Chemo twee keer uitgesteld
Woensdag 28 november mocht ze ontslagen worden naar het zorghotel. Nadat ze daar op de eerste dag een dutje had gedaan, was ze helemaal verward, gedesorienteerd waar ze was, waarom ze daar was, wie dat had geregeld. Maar na een dag was dat weer weg. Kort daarna kreeg ze klachten van hoofdpijn, duizeligheid en vlagen van misselijkheid. De cervicale dystonie had ze al (nee schudden en tremoren, vooral bij de nek) maar vertelde ze het kwam nu in aanvalletjes, waarna het weer afzakte. We zijn weer vertrokken naar het ziekenhuis, maar kort daarna weer naar huis gestuurd omdat alles "goed" was, er was geen opname nodig. De chemo werd er wel door uitgesteld. Na bij de longarts geweest te zijn, waarbij de longarts liet zien dat de chemo was aangeslagen, werd de chemo weer ingepland voor de week daarna. Maar het weekeinde daarna kreeg ze ineens een buikgriep, waardoor de chemo weer uitgesteld moest worden. Het is moeilijk, iemand die al ernstig ziek is, dit er ook nog bij krijgt en daardoor ook weer helemaal verward was. Nu weer afwachten, hopelijk hoeft het geen derde keer uitgesteld worden. De verbetering was wel merkbaar, ze kon weer plat liggen, wat ze ervoor niet kon, benauwdheid was minder en de zuurstofbehoefte. De toenemende verwardheid baart me wel zorgen. De vraag is wat deze verwardheid veroorzaakt. Die tijdelijke verwardheid kan delier zijn. Maar haar cognitieve functies gaan achteruit als ik terugkijk. De chemo misschien of uitzaaiingen in haar hoofd?
4 reacties
Het onbezorgde definitief weg en als je toekijkt zie je de verandering. Gek genoeg zie ik nu pas op foto's hoe slecht mijn moeder er op het einde uit zag. Gelukkig maakt je hoofd het beeld beter om sterk te kunnen blijven.
Fijn dat de kuur aanslaat, ik begrijp je bezorgdheid ook. Chemo doet rare dingen met een mens en als je het echt niet vertrouwt, praat met de oncoloog. Niet rond blijven lopen en blijven gissen.
Lieve groet
Hallo Kaat,
Bedankt voor je reactie, ik heb ook trouwens grote delen van jouw blog gelezen. Ik vond je beschrijving dat verdriet in golven komt een mooie omschrijving. Zo voel ik het ook. Met daarbij nog zoveel andere emoties, zoals de machteloosheid.
Toen de ziekte van mijn moeder ontdekt was, was ze er slecht aan toe, 24/7 aan de zuurstof, die ze sinds een week of drie af en toe af kan doen. Haar saturatie bij de eerste opname was 77% Tot nu toe is het net een rollercoasterride, maar nu lijkt alles wat rustiger te gaan. Hopelijk krijgt ze nog wat kwaliteit van leven.
Wat kunnen zware dingen in het leven allemaal tegelijk komen hè. Dan is het doorworstelen, zwemmen door die golven die je noemde. Gelukkig heeft het leven ook z'n mooie momenten, anders zou je het niet volhouden. Ging jouw moeder naar een oncoloog? De mijne niet, alleen de longarts.
Liefs, Madelief..
Lieve Madelief, ik heb jouw blogs gelezen. Ik was 'ook een kind van' Weet zo goed wat je doormaakt. De frustratie, de machteloosheid. Het verdriet. Nu heb ik zelf deze diagnose gekregen. Bij toeval ontdekt door mijn longontsteking. Ben dankbaar dat ik te genezen ben. Al was het wel zonder garanties. Ik wil je heel veel sterkte wensen! groetjes Queen Bee (Liesbeth)
Lieve Liesbeth,
Je hebt het met je vader meegemaakt, nu hebt je het zelf... Er moet toch heel wat door je heen zijn gegaan, toen je het hoorde. Ik heb er geen woorden voor, vreselijk voor je. Gelukkig is er nog hoop op genezing! Maar je moet toch al die behandelingen krijgen, chemo, bestraling. De behandelingen zijn wel wat agressiever als je kans op genezing hebt, heb ik het idee, want mijn moeder heeft geen chemo-pillen die ze moet slikken en ze heeft na de chemo pas bestralingen (op haar hoofd).
Emotioneel is het al heel zwaar, lichamelijk krijg je een aantal vrachttreinen over je heen. Ik wens je heel veel sterkte, geef de moed niet op! Je doet het niet voor een paar maanden extra, maar je gaat voor genezing!
Groet, Madelief