de kersverse vader, eentje ( of misschien wel twee ) op drinken. Net als kinderen, worden er soms ook mooie tradities geboren. Dat hebben we voor een groot deel zelf in de hand, het is een kwestie van genieten en kalm aan afwachten.

Peter.