Tussenlanding

Afgelopen november meldde ik me aan voor het programma “Herstellen doe je samen”, bij het informatieplein Oncologie van HMC Antoniushove. Na ruim een half jaar intensieve behandelingen stond ik opeens verdwaasd buiten, afgevinkt door artsen en verpleegkundig specialisten. Ik was blij dat ik zelf iets van een nazorgprogramma gevonden had. Een zachte landing na al die turbulentie leek me prettig. 

Bij de intake gisteren blijkt dat er voor de start in februari vooralsnog te weinig aanmeldingen zijn. Ergens snap ik dat wel. Vroeger, voor de kanker, had ik niet eens de tijd genomen om te landen. Laat staan in een onbekende groep. Nu voel ik dat ik niet anders kan. 

Het is zes weken na de laatste bestraling, een paar dagen na de kerstvakantie, Blue Monday staat voor de deur. Om me heen pakt men het normale leven weer op, met school en werk. Niemand verwacht van me dat ik weer meedoe. Behalve ikzelf. Zonder al mijn zelf gecreëerde stokken achter de deur zou ik na een korte stop meteen weer doorvliegen.

Een week na de laatste bestraling zit ik op de spinningfiets bij de oncologische fysio. De hartslagmeter schiet binnen tien seconden naar 135 en loopt nog verder op als ik nog een tandje bijzet. Kunnen we misschien meteen wat krachttraining aan mijn programma toevoegen? Dat deed ik vroeger immers ook. Het is mijn bedoeling dat ik binnen twee maanden weer meedraai in mijn eigen sportschool. Het blijkt niet dè bedoeling. Alleen ga ik te snel. 

Na drie weken fysio val ik bijna buiten adem van mijn fiets en voel ik de hartslag in mijn keel bonzen. Ik bespreek het bij de nacontrole met de radioloog. We hebben toch niet voor niets de breath hold techniek toegepast om mijn hart te beschermen? De radioloog luistert lichtjes geamuseerd en kijkt me geruststellend aan. “Het is echt bewonderingswaardig dat je zo met je herstel bezig bent, maar je begint in zo ongeveer de zwaarste weken van je behandeling, meteen na je bestraling. Je hebt vijf maanden chemo gehad. Geef jezelf de tijd. Je gaat te snel". 

Snel vooruit willen en kanker gaan blijkbaar niet samen. De kanker bracht me noodgedwongen tot stilstand en stilstand bracht me dichter bij mezelf. Volgende week ga ik een stilteretraite ervaren speciaal voor kankerpatiënten, met stichting Kairos. In een groep. Samen is het moeilijker om een vluchtroute naar een snelle bestemming te nemen. In een groep wacht je tot ieder voor zich zijn eigen bagage pakt. Hopelijk kan ik zo beter kijken naar wat ik mee wil nemen en loop ik minder snel met een volgepropte koffer door.  

De eerste koffie op mijn werk vanochtend, sinds april vorig jaar, smaakte goed. Eind januari kijk ik samen met mijn teamleider en bedrijfsarts wanneer ik voor hoeveel uur weer aan de slag kan. Iedereen in mijn omgeving is begripvol. Niemand weet wat ik heb meegemaakt, dus ze kijken naar mij. Ik mag het tempo bepalen maar ken de juiste snelheid niet. 

Hier zijn mensen die wel weten wat het is. Mocht je dit lezen en bij Antoniushove zijn behandeld, er zijn dus nog plaatsen voor “herstellen doe je samen”. Of het nou daar of hier online is, samen komen we vooruit. Ieder op zijn eigen tempo, niet te snel. Ik ga tegenwoordig sowieso liever met de trein dan met het vliegtuig.